Mama Isabella: Mijn bevallingsverhaal deel 2

In ‘mijn bevallingsverhaal deel 1’ konden jullie lezen dat ik ondertussen opgenomen was in het ziekenhuis en dat er een ballonnetje werd geplaatst zodat ik ingeleid kon worden. Maar kon ik wel ingeleid worden? En hoe verliep dat dan? Dat kunnen jullie hieronder lezen.

Iets met volle maan en bevallen?

Het was inmiddels donderdagochtend en ik was al vroeg wakker. Ik was zenuwachtig en ik had goede hoop dat vandaag de dag van de inleiding zou zijn. De verpleegkundige van de nachtdienst kwam nog een cardiotocogram, oftewel CTG, maken voordat zij naar huis zou gaan. Zij gaf direct aan dat het druk was op de afdeling. In verband met deze drukte was ik wat later aan de beurt. Kan gebeuren natuurlijk, maar toch baalde ik er van.. Toch gek hoe snel zoiets kan veranderen. Gisteravond lagen er enkele barende vrouwen op de kraamafdeling en in de nacht was de gehele afdeling vol komen te liggen. Iets met volle maan en veel mensen die dan bevallen? Ik weet het niet of dat een fabel is of dat het toeval was maar het was nu wel het geval.

Waarom loopt het bij mij nou weer anders

De tijd verstreek, het CTG was gemaakt en gaf gelukkig geen bijzonderheden. Even dacht ik dat ik werd vergeten omdat ik al even niemand meer had gezien, maar uiteindelijk kwam dan toch de verloskundige. Zij zou beoordelen of ik ingeleid kon worden. Vol spanning liep ik met haar mee naar dat ene kamertje waar ze de vorige dag met drie personen hadden geprobeerd om een ballonnetje te plaatsen. Een nare associatie had ik bij dat kamertje gekregen, maar ik vermande me en hield hoop dat de inleiding kon beginnen. Eenmaal op het bed haalde de verloskundige, zonder enige moeite, het ballonnetje eruit. Even zag ik haar moeilijk kijken. Wat bleek nou.. Het ballonnetje had nog te weinig effect gehad waardoor ik nog niet ingeleid kon worden.

Ik kon wel door de grond zakken, wat was dat balen zeg! En dat is nog zacht uitgedrukt ook.. Waarom loopt het bij mij nou weer anders, dacht ik. De verloskundige gaf aan dat zij opnieuw een ballonnetje ging plaatsen en dat ik 24 uur moest wachten tot ik beoordeeld kon worden of een inleiding mogelijk was. Nog een dag wachten? En nog een ballonnetje? Wat een enorme tegenvaller was dat zeg! Gelukkig ging het plaatsen van een nieuw ballonnetje snel en kon ik weer terug naar de kamer waar ik lag.

Het ballonnetje

Eenmaal terug op bed belde ik Christiaan op, vol in tranen, om het vervelende nieuws te vertellen. Die besloot gelukkig zo snel mogelijk bij me te komen om me te ondersteunen en fijn samen te zijn. Die dag liepen we wat heen en weer door het ziekenhuis, deden we een spelletje, aten we zoetigheid als troost, deed ik mijn zwangerschapsslaapje en we keken samen wat naar de tv. Zo ging de tijd toch best snel. Opvallend was wel dat ik die gehele dag geen last meer had gehad van krampen. Daardoor wist ik dat ook dit ballonnetje weinig effect zou hebben. Ook de CTG gaf hier duidelijkheid in. Er waren geen weeën meer zichtbaar. Ik wilde hier niet teveel over nadenken en probeerde de rust te pakken die ik kon pakken, want wie weet kwam er een wonder en kon ik de volgende dag gaan bevallen..

“Weer een dag wachten.. weer een tegenslag.”

Ik barste in tranen uit

Op vrijdag ochtend werd ik gewekt door een verpleegkundige. Het was een goede nacht omdat ik geen krampen ervoer. Oké ik werd dan wel geregeld wakker van mijn snurkende overbuurvrouw maar ondanks dat voelde ik me uitgerust. De verpleegkundige wilde me nog niet naar een kraamsuite verplaatsen, omdat ze er niet zeker van waren of de inleiding kon starten. Mijn ‘snurkende’ overbuurvrouw daar in tegen wel. Wat was ik jaloers op haar zeg.. Maar goed het was nog steeds druk op de afdeling. Al snel kwam er een verloskundige om te checken of mijn baarmoedermond voldoende was verstreken zodat ik ingeleid kon worden. Helaas gaf ook zij aan dat dit niet zo was. Ik barste in tranen uit. Weer een dag wachten.. weer een tegenslag en ik kon nog steeds niet onze kleine man in mijn armen sluiten. Hoe moest het nu verder? En gaat het dan wel gebeuren?

Een hormoonveter

Er werd in ieder geval geen nieuw ballonnetje meer geplaatst waar ik wel blij mee was want het was echt geen pretje. Er werd gesproken over een hormoonveter dat eigenlijk de enige optie nog was. Of rust, maar dat wilde ik absoluut niet. De hormoonveter werd zonder problemen geplaatst. Maar we moesten weer 24 uur wachten tot een eventuele inleiding. Weer belde ik Christiaan op met het slechte nieuws. En weer baalden we samen, maar probeerden we er het beste van te maken. O ja en die ‘snurkende’ overbuurvrouw die deze ochtend naar de kraamsuite was verplaatst bleek met 6 uur te zijn bevallen. Jaloezie kwam weer naar boven en even vond ik het oneerlijk, omdat ik dat voor mijn gevoel moest zijn. Maar het was voor mij nu niet anders en voor haar alleen maar fijn dat het zo snel was gegaan..

Enorme krampen

Christiaan was de gehele dag weer bij me in het ziekenhuis. Uiteindelijk ging de ochtend en middag met afleidingen, rustmomenten zo voorbij. Aan het einde van de middag begon ik enorme krampen te krijgen. Zouden dat nou weeën zijn, dacht ik. De krampen werden steeds heviger en trokken naar mijn rug. Voor mijn gevoel moest ik ze echt wegpuffen waardoor ik het gevoel kreeg dat het eindelijk was begonnen. Eindelijk na drie dagen tijd.. Christiaan steunde mij waar hij kon en was hartstikke lief voor me. Omdat het zo hevig voelde wilde ik graag weten hoever ik was. De verpleegkundige haalde de gynaecoloog van dienst erbij.

Niet veel later kwam de gynaecoloog van dienst (in dit geval een man) met een gynaecoloog in opleiding aan mijn bed. Met veel moeite begaf ik me naar het bed waar de gynaecoloog in opleiding vroeg of zij mocht beoordelen of de baarmoedermond genoeg was verstreken. Dat vond ik geen probleem. Ondertussen had toch iedereen mijn onderkantje al gezien, dus kon dit er voor mijn gevoel ook nog wel bij. Met een trillend handje probeerde zij het inwendige onderzoek te doen, maar helaas lukte dit niet. De mannelijke gynaecoloog nam het na mijn toestemming over en hij gaf aan dat de baarmoedermond zacht aanvoelde maar nog niet helemaal rijp was. Het was dan ook de vraag of ik de volgende dag wel ingeleid kon worden.

Teleurstelling op teleurstelling

Ik vroeg me af wat ik dan kon verwachten en hoe lang het nog zou duren. De gynaecoloog gaf aan dat hij het niet wist en dat we de nacht nog af moesten wachten. De verpleegkundige die erbij stond gaf zelfs aan dat er soms voor wordt gekozen om het lichaam een dag rust te geven. Dat wilde ik op dat moment absoluut niet horen, maar voor mijn gevoel was zij de enige die eerlijk was en er geen doekjes om wond. Teleurstelling op teleurstelling maakte me intens verdrietig en ik wist het allemaal even niet meer. De mannelijke gynaecoloog zou het de volgende ochtend overdragen en dan zou er bekeken worden wat het beste was om te gaan doen. Ze wensten me het beste en namen afscheid.

Omdat de hormoonveter, die nog steeds in me zat, niet de gehele dag hoefde te blijven zitten kon ik deze zelf omstreeks 21.00 u verwijderen. Omdat ik nog steeds weeën ervoer nam ik een heerlijke douche om te kunnen ontspannen. Door de warmte van het water ontspannen de spieren namelijk. Christiaan bleef in de buurt zodat hij me kon helpen wanneer nodig. De douche gaf enige verlichting. Na de douche besloot ik richting bed te gaan en nam ik afscheid van Christiaan. We spraken af dat hij de volgende dag op tijd in het ziekenhuis zou zijn voor het geval dat ik ingeleid kon worden. We hoopten beide op het beste. Omdat ik wat gespannen was en weeën had kreeg ik medicatie om in slaap te kunnen vallen.

Naar de kraamsuite

Rond 02.00 uur werd ik wakker. Omdat ik alleen op een drie persoonskamer lag was de kans natuurlijk aanwezig dat er iemand opgenomen zou worden. Ik kreeg een nieuwe overbuurvrouw die helaas ook snurkte. Maar wie weet deed ik dat ook wel. Toen ik wakker was verbaasde ik me erover dat ik geen weeën meer had. Dat maakte me ook een beetje bang, maar ik wilde er niet teveel aan denken dus nadat ik naar het toilet was geweest ging ik snel weer naar bed en ging de nacht snel voorbij. Rond 07.00 uur kwam de verpleegkundige naar me toe en die gaf aan dat ik naar een kraamsuite ging verhuizen. Ik was stom verbaasd en tegelijk heel erg gelukkig, want dit zou betekenen dat ik ingeleid zou worden en zou gaan bevallen. Ik wist niet hoe snel ik mijn spullen moest pakken en ging met de verpleegkundige mee. Ik belde Christiaan euforisch op om het goede nieuws te vertellen en vol enthousiasme vroeg ik of hij de autostoel al mee wilde nemen zodat we de kleine daarin mee naar huis konden nemen. Christiaan probeerde zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen.

Al 2 cm ontsluiting

Ondertussen lag ik op het bed in de kraamsuite en was de gynaecoloog al aanwezig. Ook was er een verpleegkundige bij, ditmaal een broeder. Ik moest even slikken dat het een man was maar deze man was zo goed gehumeurd en maakte diverse grapjes, waardoor het ijs snel was gebroken en ik wist dat het goed zou komen. De gynaecoloog deed inwendig onderzoek en in een mum van tijd waren mijn vliezen gebroken. Eerst had ik het idee dat ik aan het plassen was, maar het was het vruchtwater. Wat een apart gevoel zeg.. Ook had ik 2 cm ontsluiting. Wat was ik blij zeg! Het CTG en een infuus met weeën opwekkers werden door de verpleegkundige aangesloten. Het infuus met weeën opwekkers werd ingesteld op 1 ml per uur. De verpleegkundige gaf aan dat sommige vrouwen 4 ml per uur nodig hebben voor goede weeën en andere 15 ml per uur. Toen dit allemaal gebeurde kwam Christiaan de kraamsuite binnen. Zonder autostoel.. Hij gaf aan dat hij deze altijd nog uit de auto kon pakken wanneer dat nodig was. Hij was er namelijk nog niet zo van overtuigd dat we snel uit het ziekenhuis werden ontslagen. Vol trots en met een grote lach op mijn gezicht vertelde ik hem wat er was gebeurd en dat vandaag, de dag zou zijn dat wij onze kleine man zouden ontmoeten.

Aan het infuus

De stand van het infuus werd al snel opgehoogd naar 2 ml per uur omdat mijn lichaam nog niet reageerde op de weeën opwekker. Al snel volgde de 3 ml per uur enzovoort. Regelmatig moest ik naar het toilet omdat de kleine behoorlijk op mijn blaas aan het drukken was. Iedere keer wanneer ik op het toilet zat gaf het CTG een alarm en kwam de verpleegkundige in een sneltreinvaart de kamer binnen om te zeggen dat ik op mijn linkerzijde moest gaan liggen om de bloedtoevoer naar de placenta te verbeteren. Doordat ik op het toilet mijn blaas aan het legen was kreeg de kleine meer ruimte om in te dalen maar dit leek hij niet leuk te vinden waardoor zijn hartslag daalde. Gelukkig normaliseerde zijn hartslag weer toen ik op mijn linkerzijde lag. Tot nu toe verliep het allemaal zoals het zou ‘moeten’.

Weeën die ik weg moest puffen

Toen de verloskundige binnenkwam om te kijken hoe het ging vroeg ik haar of ik nog wel op de baarkruk kon bevallen omdat de hartslag van de kleine zo omlaag ging bij een zithouding. Zij gaf aan dat dit niet kon en dat een gevaar zou zijn. Balen! Maar ik wist wel dat ik geen risico’s meer wilde lopen. De verloskundige deed inwendig onderzoek en ik had na al die uren maar 2 cm ontsluiting. Omdat het nog niet snel genoeg ging en ik nog geen goede, regelmatige weeën had werd het infuus opgehoogd naar 10 ml per uur waardoor ik regelmatige weeën kreeg. Ik had nog niet het idee dat ik ze moest wegpuffen en kon zelfs nog een spelletje doen met Christiaan. Omdat de 10 ml toch nog niet genoeg voor mij was werd het infuus in een ramp tempo opgehoogd naar een dosering van 13 ml per uur. Daar waren de weeën die ik weg moest puffen. Men, dat was geen pretje zeg, maar er waren eindelijk goede en regelmatige weeën te zien op het CTG.

Transcutane Elektrische Zenuwstimulatie

De ochtend was ondertussen voorbij en rond 14.00 uur kwam de verloskundige weer om een inwendig onderzoek te doen. Ik bleek toen 3-4 centimeter ontsluiting te hebben. Een kleine vooruitgang en daardoor voelde ik me opgelucht. Wel wisten we dat het nog een tijdje zou gaan duren. Omdat de weeën heviger werden wilde ik gebruik gaan maken van de TENS (Transcutane Elektrische Zenuwstimulatie). Een beetje klungelig en tussen de weeën door plakte Christiaan de elektroden op mijn rug. Los van de uitleg die ik had gehad hadden we geen kennis over de TENS, maar veel barende vrouwen hadden hier baat bij. Uiteindelijk bleken de elektroden goed te zitten en gaf de TENS me gelukkig verlichting waardoor ik de weeën onder controle had.

Nog niks opgeschoten

Eind van de middag werd er weer inwendig onderzoek gedaan door de verloskundige. En wat bleek.. Ik had nog steeds 3-4 cm ontsluiting, dus nog niks opgeschoten. De weeën waren nog steeds hevig aanwezig. Het besluit werd genomen om het infuus iets terug te zetten om te bekijken of mijn lichaam het zelf zou oppakken maar dit gebeurde helaas niet waardoor het infuus weer op 13 ml per uur werd gezet. Ondertussen ben ik onder de douche gegaan om de weeën op te kunnen vangen. De TENS uiteraard eerst afgekoppeld en daarna een gehele tijd gewoon onder de douche gaan zitten. Dit gaf veel verlichting waardoor ik besloot er een tijdje onder te blijven. Na het douchen werden bij mij de controles gedaan en ik bleek wat verhoging te hebben. Mogelijk door het douchen. Ook was de hartslag van de kleine omhoog gegaan. Maar voor nu nog geen gevaar. Het werd goed in de gaten gehouden.

Een keizersnede

Omdat het ondertussen al avond was, begon ik moe te raken. Dit omdat de verhoging bij mij en de hartslag van de kleine nog niet waren gezakt vroeg ik aan de verloskundige wat nu het verdere plan was. Het zag er namelijk naar uit dat de kleine nog niet wilde komen en we de nacht nog wel door moesten. Zij gaf aan dat ze zou overleggen met de gynaecoloog over wat te doen. Omdat Christiaan, in alle haast vanmorgen, geen nachtkleding had meegenomen besloot hij om even naar huis te gaan. Het leek bij mij ondertussen onder controle te zijn. Daarbij wonen we dichtbij het ziekenhuis dus het moest in onze ogen wel kunnen. Christiaan gaf me een dikke kus en ging snel huiswaarts om zijn spullen op te halen.

Toen hij net van de afdeling was en ik tussen de weeën door rustig ‘wie is de mol’ aan het kijken was, kwam de verloskundige de kamer binnen. Zal je net zien, dacht ik nog.. Zij gaf aan dat ze overleg had gehad met de gynaecoloog van dienst. Ze vroeg zich direct af waar Christiaan was gebleven en toen ik haar had verteld dat hij wat spullen was gaan halen gaf ze aan dat het goed was om hem te bellen omdat ze aangaf dat ze over wilden gaan op een keizersnede. Ook gaf ze aan dat de gynaecoloog onderweg was naar het ziekenhuis. Omdat ik nog steeds verhoging had, de hartslag van de kleine nog hoog bleef en ik al 14 uur gebroken vliezen had zou de kans op een infectie erg groot zijn. Als ik op deze manier door zou gaan gaf dat een verhoogde kans op een spoedkeizersnede en dat wilden ze voorkomen.

De regie helemaal uit handen

Terwijl de regie helemaal uit mijn handen werd genomen viel er toch een last van mijn schouders. Ik had graag de regie in eigen hand willen houden. Maar door die lange opname die ik al had gehad, was ik gesloopt en vond ik het een fijn idee dat deze ellende snel voorbij zou zijn. Natuurlijk vond ik het ook wel spannend, maar ik liet het helemaal over me heen komen. Ik was blij dat onze eigen verloskundige diezelfde week nog uitleg had gegeven over een keizersnede. In mijn adrenaline deed ik mijn telefoon aan, die had ik uitgedaan om me te kunnen focussen op de bevalling, en belde ik Christiaan. Hij nam op en ik vertelde hem wat de verloskundige mij had verteld. ‘Hoeveel tijd heb ik’ vroeg Christiaan. Die dacht namelijk dat ik zo snel mogelijk naar de operatie kamer zou gaan. Ik vertelde hem dat met 10 minuten de gynaecoloog er zou zijn om uitleg te geven. Christiaan schrok daarvan want die dacht dat ik met 10 minuten een keizersnede zou krijgen.

Na het telefoongesprek kwam de verpleegkundige bij me. Het was ondertussen 22.00 uur en zij gaf aan dat het niet lang meer zou duren tot de keizersnede. Het infuus werd uitgeschakeld, waardoor de weeën snel afnamen. Wat een opluchting was dat zeg! Ze gaf aan dat ze een katheter moest plaatsen, zodat de urine tijdens de keizersnede weg kon lopen. Daarbij zou ik de dag na de ingreep een dag niet van het bed af mogen en kunnen. Toen de katheter was geplaatst kwam Christiaan de kamer binnen. Lijk bleek en vol adrenaline. ‘Eerst even zitten’ zei hij nog. Ook gaf hij aan wel erg snel te hebben gereden omdat hij dacht dat ze mij mee zouden nemen terwijl hij er nog niet was. De verpleegkundige speelde hierop in en gaf Christiaan eerst een boterham met kaas en wat appelsap om zijn suikerspiegel weer op pijl te krijgen. Daarnaast vindt Christiaan bloed en operaties maar niks. De verpleegkundige nam de tijd om ons uitleg te geven over hoe een keizersnede in zijn werk gaat en wat de rol van de partner daarin is. Erg prettig was dat! Daardoor was ook Christiaan gerustgesteld.

Naar de operatiekamer

Niet veel later ging de telefoon van de verpleegkundige dat we naar de operatiekamer konden. Het kon nu echt gaan beginnen.. Eindelijk kwam daar het moment dat we onze kleine gingen ontmoeten. We reden met mij in het bed over de lange ziekenhuisgangen. Bij de deuren van de operatiekamer stopte we. Daar werden we opgevangen door de anesthesist. Die zich netjes aan mij voorstelde en een aantal vragen stelde. Daarna ging ik met bed en al met de anesthesist mee. Toen ik de operatiekamer binnen werd gereden
bepaalde de anesthesiste aan de hand van mijn lengte en gewicht de sterkte van de ruggenprik.

Van het ziekenhuisbed klom ik op verzoek van de anesthesist over op het bed van de operatiekamer. Eenmaal liggende op dat bed werden er allerlei toeters en bellen aangesloten. Ook werd de ruggenprik al snel gezet. De gynaecoloog die inmiddels ook was aangekomen, gaf nog even kort aan wat er ging gebeuren. Ondertussen waren Christiaan en de verpleegkundige ook aanwezig in de operatiekamer. Ik denk dat er wel 7 of 8 mensen aanwezig waren bij de keizersnede. Een ieder had zijn eigen taak en alles was goed op elkaar afgestemd. Binnen 10 minuten begon de keizersnede waar ik niks van mee heb gekregen omdat er een doek voor mijn gezichtsveld hing.

“Het voelt alsof ik hem niet heb kunnen bieden wat hij direct na zijn geboorte nodig had.”

Intens gelukkig!

Op een gegeven moment werd het doek weggehaald en was het moment daar.. Daar was hij dan, huilend en wel ter wereld gekomen, onze kleine Hugo Lucas Christiaan. Geboren op 11 januari 2020 om 22.50 uur. Hugo werd al snel op mijn borst gelegd en meegenomen voor de kinderarts om nagekeken te worden. We voelden ons intens gelukkig! Ondertussen hoorde ik de gynaecoloog roepen ‘meconium’, waardoor ik wist dat Hugo in het vruchtwater had gepoept. Maar goed dat het een keizersnede was geworden. Christiaan liep met de kinderarts mee om onze zoon te kunnen bewonderen en de navelstreng door te knippen. Hugo was al snel gezond verklaard. Christiaan kon onze zoon snel vast houden en aan mij laten zien.

Even kon ik niet meer genieten

Ik lag daar nog, op dat bed in de operatiekamer, met tranen van geluk terwijl ik naar mijn zoon kon kijken. Toen ze mijn buik wilde hechten merkte ik dat de ruggenprik uit begon te werken. Ik voelde tintelingen in mijn voeten en dat ze met mijn buik bezig waren. Wat kreeg ik opeens een pijn zeg. Door de adrenaline en doordat ik mijn pijn niet onder controle kon krijgen begon ik enorm te schudden. Even kon ik niet meer genieten van het moment dat Hugo was geboren. Even was ik helemaal niet blij dat hij er was. Het enige waar ik aan kon denken was aan de pijn en mezelf. Christiaan kreeg in de gaten dat het niet goed ging met me. Hij stond in tweestrijd. Gelukkig omdat onze zoon net was geboren, maar ook veel zorgen omdat het met mij niet goed ging.

Tussen de pijn door probeerde ik duidelijk aan te geven dat ik pijnbestrijding nodig had. Dit werd begrepen en al snel kon de anesthesist me pijnbestrijding geven. Dat gaf enige verlichting, maar nog geen 5 minuten later ervoer ik dezelfde pijn. Het schudden ging niet voorbij, ik kreeg het koud en had enorm veel pijn. Het idee was dat Hugo het eerste uurtje, het gouden uurtje, na de bevalling bij mij zou liggen op mijn borst. Helaas kon dit niet. Ik kon dat op dat moment echt niet aan. Tot op de dag van vandaag heb ik daar spijt van en een schuldgevoel aan overgehouden. Het voelt alsof ik hem niet heb kunnen bieden wat hij direct na zijn geboorte nodig had. Ik kon er niet voor hem zijn. Gelukkig kon Christiaan dat wel, maar Hugo zijn moeder waar hij 9 maanden lang bij in de buik zat kon er niet voor hem zijn.

Eindelijk kon ik genieten

Na het hechten werd ik over getild naar het ziekenhuisbed. Wat was dat pijnlijk zeg en wat stond er een spanning op mijn wond. Het gevoel in mijn gehele lichaam was helaas al snel weer helemaal terug. Terwijl ik in het ziekenhuisbed lag werd ik naar de uitslaapkamer van de intensive care gereden, waar de verpleegkundige van de nachtdienst en de intensive care verpleegkundige al op mij stonden te wachten. We kregen een felicitatie met de geboorte van onze zoon, maar ik kon alleen maar denken aan de pijn die ik had. Omdat ik nog zoveel pijn ervoer vroeg ik of ik pijnbestrijding kon krijgen. ‘Ja hoor’ zei ze. ‘Ik kan je wel wat paracetamol geven’ gaf ze aan. Men, wat voelde ik me boos worden van binnen zeg.. Paracetamol? Denk je nou echt dat, dat voldoende werkt. Steek die paracetamol maar in je reet, dacht ik. Omdat ik het idee kreeg dat ik niks anders mocht stemde ik toch in.

Ook omdat ik niet goed in bed lag vroeg ik aan de verpleegkundige of ze me recht wilde leggen in bed. ‘Je ligt prima’ zei ze daarop. Mede daardoor wist ik dat ik niet gehoord werd. Toen zij weg was vroeg ik aan Christiaan en de verpleegkundige van de kraamafdeling of ze me recht wilden leggen en dit deden ze. De druk op mijn wond was direct minder en ik voelde de pijn wat afzakken. Eindelijk werd ik rustiger en kon ik vanuit mijn bed genieten van Hugo die lekker in een wiegje lag te slapen. Ondertussen was het 00.00 uur toen ik vroeg of ik onze zoon vast mocht houden. Natuurlijk mocht dat en daarna heb ik hem nooit meer los gelaten!

Elke bevalling is weer anders

Wat een bevalling he? Hopelijk maakt het je niet bang. Elke bevalling is weer anders. Zorg er alleen voor dat je gehoord wordt. Dat je de regie in eigen hand neemt. Ik zou het zo weer over doen, want wat een mooi wonder en een groot geluk hebben we hiervoor terug gekregen zeg.. Na deze heftige bevalling hebben we intens kunnen genieten van elkaar en ons gezin. We zijn nog twee en een halve dag opgenomen geweest in het ziekenhuis. Zeven dagen ziekenhuisopname in totaal was genoeg voor ons. Hoe moeilijk het begin en de bemaling ging zo makkelijk ging mijn herstel. Zes weken moest ik het rustig aandoen in verband met de keizersnede, maar daardoor heb ik wel volop kunnen genieten. Christiaan is gelukkig nog een maand thuis geweest en vrij geweest van zijn werk. Wat moet ik toch zonder hem? Zoveel steun als hij me gaf en nu nog geeft daar ben ik hem enorm dankbaar voor!