Cate is een heel leuk en schattig meisje dat zich vooral bij anderen voorbeeldig gedraagt. De laatste tijd komen en gaan de driftbuien. Waarbij ze nu een week echt een hoogtepunt heeft, waarbij 6 buien op een dag meer regelmaat dan uitzondering is.

Je kan heel driftig worden omdat:

1. Je blokjes in een zakje moet opruimen. Mama wil ze in het zakje waar ze in zaten en jij wil ze in een bakje. Reden om gewoon heel hard te gaan krijsen, gooien, huilen of je gaat gewoon liggen.

2. Je op eigen initiatief wil proberen zonder luier te lopen en op het potje te plassen. Het moment dat je zegt dat je moet plassen en mama je op het potje zet is dan ook echt HET moment om driftig te worden. (ik dacht dat het de bedoeling was en dat je het zelf wilde???)

3. Het eten van een toetje moet dan perse op een bepaalde (lees alles zit onder) manier, dat vinden papa en mama niet goed. Dus ga je maar huilen, want de manier van papa en mama is ECHT niet jouw manier.

4. Je bent moe en wil naar bed. Dan moeten je kleren uit en je pyjama aan, maar dat wil je niet. Krijsend ga je in je bed liggen. Dan denkt mama voor deze keer… hoe erg is het om in je kleren te slapen? Je zoekt het maar even uit! Slaap lekker.

Zouden die kinderen nou nooit eens moe worden van zichzelf? Het is toch makkelijker om niet overal een punt van te maken. Op internet zijn natuurlijk talloze sites en tips te vinden over hoe je het beste met je kind in de peuterpuberteit en zijn driftbuien om moet gaan. Ik heb eens even wat tips en trucs opgezocht en eens even kijken hoe ik het er als mama vanaf breng.

Peuters, in ieder geval die van mij, krijgen sneller een driftbui als ze NEE te horen krijgen. Dus is het advies; zorg dat die peuter zo min mogelijk NEE te horen krijgt. PFF… Dat vind ik best een opgave. In huis hebben we alles zo ingedeeld dat de spullen van Cate makkelijk te bereiken en te pakken zijn. Maar ja soms vraagt Cate of ze televisie mag kijken, soms is dan ook het antwoord NEE. Dat kan je dan niet omzeilen toch? Wel probeer ik Cate keuzes te geven. We gaan opruimen, ruim jij de duplo of de blokken op? Dan omzeil ik in ieder geval het antwoord NEE. Grote kans dat wanneer ze geen zin heeft om op te ruimen het nog steeds een drama wordt en ik uiteindelijk zelf alles weer aan het opruimen ben met een schreeuwende peuter die achter me alles weer overhoop trekt.

“Peuters hebben behoefte aan structuur, regels en regelmaat. Natuurlijk hebben peuters, en eigenlijk alle kinderen, behoefte aan structuur.”

 

Peuters kunnen goed zelf spelen, maar vinden het ook gezellig om samen te spelen. Met de komst van zusje Mary heb ik als moeder dus niet altijd tijd om samen te spelen of samen een boekje te lezen. Wanneer Mary de fles krijgt is het natuurlijk altijd precies het moment waarop Cate bedacht heeft dat ze iets met mij wil gaan doen. Gelukkig is ze vaak tevreden als ze naast me op de bank mag zitten en ik een boekje voorlees, terwijl ik de fles geef. Daarbij zijn er ook genoeg momenten waarop er een bui losbarst en ze gaat gillen en krijsen en ik niks kan doen….

Peuters hebben behoefte aan structuur, regels en regelmaat. Natuurlijk hebben peuters, en eigenlijk alle kinderen, behoefte aan structuur. We proberen zoveel mogelijk regelmaat en structuur te bieden. We hebben inmiddels een weekkalender hangen op de kamer van Cate zodat ze weet op welke dag ze waar is en bij wie. Thuis verloopt de dag meestal wel in een vast ritme. Toch wil ik ook dat Cate leert dat het in het leven niet altijd volgens plan loopt en dat er soms echt dingen ineens veranderen en anders gaan. Dat vindt ze dan soms ook erg lastig, maar ja soms is het niet anders. Regels hanteer ik bij Cate nog niet echt duidelijk als regels. Ik probeer wel uit te leggen waarom sommige dingen echt niet kunnen. Bij regels hanteren hoort ook het antwoord NEE, dat soms toch echt weer onvermijdelijk is. Vooral als je wil dat een kind de regels volgt. We zitten aan tafel op een stoel tot iedereen klaar is met eten. Cate is aan het brullen, eet niet, gaat van tafel, ik geef een fles aan Mary en dan is m’n man druk om Cate weer aan tafel te krijgen. WEG gezellig tafel moment.

Beloon goed gedrag. Valkuil, dit doe ik te weinig denk ik. Goed gedrag is bijna vanzelfsprekend en fout gedrag daar ga ik wat over zeggen. Ik heb ook ergens gelezen dat je een driftbui beter kan negeren, geen aandacht aan geven. Immers wat je aandacht geeft groeit. Pff dat vind ik lastig hoor, wanneer Cate alles bij elkaar schreeuwt en schopt en slaat. Van mij mag ze boos zijn en kan ik het negeren tot op zekere hoogte. Op een gegeven moment is het gewoon genoeg geweest en dan mag ze verder schreeuwen, huilen en boos zijn op de gang. Als ze klaar is, weer kan luisteren en stopt met huilen dan mag ze terug komen. Dit gaat best goed. Tot ik dan weer lees dat je kinderen en hun emoties niet alleen moet laten… Maar ja als Cate in zo’n bui zit is ze echt niet te bereiken.

En wat doe je dan als je in het openbaar bent, lees een winkel, speeltuin of dergelijke. Ik heb daar echt moeite mee. Ik wil het negeren, maar je moet ook verder. Ik kan niet een half uur op Cate wachten in de speeltuin tot haar bui voorbij als Mary een fles moet. Leuke adviezen, maar ik weet dan echt niet wat ik moet doen. Dus sleep ik Cate letterlijk mee naar huis en dan eenmaal thuis laat ik haar met rust. Eenmaal weer voor reden vatbaar kan ze prima vertellen dat ze echt niet meer moet doen, maar de volgende keer gebeurd het weer. Ik ga nu gewoon niet ver van huis, wat ik heel jammer vind. Daarbij schijnt de frequentie van de driftbuien ook nog te maken te hebben met het temperament van het kind… haha. Nou dan zijn wij de gelukkige ouders van een heel temperament vol kind! Daar gaat ze vast in de toekomst profeit van hebben!

Ik dacht dat ik als juf altijd heel erg veel geduld had, maar nu met een peuter om me heen, lijkt het soms alsof ik helemaal geen geduld heb. Ik ga maar weer even een lesje geduld volgen bij Cate. Mocht je dit lezen en nog tips hebben, graag!

Tot de volgende keer!