Wat een weekje om af te sluiten. Vandaag (donderdag) heb ik mijn laatste werkdag bij Marks & Spencer gehad en mag maandag beginnen bij mijn nieuwe baan. Spannend en een afscheid met dubbel gevoel. De collega’s bij Marks & Spencer zijn geweldig!!! Zou ze zo mee willen nemen naar mijn nieuwe baan.

Verder in huis merk ik ook veranderingen op. Ligt het aan mij of begint die kleine man steeds meer uit te vogelen hoe de wereld werkt? Hij vindt bijvoorbeeld leuk om deuren open en dicht te maken. Maar als een deur dicht is waar hij niet bij kan, onderzoekt hij hoe de deur open gaat. Misschien is het wel de andere kant die open gaat of moet ik een scharnier indrukken?

De termen Ja en Nee begrijpt meneer ook goed (al doet hij soms alsof hij van niks weet). Hij weet al een beetje waar die wel en niet aan mag zitten en als ik nee zeg stopt hij ook met zijn criminele werkzaamheden zoals het leeghalen van kastjes. Maar als de kat van huis is (mama even naar de wc of even buiten zicht) gaat hij vrolijk door of kruipt hij net naar die verboden plekjes voor wat kattenkwaad. Kastjes en de inhoud zijn niet meer veilig voor meneer die graag wil testen wat voor geluid spullen maken als die de één tegen de andere slaat. Menig schaaltje heeft het door mijn late optreden moeten begeven.

Op gebied van TV en Smartphones krijgt meneer een kleine dosis aan blootstelling. Hij weet wel dat er iets gebeurt wanneer hij het scherm aanraakt en kijkt vooral bij de oppas (opa en oma) af en toe TV of Youtube. Hierdoor heeft hij een gezonde dosis van blootstelling aan Babytv en Bollywood series (die laatste vind hij soms wel erg interessant). Bij ons in huis is op aandringen van mijn man geen TV in de woonkamer, op aandringen van mij is de TV wel in huis gebleven. Hierdoor zijn we tot de compromis gekomen dat de TV in de studeerkamer staat. Hierdoor is het basisprincipe van de woonkamer rust. In het begin moest ik hier erg aan wennen. Wie kent en doet dat nou niet, even gedachteloos op de bank rondzappen. Nu kijk ik alleen TV wanneer ik doelbewust ook TV ga kijken (of bij het ophangen van de was want het rek staat in de studeerkamer XD). Hierdoor ga ik anders met mijn vrije tijd om en gebruik het ook om gewoon momenten van rust en stilte in huis te hebben.

“Hoe en in welke positie verschoon ik mijn kind? Staand, al kruipend achter hem aan doe of moet ik hem toch in een halve houtgreep houden.”

 

Al wordt de stilte vaak genoeg onderbroken door mijn nee-schuddende papagaai. Dat is ook iets wat meneer meer onder de knie krijgt, het na proberen te praten van mij. Met name klanken en antwoorden met dezelfde klanken. Hier krijg je soms discussies met je kind waarbij je niet eens weet waar je het over hebt maar die “Aaaaa” moet wel beantwoord worden met een andere “Aaaaa”.

Verder is het hebben van een kind dat stil ligt bij het verschonen ook verleden tijd. Daardoor is er een strijd ontstaat bij het verschonen. Want hoe en in welke positie verschoon ik mijn kind? Staand, al kruipend achter hem aan doe ik nog zijn romper dicht en probeer ik zijn sokken aan te doen. Of moet ik toch hem in een halve houtgreep houden en interessante dingen in de hand geven die vervolgens toch op de grond belanden (het is heeeeeeeel interessant om iets te zien vallen). Vooral in het verschonen moet ik weer omschakelen en kijken welke weg het makkelijkst is voor zowel moeder als kind. Op die momenten droom je soms even terug naar de tijd dat ze nog niet konden omrollen. Bij het verschonen van de kleine van een vriendin van me merk ik het steeds weer. Ja hij is teer en klein, maar verschonen is zo makkelijk doordat hij niet vecht om weg te kruipen.

Als moeder bedenk ik steeds of de weg van ontwikkeling die we kiezen voor ons kind de juiste is. Bedoel minder TV betekent ook tegelijk iets minder blootstelling aan meerdere woorden met bijhorende plaatjes. Ik zal dan ook echt meer moeten voorlezen wat ik nu doe (al heeft hij er nog niet zoveel aandacht voor). Tegelijk merk ik ook goede dingen op. Door blootstelling aan de huisdieren vind Trey dieren nu geweldig en is niet snel bang voor dieren. Achter hem aan kruipen of sluipen en het geven van kieteldood is een heerlijk spelletje waar die zich vol vermaakt. Het is een mooie uitdaging om de juiste balans te vinden in het leven. En dat geldt denk ik al helemaal als je zo’n kleine duvel hebt die de wereld wil verkennen.