Zal zwangerschapsdementie toch een ding zijn? Na deze week zou ik haast denken van wel. Daarnaast heb ik ook gemerkt hoe afhankelijk ik toch wel ben van technologie die me ondersteunt in de dagelijkse werkzaamheden.

Zoals eerder vermeld komt ongeluk nooit alleen en dat is in sommige gevallen zowat een sport om er goed mee om te gaan terwijl je strak staat van de hormonen. Ik zou op de bewuste dag naar de verjaardag van mijn schoonzusje gaan en mijn man bleef toch maar thuis, want zijn nachtdienst had z’n tol opgeëist. Alles ingepakt, schoonmoeder hoefde ik niet meer op te halen en helemaal klaar voor de reis.

Terwijl ik met Trey en een tas in mijn arm wegliep stuurde mijn man nog snel een foto via WhatsApp waarop hij en Trey gek aan het waren doen. Altijd leuk om te zien. Vervolgens ging ik naar de auto toe, gooi mijn tas in de auto, wil Trey in zijn stoeltje zetten en merkte toen op dat ik mijn telefoon nog in de hand had. Oke, dan ik leg hem wel even op het dak terwijl ik Trey in zijn stoel zet… om vervolgens nooit meer die telefoon van het dak af te halen.

“Tijdens het rijden viel me niet veel op tot ergens halverwege een plof op de grond… stond er nog niet bij stil dat op dat moment mijn telefoon van het dak schoof.”

 

Tijdens het rijden viel me niet veel op tot ergens halverwege een plof op de grond… stond er nog niet bij stil dat op dat moment mijn telefoon tijdens het rijden van het dak schoof. Bij het dorp wil ik mijn spullen en mijn telefoon pakken en kom tot de conclusie dat ik geen telefoon kon pakken. Waar was dat ding!!! CHIPS (en vast ook wat woorden wat moeders eigenlijk niet in het bijzijn van kinderen moet roepen in de fase dat na-apen het ding is). Snel terugrijden in de hoop dat waar die plof was, mijn telefoon ook was, maar helaas niks te vinden.

heb mezelf 10 tallen keer gebeld zodra ik thuis kwam en heb toen nogmaals de route gelopen die ik met de auto heb afgelegd (was gelukkig niet een groot stuk). Niks. Ik ontken dat ik tot de mensen behoor die niet kan leven zonder telefoon. Maar op dat apparaat staan wel POTJANDORIE al mijn gegevens. Contacten, foto’s, telefoon gekoppeld aan bankieren, Facebook, mijn pokémon Go ;), Gmail en ga zo maar even door. Niemand nam op, hij lag ook nergens onderweg, dan maar beginnen met op afstand blokkeren van wat zaken.

Eerst internetbankieren maar van de telefoon afhalen. Gelukkig is dat erg makkelijk. Kan tegenwoordig veel via internet en daarna mijn mail maar blokkeren. Daar kwam ik toch wel achter een heel handig snufje. Bij Android gekoppeld aan je Google account heb je de optie om je telefoon te vinden als die kwijt is. Ideaal, maarja, wat doe je als iemand hem heeft die niet van plan is hem terug te geven?

“Tussentijd ook even de politie gebeld want zag precies waar mijn telefoon aan de wandel ging.”

 

Tussentijd ook even de politie gebeld want zag precies waar mijn telefoon aan de wandel ging met de vraag wat ik het beste kon doen. Politie kon niet veel betekenen tenzij we wisten wie degene was en dat problemen opleverde. Dus mijn man ging er op uit om het spoor te volgen dat ik aangaf via de computer.

 

Gelukkig werd de telefoon gevonden door een zeer lieve en eerlijke vrouw. Die na het opnemen van de telefoon deze weer terugbracht bij ons. Goed einde. En was zo blij. Bedoel je maakt wel tijdig back-ups van de foto’s en zo, maar zonder telefoon heb je tegenwoordig toch een kleine vorm van kreupelheid in de maatschappij. Zou de laatste foto’s van Trey kwijt zijn, contacten die niet goed waren gebackupt… Je telefoon is toch wel je moderne adressenboekje uiteindelijk.

Bij deze dan ook lof voor programma’s zoals je telefoon vinden. En ook al was het gelukkig dat ik Telfort niet kon bereiken om mijn SIMkaart te blokkeren. Tegelijk ook wel erg frustrerend dat de 24uurs klantenservice voor verloren telefoon een storing had waardoor je geen contact kon opnemen.

“Ik heb zoiets nog niet eerder gehad, is zwangerschapsdementie dan toch een ding?”

 

Zwangerschapsdementie is dan toch een ding? Bedoel heb zoiets nog niet eerder gehad, maarja een zwangerschap en tegelijk een kind eist wel erg veel aandacht van je. En dan kan je soms iets over het hoofd zien.

De moeders van nu zoals ik, zijn toch wel erg afhankelijk van technologie. Dat besef werd groter doordat na dit avontuur de wasmachine besloot vrij te nemen. Gelukkig had ik die met een half uurtje zelf gerepareerd. Anders zit je pas echt met je handen in het haar. Geen wasmachine…