Mama Manou: Of ik bang voor de bevalling ben? Waarom vertellen mensen altijd de ergste horrorverhalen?

Met de kerstdagen achter de rug, een baby van 1800 gram lekker ronddraaiend daarbinnen plus een aantal kerstmaaltijden van in totaal 5 kilo in mijn buik, schrijf ik deze blog. Ik ben alweer 32 weken zwanger en het aftellen naar het begin van mijn verlof op 12 januari is nu echt begonnen!

Of ik bang voor de bevalling ben?

Met mijn verlof in zicht begin ik ook steeds meer aan de bevalling te denken. Ik ben benieuwd of ik eerder of later dan de geplande datum beval, hoe lang het gaat duren, hoe weeën nou voelen, of persdrang echt zo voelt als nodig moeten poepen en het aller, aller, aller nieuwsgierigst ben ik naar de kleine man. Ik denk dat je de ogen en de neus hebt van je vader en de koppigheid van mij, aangezien je nu al precies weet wanneer je zin hebt om van je te laten voelen en wanneer niet. Allemaal aannames natuurlijk, maar wie weet?

“Ik begin ook steeds vaker de vraag te krijgen of ik bang voor de bevalling ben. Nee, ik ben niet bang voor de bevalling. Ik heb er best wel zin in.”

 

Ik begin ook steeds vaker de vraag te krijgen of ik bang voor de bevalling ben. Nee, ik ben niet bang voor de bevalling. Ik heb er best wel zin in. Of misschien beter verwoord, ik ben benieuwd, nieuwsgierig en kan eigenlijk niet wachten. Vaak komt daar dan een reactie op terug dat dit natuurlijk mijn eerste kind is en dat ik straks tijdens de bevalling wel anders piep. Ja, misschien wel. En dan? Hij zal er toch uitmoeten, ze kunnen hem moeilijk terugduwen. Ik kan me nu wel onnodig druk gaan maken, maar met 1 fobie al in the pocket wil ik daar liever geen 2 bij ontwikkelen.

Kleine ik…

Elke bevalling is anders

Er is ook een reden waarom mensen denken dat ik bang ben voor de bevalling. Mijn eigen bevalling verliep redelijk soepel, tot het einde. Mijn moeder had rug weeën, maar kon deze zelf goed opvangen. Het was pas op het moment dat ze mocht persen dat het fout ging. Ik zat namelijk vast met mijn schouder. Hierdoor hebben ze mij eruit moeten trekken omdat mijn hoofd er al voor de helft uit was en waardoor ik niet goed kon ademen.

Toen ik eruit was bleek heel mijn rechterarm blauw en beide sleutelbenen gebroken. Helaas bleek dat door het trekken er zenuwen waren gescheurd in mijn arm, waardoor ik mijn rechterarm niet zelfstandig kon bewegen. Ook wel Erbse Parese genoemd (zie meer info op www.EPVN.nl). Door heel veel revalidatie, oefeningen en fysiotherapie kan ik mijn rechterarm nu wel gebruiken. Er zijn bepaalde bewegingen die ik niet kan en iets zwaars optillen dan een leeg glas zit er ook niet in, maar ik kom goed vooruit. Maar hierdoor ben ik niet bang geworden voor mijn eigen bevalling. Elke bevalling is namelijk anders.

“Waarom is het zo dat als je zwanger bent mensen in je omgeving altijd aankomen met de ergste horrorverhalen?”

 

Waarom als je zwanger bent hoor je altijd de ergste horrorverhalen over een bevalling?

Dit is ook een leuke: “Ja, de zus van de vriendin van de neef van mijn vriend heeft er wel 28 uur over gedaan en was compleet uitgescheurd!” Nou, bedankt voor deze mededeling. Waarom is het zo dat als je zwanger bent mensen in je omgeving altijd aankomen met de ergste horrorverhalen? Heel erg vervelend dat de bevalling 28 uur heeft geduurd, maar heeft dat ook maar iets van een toegevoegde waarde voor mij?

Begrijp me niet verkeerd, iedereen verteld de bevallingsverhalen zo enthousiast dat ik het ook wel grappig vind. Iedereen bedoeld het natuurlijk goed. Van sommige heb ik ook goede tips gekregen, maar dit is dan toch meer van vrouwen die net zelf zijn bevallen.

Wat ik dus wil zeggen tegen alle aanstaande moeders die nog moeten bevallen; maak jezelf niet gek en laat je niet gek maken! Nogmaals, elke bevalling is anders en elke moeder zal dit op haar eigen manier doen. We kunnen dit! Via deze weg wil ik ook iedereen een heel gelukkig nieuwjaar wensen. Laten we er met z’n allen wat moois van maken!