In m’n vorige blogs schreef ik over Lize, onze dochter die geboren is met een heupluxatie en heupdysplasie. Het was 28 december 2015. Om 02.00 uur stond de wekker om Lize nog een voeding te geven. Ze moest 6 uur voor de narcose nuchter zijn dus besloten we om haar wakker te maken. Slapend dronk ze haar flesje leeg, nog niet wetende wat haar te wachten stond. Na een verder slapeloze nacht stonden we vroeg op.

Opa en oma zouden die dag op Sven passen. Zij arriveerden al om 6 uur ’s ochtends en ook oma was nerveus voor haar kleindochter. Om 8 uur moesten we aanwezig zijn en om half 9 zou Lize onder narcose gaan voor de repositie.

Om stipt 7 uur reden we van huis. Het was ijskoud in de auto en ik was misselijk van nervositeit. Na vandaag zou het herstel van Lize’s heup alleen nog maar bergopwaarts gaan. De klim naar die bergtop zou nog wel even duren maar we waren op weg.

Toen we aankwamen bij de betreffende afdeling in het ziekenhuis was er een vriendelijke jongedame die de deuren openschoof. Ze begeleidde ons naar Lize’s bedje, we waren de eersten. Ze vroeg ons wat algemene vragen betreffende het gewicht etc., plakte een naamplaatje aan de betonnen zuil naast haar bedje en deed een ziekenhuisbandje om haar arm. Daarna liet ze ons achter met ziekenhuisjasje voor Lize, wit met groene draakjes. Voor Peter had ze een gigantische overall waar hij in moest stappen om aan te kunnen trekken met beschermers voor over zijn schoenen. Vooraf hadden we besproken dat papa mee zou gaan voor de narcose en ik er voor haar zou zijn als ze was bijgekomen.

Na de verkleedpartij leek het nog uren te duren voordat er weer iemand kwam. De vriendelijke jongedame kwam na een poosje vragen of de anesthesist al langs was geweest. “Nog niemand gezien”, antwoordde ik terwijl ik Lize op schoot had. Ik aaide nog even over haar zachte beentjes, in de wetenschap dat ik deze de komende 3 maanden niet tevoorschijn zou zien komen.

“Ik knuffelde en kuste haar alsof ze op wereldreis ging”.

 

In de gang hoorden we voetstappen. Aah daar kwam iemand aan. In een blauw OK-pak kwam daar de anesthesist aangelopen. Hij had meer weg van de plaatselijke slager dan van een dokter met zijn bourgondische uiterlijk. Een beetje jolig was hij wel, Lize vond hem in elk geval leuk. “Wilt u dat, als de orthopeed de behandeling moet laten slagen door een sneetje te maken, ik plaatselijk een extra verdovingsprikje geef?” Dat leek me een goed idee, ik wilde dat ons meisje zo min mogelijk pijn had.

Inmiddels was ook de orthopeed naast Lize’s bedje komen staan en hij legde de procedure nogmaals uit. Wat vond ik dat fijn! Er werd echt de tijd genomen voor ons meisje. Hij stelde ons gerust en toen was het tijd om afscheid te nemen. Ik knuffelde en kuste haar alsof ze op wereldreis ging, pinkte een traantje weg en keek door de gang hoe het hele gezelschap door de klapdeuren liep. Peter droeg Lize op zijn arm met een dekentje om haar heen. In de tussentijd kwam er een dame in eenzelfde blauwe pak vragen van welke kleur gips de gipsmeester Lize mocht voorzien. “Doe maar roze”.

Na een minuut of 20 kwam Peter terug met betraande ogen. Het was wel duidelijk dat het een vervelend gezicht moet zijn geweest om onze dochter zo te zien. Opnieuw pinkte ik een traantje weg en pakte de I-Pad erbij om een aflevering van “Boer zoekt vrouw” te kijken. Even verstand op nul en niet teveel stilstaan bij wat er een paar etages boven ons gebeurde.

We gingen er vanuit dat de behandeling 2 uur zou duren. Dat was de tijd die de orthopeed had ingepland als hij een “open repositie” zou moeten doen waarbij de messen en zaag aan te pas kwamen. Tegenover ons arriveerde in de tussentijd een ander gezinnetje. Hun dochter stond hetzelfde te wachten en de vriendelijke verpleegkundige vertelde hen dat hun dochter nog wel even mocht spelen omdat het nog wel even zou duren voor ze opgehaald werd. Ze vertrokken naar de speelkamer maar na een kwartiertje keerden ze wat nerveus terug. Ze moesten ook deelnemen aan dezelfde verkleedpartij waar wij een uurtje geleden aan deelnamen want papa en kind werden zo opgehaald.

“Ik werd opgevangen door een medewerkster van de OK. ‘Lize is héél boos’ vertelde ze”.

 

Ik keek Peter aan en hij mij. “Betekende dit dat de artsen al klaar waren met Lize?” “Hadden ze niet in mijn meisje hoeven snijden en zagen?” Ik durfde eigenlijk niet te hopen maar de verpleegkundige kwam naar ons toe dat Lize inmiddels op de uitslaapkamer lag en ik naar haar toe mocht. Samen met de verpleegkundige wachtten we op de lift. Ik was nerveus; zou ze nog slapen? Zou ze huilen? Hoe zou het gips eruit zien? Het belletje van de lift ging, we waren op het OK-complex gearriveerd. Ik hoorde gehuil maar dit was niet het huiltje van Lize, dat zou ik gelijk herkennen. Ik werd opgevangen door een medewerkster van de OK. “Lize is héél boos” vertelde ze.

Ik werd begeleid naar haar kamertje en het huiltje wat ik van verre al hoorde was wel degelijk van Lize maar ik had het niet herkend omdat ik haar nog nooit eerder zo had horen schreeuwen. Daar lag ze, haar borst was voorzien van een aantal plakkers welke aangesloten zat aan apparatuur. Om haar vingertje een apparaat met een snoertje eraan en in haar rechter voetje zat een infuus.
Dat allemaal zag ik voordat ik het gips zag.

“Even wist ik niet goed wat ik met mijn kindje aan moest”.

 

De dame die net ervoor zei dat Lize ontzetten boos was pakte haar nogal onhandig op en legde haar op mijn schoot. Even wist ik niet goed wat ik met mijn kindje aan moest. Ze was ontzettend verdrietig en ik probeerde haar te troosten. Maar ik kon haar lichaampje niet tegen het mijne aanduwen. Daar was dus die ontzettend grote, massieve gipsbroek. Het was keihard, ruw, wijd en groot. Haar luiertje hing er een beetje los tussen. In haar infuus werd meer pijnstilling toegediend omdat ze naar alle waarschijnlijkheid veel pijn had. Na 5 minuten was dit nog niet anders en kreeg ze een nieuwe dosis. Wat vond ik dit heftig om mijn meisje zo aan te treffen.

Ik werd boos, verdrietig en zag nog niet voor me hoe we dit 3 maanden moesten volhouden. Nadat Lize een heel klein beetje gekalmeerd was, (dat wilde zeggen: ze schreeuwde nog steeds de hele etage bij elkaar maar de hartslagmeter en bloeddrukmeter vonden dat het wel weer tijd was om te gaan) werd ze in haar bedje terug naar de afdeling gereden. We mochten haar opnieuw vasthouden en we probeerden wat voeding te geven. Na 2 hapjes van haar fruithapje vond ze het wel weer genoeg geweest.

Zo’n anderhalf uur later viel ze, al snikkend op mijn schoot, gewikkeld in een dekentje en uiteraard haar gipsbroek in slaap. We wilden graag naar huis maar het wachten was op de orthopeed. Hij zou nog wat instructies geven wat betreft het oppakken en verschonen.

Om half 3 ’s middags kwam hij langs. Om haar luier te verschonen moesten we deze eerst aan de voorkant door het gips doen door het gips iets op te tillen, vervolgens moesten we haar omdraaien en dan aan de achterkant op dezelfde manier, met onze hand de luier verder schuiven. Deze kon niet vast. Om doorlekken in het gips te voorkomen deden we er nog een extra grote luier overheen. Wat een gedoe dacht ik bij mezelf. In bed mocht er een extra handdoek of kussentje onder haar beentjes om haar wat steun te geven. Als we haar oppakten moesten we haar altijd onder de billen ondersteunen omdat anders het gewicht van de gipsbroek aan haar bovenlichaampje zou hangen.

We pakten onze spulletjes en liepen naar onze auto. Daar kwam de volgende uitdaging. We wisten dat er speciale autostoelen bestaan maar eigenwijs als we waren zouden we het eerst even zelf proberen met de maxi cosi. Hmm… geen goed idee. Nadat we deze hadden opgevuld met kussentjes en Lize erin hadden gelegd kwamen we tot de conclusie dat de riempjes dan niet vast konden. Eenmaal thuis hebben we gelijk contact gehad met maxi cosi en de speciale HD opal besteld. Deze kun je bestellen tegen een borg van €250,- en een maandelijkse huur van €10,00.

Lize hebben we nog maar weer even in bed gelegd. Ze was nog versuft door de narcose en had nergens zin in. We waren ontzettend moe door alle spanningen en waren toe aan een beetje rust.

Voor nu is deze blog weer even lang genoeg :). Binnenkort een nieuwe blog met alle hobbels en obstakels welke we hebben moeten nemen bij een gipsbroek, en natuurlijk tips voor andere papa’s en mama’s.