Mama Kelly: Daley moest in de couveuse. Dat was voor mij 24 uur lang huilen…

Wat ontzettend leuk! Ik mag bloggen voor Babystraatje.nl! Vanaf nu zal ik elke maand een stukje schrijven over mijn ervaring als ‘moeder’ zijnde. Maar ook over mode, beauty, tips and tricks en nog vele andere onderwerpen waar ik me mee bezig houdt nu ik een kindje heb.

Laat ik in mijn eerste blog eens beginnen mezelf voor te stellen. Ik ben Kelly, een mama van 28 jaar oud. In begin oktober ben ik bevallen van een zoontje genaamd Daley. Na een aardig zware bevalling is hij met 36 weken en 6 dagen ter wereld gekomen. Een rand prematuurtje dus. Gelukkig was alles goed met hem, maar we moesten hierdoor wel een nacht in het ziekenhuis blijven. Kleine teleurstelling, maar oke…

Toen dag 2, de dag dat we eigenlijk naar huis mochten. Dat liep alleen iets anders. Het bleek dat hij erg geel zag waardoor zijn bilirubinegehalte getest moest worden. Die was helaas te hoog. Dat was dus nog een nacht extra blijven. Dit omdat de test een dag later herhaald gaat worden om te kijken of het zakt. De volgende dag was het bilirubinegehalte helaas niet gezakt. Toen is besloten hem 24 uur in de couveuse onder een blauwe lamp te leggen. Dat blauwe licht zorgt voor afbraak van de bilirubine. Niks ernstigs, maar wel vreselijk om te zien. Zo’n klein wurmke helemaal remi in zo’n grote, glazen bak. Met enkel en alleen een luier en een soort mislukte skibril op. Dat was dus 24 uur lang huilen… voor mij.

Omdat ik zelf na ruim 1,5 liter bloedverlies ook nog behoorlijk zwak was, moest ik de tweede dag een bloedtransfusie. Niet echt één van m’n hobby’s, maar toch wel verstandig om te doen aangezien mijn ijzergehalte nogal laag was en bleef. We zijn daar beide ontzettend goed behandeld en hebben niks te klagen gehad. Maar wat waren we blij toen we, uiteindelijk na 4 dagen, naar huis mochten. Die 4 dagen voelde als een eeuwigheid. Dan is het toch wel extra fijn om thuis te komen.

Doordat Daley zo’n 3 weken te vroeg geboren is, heb ik maar liefst 13 weken verlof! *Doet een dansje* Ik vind het heerlijk om hele dagen bij de kleine man te zijn. We knuffelen en kussen er wat af. Helaas moet ik begin volgend jaar (over een paar weken dus al) weer aan de bak. Gelukkig werk ik maar 2 dagen in de week als front office medewerkster, ofwel gewoon receptioniste. Dit bij een praktijk voor fysiotherapie. Leuk werk, maar dit is niet waar ik mijn ei in kwijt kan. Waar ik dat wel bij kan, is mijn werk als freelance visagist voor o.a. shoots en bruidjes. Heerlijk bezig zijn met mijn handen en steeds weer opnieuw een ander “kunstwerk” neerzetten. (Voor de geïnteresseerden www.kellyvanetten.nl) Als ik thuis ben, vind ik het ook fijn om creatief bezig te zijn. Dan kruip ik helemaal in m’n eigen wereldje en kan ik even al mijn zorgen aan de kant schuiven. En dat is ook wel nodig nu, want die zorgen nemen alleen maar toe als je moeder bent geworden.

Apple (Chihuahua)

Indy (Shih Tzu)

Ik woon samen met een ontzettende lieve en leuke vriend, Maarten, van 29 en twee kleine viervoeters, Indy en Apple. Nu hoor ik denken. “Apple?” Ja echt.. Apple! Zielig beestje 😉 In het begin was het voor ons nog even spannend hoe zij zou reageren op een baby. Want overal waar ik ga, gaat Apple. Tot op het toilet aan toe! Ze springt nog net niet op schoot. Apple is ontzettend aanhankelijk en probeert vaak alle aandacht op te eisen. We waren dus erg benieuwd hoe dat zou gaan als er een nieuw gezinslid bij zou komen. Je hoort namelijk nog wel eens van die verhalen over een jaloers huisdier door de komst van een baby. Best even spannend dus. Toen we na 4 dagen ziekenhuis eindelijk met Daley naar huis mochten, hebben we hem eerst in de hal gezet en zijn zelf de honden gaan begroeten. Overdreven vrolijk, alsof ze ons in jaren niet gezien hadden, kwamen ze op ons af gestormd. Knuffel hier, kusje daar. Aai over de bol en het was weer goed. Het gezinnetje was weer compleet. Dachten ze…

Heel rustig, maar rete enthousiast hebben we Daley er bij gehaald. Voorzichtig mochten ze aan hem snuffelen. En tot onze verbazing vonden ze het beide helemaal geweldig! Indy haalde snel haar favoriete knuffel uit de mand en begon er als een idioot het huis mee rond te rennen van blijdschap. Apple wilde Daley alleen maar heel graag aflebberen. Ranzig… maar zo lief! Tot op de dag van vandaag gaan ze super leuk met Daley om. Elke keer als hij beneden komt is het feest. Lief, klein “broertje” is er weer! Het blijft natuurlijk even afwachten hoe het straks zal gaan als Daley wat groter is. Lees: harige oren om aan te trekken, 2 paar ogen om uit te prikken en kwispelende staartjes om op te kauwen. (Scheelt ons overigens wel weer in de aanschaf van een bijtring!) Maar eigenlijk ben ik er niet zo bang voor. Ik denk dat het wel goed komt. Want als ik dat zo zie… zijn die drie volgens mij nu al de dikste vriendjes van elkaar!