Af en toe wil je die mannen toch echt even achter het behang plakken. Hiermee bedoel ik niet mijn kleine kereltje, maar die grote die ik hier heb rondlopen waarmee ik nu bijna 2 jaar getrouwd ben. Op dit soort momenten besef je echt: mannen komen van Mars, vrouwen van Venus.

Maar hoe komt het in de fase van je leven dat zoveel veranderd dat de behoefte van jou en je vent zowat mijlenver uit elkaar liggen? Waarom maken die mannen ook niet een boel hormonen aan waardoor ze beter ingesteld zijn wat er nodig zijn in het gezin? Uiteindelijk denken die mannen als eerste uit 1 punt van hun lichaam en dat zijn niet de hersenen. Hoe komt het eigenlijk dat mannen zo zijn ingesteld? Terwijl de meeste vrouwen in ‘overmoeder modus’ treden? Eigenlijk is het antwoord heel simpel… Evolutie.

“Het lijkt nu gecombineerd met moederschap en zwangerschap dat onze behoeftes verder uit elkaar liggen dan ooit.”

 

Ja wij hebben te danken welke mannen het meest over deze aardkloot rondlopen. Mannen functioneren voornamelijk eerst uit lust en daaruit uit liefde. En natuurlijk zal jou vent dat niet doen… alles is uit liefde ;)… Dat komt doordat wij weer andersom functioneren, eerst uit liefde en dan lust. Zal voor een vent dus niet echt voordelig zijn als ze die liefde aan de kant zetten en direct op je af duiken. Nee het begint natuurlijk met een date en andere zooi voordat jij hem toestaat onder de dekens.

Dus hier zit ik nu op de bank, hormonen zorgen ervoor dat ik het momenteel gewoon bijna nooit koud heb en mijn vent ligt rillend in bed met de verwarming op stand sauna, omdat het hem een goed idee leek om een water dieet te volgen. Het spaart energie uit, dus nu kan ik niet eens in mijn eigen bed slapen zonder dat ik van mijn stokje afga door de hitte. Het lijkt nu gecombineerd met moederschap en zwangerschap dat onze behoefte verder uit elkaar liggen dan ooit. Ik slaap op zich al slecht doordat ik steeds wakker wordt omdat ik een kleine vent in mijn buik heb die mijn blaas als voetbal aanschouwt. Los van (sorry voor het woord) de zweefteef die rillend in bed ligt bij 30 graden waardoor ik chagrijnig de slaapkamer heb verlaten en mijn frustratie maar even botvier op andere wijzes.

Wat we nu hebben zijn twee mensen en een kind in huis waarbij de volwassen totaal uiteenlopende behoeftes hebben. Het vrouwtje is bezig om het nest op orde te krijgen voor de volgende telg en is erg gevoelig voor veranderingen (naja eigenlijk elke vorm van emotie). Terwijl het mannetje niet op jacht kan en zijn heil zoekt in ontwikkelingen voor zichzelf op zowel psychisch als fysiek vlak (oke, ik klaag niet teveel over de sixpack die meneer is gaan kweken terwijl ik weer tonnetjesrond wordt). Maar zou het niet eerlijk zijn dat we dit niet konden wisselen dames. Net zoals die slechte Arnhold Schwarzenegger film Junior. Dat onze mannen even het voorbeeld nemen van de zeepaardjes, dat wij even kunnen dumpen van zoek maar even uit.

Helaas is dit iets wat ik niet zie gebeuren en het zal ook denk ik onze eigen schuld zijn. We doen die negen maanden, de slapeloze nachten daarna met alle liefde van de wereld. We doen het niet voor de ongemakken, de bevalling en het enorme slaaptekort waarvan je bijna hallucineert, maar doen dit juist door de liefde voor de kleine die we kunnen verzorgen. Ik kan me het moment als gisteren herinneren dat ik bij de wieg stond terwijl Trey nog geen week oud was waarop ik het gevoel had dat ik alles in de wereld zou offeren om hem te kunnen bieden wat hij nodig had. Dat heet niet voor niks moederliefde.

“Nog even geduld voordat mijn hormonen weer dalen naar een niveau dat ik mijn vent niet meer wekelijks achter het behang wil plakken.”

 

En dan terug op het stukje evolutie en onze schuld. Wij moesten zo nodig een sterk mannetje zoeken om mee voort te planten, niet die zwakkere versie die verzorgde was. Nee wij moesten stiekem in de nacht de tent/hut/grot verlaten naar dat ene macho mannetje die vrouwtjes in de rij hadden staan. Om vervolgens terug te kruipen bij het verzorgde type die zonder dat die het wist andermans kind helpt groot te brengen. Hierdoor is dat verzorgende mannetje een zeldzaamheid geworden. Terwijl die kerels die met hun pik nadenken in overvloed rondlopen.

Ik heb dus nog zeker tot einde van het jaar te gaan, voordat ik kan beginnen met mijn 9 maanden ontzwangeren en mijn hormonen weer dalen naar een niveau dat ik mijn vent niet meer wekelijks achter het behang wil plakken. Dan heb ik nog alleen de moederschaphormonen waardoor we verschillen, maar het zal dan denk ik minder erg zijn dan wanneer deze gecombineerd is met zwangerschapshormonen. Anders graag tips hoe ik mijn vent verander in een zeepaardje.