Na een zoektocht van 24 uur, waarin aan het einde bijna de hoop was opgegeven werd de autosleutel omstreeks 6:00 uur gevonden. De nacht ervoor stond gekenmerkt als een avond van een wanhopige zoektocht, waarin degene die de sleutel als vermist heeft opgegeven (ik) de speurtocht technisch aanpakte. Dit door steeds delen van het gebied vrij te maken van voorwerpen waar de sleutel zou kunnen liggen. Uiteindelijk lag de sleutel in de schoen van de man des huizes. De verdachte van 1 jaar oud is aangehouden voor verhoor. Dit was niet zijn enige sleuteldrama die op zijn naam staat.

Wat ben ik opgelucht dat mijn autosleutel terecht is! Heb gisteren lang lopen zoeken op de meest onmogelijke plekken. Het voordeel is wel dat het huis na een zoektocht meer op orde is. Ik geloof dat wanneer iets zoek is dat je het beste steeds onderdelen of gebieden moet uitkammen om zo bepaalde plaatsen uit te sluiten. Dit deed ik gisteren ook. De schoenen in de studeerkamer heb ik niet gecheckt. Dat is een goede om te onthouden. Zo’n kleine duvel zal me steeds weer uitdagen op nieuwe onverwachte plekken te kijken (Ik ga er niet van uit dat ik of mijn man sleutels in de schoen leg).
Gelukkig met de autosleutel hoefde ik niet meer de autosleutel van mijn man te lenen.

Diezelfde ochtend moest ik eerst Trey afzetten bij het kinderdagverblijf en daarna naar werk racen. Mijn eerste werkweek was begonnen en zoals bij ieder mens staat dan te laat komen niet op je lijstje. Ik was alleen nog geen 10 minuten onderweg en de auto deed raar. De accu viel uit en hij rookte wat aan de achterkant. Alles wat op stroom werkte in de auto viel uit, maar de motor functioneerde nog dus kon nog wel rijden. Gelukkig was ik in de buurt van mijn schoonouders huis en belde met de noodkreet dat mijn auto het niet deed. Die waren zo lief dat ik hun auto kon lenen zodat ik de weg kon vervolgen (uiteindelijk hebben ze er ook voor gezorgd dat de auto ook weer gemaakt werd dezelfde dag, wat een schatten). Dus na de autowissel, kind afdroppen door naar werk racen met de stress en angst om te laat te komen (uiteindelijk was ik alsnog een kwartier voor begintijd aanwezig dus soms vraag ik mezelf af hoe erg ik stressen moet met de veilige tijdmarges die ik stel).

“Ben met zo’n kleine wel gewend dat ik soms pech heb of zaken niet lopen zoals ze gepland zijn.”

 

Op werk kwam ik erachter wat de reden van ellende was (naja, geloof er niet in, maar meer een soort van lollig toeval): VRIJDAG DE 13e!!! Dus dan is een auto die kapot gaat heel logisch… (Ik geloof eerder in mijn eerder geschreven verhaal dat het universum mij gewoon een sadistisch grapje heeft geleverd.) Als je zou denken dat dit de enige pech van deze week is kom je er bedrogen uit. Afgelopen weekend was het weekendje dat ik en mijn man naar een hotelletje gingen en de kleine voor het eerst bij opa en oma mocht logeren. Spannend!!! Waar onze focus vooral op lag was eindelijk even rust van elke vorm van verplichting. Het was dan ook ons eerste echte weekend weg met zijn tweeën. Alleen had Trey nog een verrassing voor ons waarin hij toch zijn ongenoegen kon uitspreken. Sinds de avond begon mijn man verkouden te worden. Het werd steeds heviger waardoor hij eigenlijk de hele zondag ziek was. Nu heeft hij er nog steeds last van en de kleine duvel heeft ondertussen oma ook aangestoken (In dit verhaal ben ik gelukkig buiten schot gebleven).

Ben wel gewend dat ik soms pech heb of zaken niet lopen zoals ze gepland zijn, maar met zo’n kleine heb je wel echt een hele grote factor waar je rekening moet houden met wat er mis kan gaan. (Denk bijvoorbeeld aan onder gespuugde, gesnotterde, gekwijlde of je wilt niet weten wat op je kleding) Geeft aan de andere kant wel de uitdaging om ook deze obstakels te overbruggen ;).