Ik denk dat wat je ook doet en hoe je het ook doet, er altijd wel een week tussen heb zitten dat het even teveel is. Dat geldt voor als je geen kinderen, één kind of tien kinderen hebt. Ook ik ervaar dat sommige weken teveel voor me zijn en het liefste onder de dekens wil kruipen en hoop dat alles wat gedaan moet worden door een fee wordt opgelost. Helaas is dit tot nu toe nog nooit het geval geweest. Dit is één van die weken.

Wanneer ik er even over nadenk zit mijn planning voor deze week bomvol. Zaterdag tot en met maandag werken, dinsdag naar school, boodschappen doen en naar de eerste Haagse ouderraadbijeenkomst gaan. Woensdag werken en yoga, donderdag een vrije dag (jaja vrij in de zin van tijd voor werken aan school en huishouden) om vervolgens vrijdag te weer gaan werken en de week af te sluiten met Trey’s verjaardag op zaterdag. Dan wordt mijn kleine ventje al 1 jaar.

Gelukkig heeft papa nu zijn onregelmatige weekend (hij werkt steeds 6 dagen achter elkaar en is dan 4 dagen vrij) waardoor Trey nu tot en met woensdag papatijd heeft. Lekker kliederen want bij papa mag hij altijd super vies worden. Wanneer ik de planning zo zie wordt het me even duizelig voor de ogen doordat ik ook tussendoor kleine standaard zaken heb die gedaan moeten worden. Die voor de meeste mama’s (en studenten) eigenlijk zowat vanzelfsprekend worden gezien. Heb een paar pittige deadlines voor schoolwerk die behaald moeten worden en loop ook een beetje achter met een paar zaken. Het is een stuk lastiger dan gedacht om tussendoor te studeren terwijl Trey even in zijn hoofd krijgt om te proberen mijn laptop in tweeën te trekken.

“Er zijn momenten dat ik helemaal niet opgeschoten ben. Maar daar staat een blij kindje tegenover die geniet van zijn mama tijd.”

 

Nu ik halverwege de week ben lijkt zaterdag nog zo ver weg. Terwijl het tegelijk zo dicht bij is. Het lijkt alleen ver weg doordat er zoveel werkzaamheden tussendoor zijn. Zo zit ik nu achter de laptop te stressen over wat er allemaal aangepast moet worden in het adviesrapport. Dit wat ik met een projectgroep schrijf en daar ook nog tussendoor mijn persoonlijke opdracht moet afronden. Over de stand van huishouden wil ik niet eens beginnen. Binnenkomen is op eigen risico en je kan mij niet aansprakelijk stellen wanneer iemand zijn nek breekt over blokken en ander speelgoed.

Nu zit ik hier dan op mijn ‘vrije dag’ te werken aan school en moet het huishouden nog gebeuren. De eindstand is dat ik naar mijn gevoel helemaal niet opgeschoten ben, maar daar staat tegenover dat ik een blij kindje heb die geniet van zijn mama tijd. En ook de hond heeft vandaag lekker veel gewandeld. Iedereen is tevreden in huis (misschien mijn man niet als die thuis komt). Ik denk dat ik het om die reden nog steeds kan afsluiten als een goede dag. Het mag voor de vorm er niet zo uitzien, maar heb veel gedaan vandaag.

Het leven van een werkende en studerende moeder gaat niet over rozen. Ik hou maar in gedachten dat dit in de toekomst wat oplevert. Anders wordt je gek van die drukte. Ben om die reden ook erg blij dat ik de woensdag de yoga heb gedaan. Zonder dat had je me zeker kunnen opvegen. Ik heb respect voor alle moeders die het maar weten rond te breien. Ik weet wel je kiest zelf voor een kind etc… maar dat wil niet zeggen dat het dan een ‘walk through the park’ is. Het is hard werken! En dan is Trey nog een makkelijk tevreden ventje.