Wat is dat toch… als je zegt of zelfs maar denkt dat het nu toch wel heel goed gaat met je kind, de situatie de volgende dag geheid veranderd. ‘Nou eigenlijk is Fenna nog helemaal niet echt ziek geweest’, en prompt loopt haar temperatuur de volgende dag op tot 40 graden.
Altijd vrolijk, zelfs net uit bed.
‘Nee hoor, mijn dochter is bijna nooit verkouden’ en hoppa, twee snotterige watervallen lopen een paar uur later over d’r bovenlip. En o wee als je iemand vertelt dat jouw kind alles lust – ‘ja echt ’t eet alles’ – dan zit je tijdens het avondeten van kop tot teen onder het spinazie-spruiten-kipfilet-quinoa-hapje.
Nee ik wil niet!!…nou vooruit dan. Zo veranderlijk als het weer.
Zouden ze het horen of aanvoelen? O mama vindt dat ik me al zo lang goed gedraag dat ik me nu wel even kan laten gaan. Of is het tegen de tijd dat je door hebt dat het al een hele tijd lekker gaat, gewoon onvermijdelijk dat er een keerpunt gaat komen?
Drie dagen koorts, toch maar even controleren of er niets aan de hand is (gelukkig zag alles er goed uit!).
Ach, het is ook geen drama, maar het zorgt er wel voor dat ik tegenwoordig een ‘in-principe’-moeder ben: ‘In principe slaapt Fenna de hele nacht door’, ‘In principe is ze altijd vrolijk’ en ‘In principe schijt ze nooit meer de hele boel onder’. Daarmee dek ik me een beetje in. Waarom? Gewoon voor m’n eigen gemoedstoestand. Want ik weet ook heus wel dat het niet uitmaakt wat ik zeg en dat een kind gewoon net zo veranderlijk is als het weer.
Ik vind alles prima, als ik maar te eten krijg.
Al is Fenna echt een super makkelijk kind en is ze, zelfs nu ze ziek is, nog steeds vrolijk en maakt ze me altijd met haar ondeugende snoet aan het lachen. Ik mag echt niet klagen… Tja, in principe dan hè 😉
Herkennen jullie dit of ben ik de enige met dit soort van bijgeloof?
