Mama Kelly: De pijn tijdens mijn bevalling. Pijn? Het was niet te doen, wreed en zelfs onmenselijk!

Ik ben er klaar voor. Het wordt tijd dat ik iets ga opbiechten.. laat ik eens bij het begin beginnen. Ik ben van nature iemand die in het dagelijks leven vrij ingetogen is en liever op de achtergrond wil blijven. Nu is dat laatste tijdens je eigen bevalling vrij lastig, dus daar ontkwam ik niet aan. Maar ik had mezelf voorgenomen om zo rustig mogelijk en met zo min mogelijk bravoure ons kind ter wereld te brengen. Dat was althans het plan.. Want de pijn tijdens mijn bevalling, die had ik niet zo verwacht…

Ik wilde geen pijnstilling

Toen we pas in het ziekenhuis waren aangekomen, waren de weeën nog goed te doen. Ik dacht nog, “als het niet veel erger wordt dan dit, dan ga ik dit rocken als een malle!” Maar al snel begonnen de weeën heftiger te worden. Ik werd nog eens gecontroleerd en bleek al flink wat centimeters ontsluiting te hebben. De lieve zuster vroeg me nog of ik al pijnstilling wilde. Ik had sowieso besloten dat ik geen pijnstilling wilde. (Ik hou nu eenmaal niet van al die troep in m’n lijf. Plus dat ik veel te bang was dat de baby daar schade door zou oplopen.)

Maar het moment dat ik, een aantal weken voor de bevalling, tijdens de PowerPoint presentatie (incl. horror foto’s!) op de voorlichtingsavond van het ziekenhuis bijna van m’n stokje ging, gaf toch wel de doorslag. Een ruggenprik? Dat nooit! Dus ik antwoordde stoer, “Nee dankje!” En ik dacht, “Ik menstrueer eens per maand. Ik kan wel wat hebben hoor!” Maar Karma blijft een bitch, die had dus nog wat voor mij in petto!

“En toen kreeg ik weeënopwekkers.”

De pijn tijdens mijn bevalling

Ik hield het aardig lang vol om dat stille en kalm ogende meisje te blijven dat ik ben. Toen de weeën inmiddels flink op gang waren gekomen, ben ik op m’n zij gaan liggen en heb daar knusjes in de armen van m’n vriend de weeën weg liggen te puffen. Ik was redelijk rustig van binnen, verbleef in m’n eigen bubbel en gedroeg me uiterst vriendelijk.. Ik ging eigenlijk rete lekker!

Tot het moment dat bleek dat de weeën niet goed genoeg door zette en ik weeënopwekkers kreeg. Die shit kwam binnen als een bom! Het feest kon nu echt beginnen. De stijgbeugels werden er bij gehaald, want zoonlief moest er nu toch echt uit. Omdat ik bekkeninstabiliteit had, mocht ik van mijn fysiotherapeute absoluut NIET met mijn benen in de stijgbeugels. Dit moest ik nadrukkelijk aangeven wanneer ze dit van plan waren. Maar denk je nu echt dat me dat nog maar iets kon schelen? Ik wilde alleen nog maar dat ze m’n kind er uit zouden halen. En hoe ze dat gingen doen, dat maakte me niet meer uit.

Inmiddels lag ik er bij als een vers gebraden kippetje. Op m’n rug met m’n nog bolle buik in de lucht en mijn pootjes bungelend aan de zijkant. De pijn tijdens mijn bevalling. Ja… het deed pijn! Nee.. dat is niet eens het juiste woord. Het was niet te doen, wreed, onmenselijk! Alsof mijn heupen langzaam aan hun kommetjes uit gedrukt werden. Of beter.. er uit gesneden!. Het deed zo’n zeer dat ik op een gegeven moment aan het persen was terwijl ik niet eens een wee had! Dat waren dus mijn heupen

“Die vrouw die het hele ziekenhuis bij elkaar gilt tijdens de bevalling.”

Waar ik niet trots op ben en ik me lichtelijk voor schaam….

En daar kwam het.. hetgeen waarvan ik gezworen had dit nooit te doen. Hetgeen wat ik zelf altijd verschrikkelijk vond te horen. Hetgeen waar ik niet trots op ben en waar ik me lichtelijk voor schaam.. De krijs! Ik ben dus ‘een krijser’. Ik ben die vrouw waarvan je denkt dat ze zich ontzettend aan het aanstellen is. Die vrouw die het hele ziekenhuis bij elkaar gilt tijdens de bevalling. Die vrouw waarbij je denkt “mens, doe ff normaal!” Dat ben ik! Maar ik kon er niks aan doen. Echt niet! Ik kon het niet tegenhouden. Het gebeurde gewoon! De weeën, m’n heupen, de vreselijke pijnen.. De hel was losgebroken en ik had mezelf niet meer in de hand. En het bleef er niet bij één.. nee, er volgenden er meer. En ze bleven komen. Gil na gil.

Maar toen ons zoontje er eindelijk uit was, had ik mij nog nooit zo opgelucht, blij en bovenal stoer gevoeld. En op het moment dat mijn kind op m’n borst gelegd werd, bleken alle clichés o, zo waar.. Want hoe ellendig ik mij een paar seconde er voor nog voelde, zo gelukkig voelde ik mij toen! En die vreselijke pijn.. ach, zo erg was dat nou toch ook weer niet? Die pijn was ik namelijk inmiddels allang weer vergeten!