Het leven met 2 kinderen in de luiers, een baby en een peuter, is druk maar leuk. In zoverre… Vaak is het op het moment zelf eigenlijk helemaal niet grappig, maar als ik het na vertel lig ik toch zelf ook wel in een deuk.

Ken je die titels van de Suske en Wiskes van vroeger nog? Zo had je bijvoorbeeld ‘de wilde weldoener’, ‘de guitige gast’ of ‘de botte botaknol’. Ik moest altijd wel lachen om die titels en ik moet eerlijk zeggen dat ik er over ons leven ook wel een aantal kan verzinnen. Zo hadden wij bijvoorbeeld van de week ‘de verstopte badstop’. Ik doe ons zoontje altijd in zijn kamertje in bad en, aangezien hij een beetje groot wordt om te blijven liggen, leek het mij wel een leuk idee om hem voor het eerst te laten zitten.

“Opeens hoorde ik een hoop gekletter naast mij, en jawel hoor, trots hield meneer stevig in zijn handje de badstop omhoog.”

 

Heel enthousiast greep hij gelijk naar zijn voetjes (dacht ik…). Opeens hoorde ik een hoop gekletter naast mij en nadat ik het besef had gekregen dat de badstop eruit was getrokken zocht ik druk om mijn zoontje heen. Niets te vinden! Ik tilde hem snel uit het badje en jawel hoor, trots hield meneer stevig in zijn handje de badstop omhoog! Op de laatste cm water die er nog in stond was het badje helemaal leeggelopen… Ik zeiknat en hij had een pret!

En dan hebben we nog ‘de plakkerige plakband’. Onze dochter heeft momenteel als hobby om alles in te pakken wat ze tegenkomt. Het liefst met strikjes en al. Iedere keer als ik iets thuis gestuurd heb gekregen, wil ze het weer inpakken. En dat gebeurt dan ook uiterst serieus. Ze snapt alleen nog niet dat de plakband maar aan 1 kant plakt. Hierdoor komt het wel eens voor dat het niet alleen op de tafel, maar ook in haar haren terecht komt.

“De ‘snotterige snotteraars’, want helaas waren wij afgelopen week, hoe kan het ook anders, met z’n viertjes geveild door de griep.”

 

En dan hebben we ook nog de ‘snotterige snotteraars’. Helaas waren wij afgelopen week, hoe kan het ook anders, met z’n viertjes geveild door de griep. Uiteraard waren de kinderen, gelukkig, als eerste beter, omdat zij natuurlijk veel meer rust kunnen pakken als dat nodig is. Mijn vriend en ik waren continue voor hun in de weer met neusspray en paracetamol. Toen zij weer iets beter waren en naar mijn ouders konden, was het eindelijk de beurt aan ons om uit te zieken. En dan hebben wij nog het geluk dat we zo makkelijk oppas kunnen vinden. Anders was het misschien nog langer ‘de nattige neuzen’, of de ‘hoestige proesters’ geweest 😉