Wat kan er veel gebeuren in iets meer dan een week. Je kijkt er negen maanden naar uit, maar weet eigenlijk helemaal niet waar je naar uit moet kijken. Hoe zal de bevalling zijn, hoe zal de kleine eruit zien en de kraamweek, wat moet je daarvan verwachten? Het is allemaal gissen. En dan in een week zijn al die vragen beantwoord.

Nou ja, alle vragen…ik moet nog een hoop leren natuurlijk, maar de eerste week van het leven van onze kleine meid is voorbij gevlogen. Er gebeurt zoveel qua emoties, gevoelens, maar ook praktische zaken, dat het niet in een blog te beschrijven is. Daarom hier eerst mijn bevallingsverhaal (geen zorgen, ik zal niet in detail treden). Op mijn eigen blog Fairmom zal ik in de komende weken nog meer schrijven over de kraamperiode en alles wat daarbij komt kijken. Houd deze dus in de gaten!

Het begon in de nacht van maandag op dinsdag, 11 – 12 april. Tijdens mijn nachtelijke bezoekje aan het toilet braken mijn vliezen. Nu gaat het gebeuren, dacht ik. De hele nacht lag ik te wachten op heftige pijnscheuten, maar meer dan een paar zwakke krampjes kreeg ik niet. Dinsdagochtend de verloskundige gebeld, die vertelde dat het afwachten was. Als de weeën voor zes uur nog niet waren gekomen, moest ik bellen en zouden ze een afspraak maken in het ziekenhuis voor een CTG (hartfilmpje van de baby). Van ellende ben ik maar een taart gaan bakken en heb ik Free Willy gekeken, maar dat was ook niet echt wee-opwekkend. Dus om 19.00 uur naar het ziekenhuis. Filmpje zag er goed uit en we gingen naar huis met een afspraak om de volgende ochtend te worden ingeleid. Ze zouden beginnen met tabletten inbrengen om de weeën op te wekken en dat hele gebeuren zou nog wel een dag of twee kunnen duren. Pff…moet je mij hebben, mevrouw ongeduld.

“M’n man ging die avond even voetbal kijken met z’n vrienden. En toen gebeurde het… ik kreeg zo om de vijf minuten één minuut kramp.”

 

M’n man ging die avond nog maar even voetbal kijken met z’n vrienden, want er was toch nog niets aan de hand. Ik op tijd naar bed en toen gebeurde het… zo om de vijf minuten één minuut kramp. Niet heel ernstig, zou dit het dan zijn? De krampen kwamen wel heel regelmatig, dus toch maar even de verloskundige gebeld. Die gaf me het advies om het ziekenhuis te bellen, omdat mijn vliezen al bijna langer dan vierentwintig uur gebroken waren en een thuisbevalling er niet meer inzat (vanwege infectiegevaar). Manlief zo snel als mogelijk naar huis zonder argwaan te wekken bij z’n vrienden, vluchtkoffertje gepakt en op naar het ziekenhuis.

Veel ontsluiting had ik nog niet, maar het was toch wel degelijk begonnen. Hoewel ik altijd van de details ben, ben ik van de bevalling een hele hoop vergeten. Ik weet dat het me tot de acht centimeter ontsluiting enorm is meegevallen. De weeën waren goed te handelen. Die laatste twee centimeters waren niet grappig en ik vond het ‘heerlijk’ dat ik mocht gaan persen. Eindelijk mocht ik echt wat doen. Na een keer of vijf persen (dankjewel turncarrière voor mijn sterke onderbuikspieren en doorzettingsvermogen) lag ons kleine, maar ook zo grote wonder op mijn buik. Daarna nog wat gehannes aan m’n onderkant om de placenta geboren te laten worden en de knip te hechten, maar het maakte niet meer uit…Ze is er en ze is perfect!

Door mijn langdurig gebroken vliezen moest ik vierentwintig uur in het ziekenhuis blijven om te kijken of Fenna geen infecties had opgelopen. Dus familie en vrienden gebeld dat ze hun nieuwe nichtje en kleine vriendinnetje mochten komen opzoeken in het ziekenhuis. De hele kraamsuite vol met visite. Wat een zegen dat zoveel mensen nu al van ons kleine meisje houden. Maar wij als ouders natuurlijk nog wel het allermeest!