Mama Marthe: Een leven met regelmaat blijft lastig met een militair als man

Zoals jullie weten leef ik samen met een militair. Die militair was ooit mijn vriendje op de middelbare school, werd mijn verloofde en later mijn man. Ondanks dat hij natuurlijk niet altijd die militair is geweest, zijn we al zo lang als ik me herinner, bezig met hoe, waar en wanneer we elkaar kunnen zien.

Toen we verkering kregen waren we veertien, dus samenwonen was er natuurlijk niet bij. We vonden ons zelf al heel wat, maar als ik nu naar kinderen van veertien kijk snap ik dat de mensen om ons heen er iets anders naar keken. Toch geloofde ik er toen al in dat dit voor altijd was. We keken of onze schooltijden enigszins gelijk liepen, of we samen konden fietsen, bij hem thuis aten of bij mij thuis en hoe we de vakanties zonder elkaar doorkwamen.

Toen we 22 waren en na een aantal jaar ingeschreven te hebben gestaan, gingen we samenwonen. Eindelijk. Maar daar begon eigenlijk ook het hele defensieverhaal. Opleidingen, bivakken, alleen de weekenden thuis en ga zo maar door. Ook al miste ik hem vaak, ik was denk ik net zo gespannen en enthousiast als hij een keuring, oefening of baret haalde.

Nu, bijna twaalf jaar verder, ben ik nog steeds bezig met het vinden van een ritme in een leventje dat geen regelmaat kent. Elke week is hier anders. Ik heb inmiddels wel geleerd om heel flexibel te zijn en snel te kunnen schakelen, maar het blijft soms lastig.

Vivy is nu negen maanden oud en met een kind is het toch wel fijn om enige regelmaat te hebben. We proberen daarom alles zo te regelen dat het geen verschil maakt of hij wel of niet thuis is. Praktisch gezien dan. Want ja, ik blijf liever thuis als hij ook thuis is en ik ga liever iets leuks samen doen dan gewoon door te gaan met waar ik mee bezig was. Wat vervolgens betekent dat ik dingen op het laatste moment doe of niet aan de dingen toekom die ik moet doen of belangrijk vind.

Als hij een paar dagen vrij heeft, voelt het meteen als vakantie en daar profiteren we echt van. Wij zijn gemaakt voor last minutes… Het heeft me heel veel positieve dingen geleerd. We genieten echt van het moment en doen dingen altijd meteen zodra het kan. Echt lang nadenken doen we niet. Want ja ‘nu kan het’.

“Ik ben bang dat er iets met hem gebeurt, maar daar probeer ik niet te veel aan te denken.”

 

Ondanks dat, kan het ook moeilijk zijn. Het moeilijkste is denk ik wel dat veel mensen toch niet echt snappen hoe dit wereldje werkt. En ik krijg vaak vervelende vragen of opmerkingen, zoals ‘Je hebt er toch zelf voor gekozen’ of ‘Ben je niet bang dat ie dood gaat?’. Klopt, ik heb er zelf voor gekozen om achter zijn keuze voor dit werk te staan en geloof me dat is niet een beslissing die je even neemt. Want je weet niet precies waar je voor kiest en hoe het zal zijn. En ja, ik ben bang dat er iets met hem gebeurt, maar daar probeer ik niet te veel aan te denken.

Het is kwetsend hoe er soms over ‘onze militairen’ wordt gepraat. Laat staan de grapjes die worden gemaakt. Doordat zij dit werk doen, liggen wij ’s avonds rustig in ons bedje en ik denk echt dat er bij heel veel mensen dat besef mist. Een beetje meer waardering mag wel. 

“Geen zielig gedoe en geen suffe huisvrouwen die niks beters te doen hebben.”

 

Sinds kort ben ik aangesloten bij een vereniging, speciaal voor het thuisfront van militairen, namelijk Thuisfrontsupport.nl en dat is één groot feest van herkenning. Geen zielig gedoe en geen suffe huisvrouwen die niks beters te doen hebben. Alsjeblieft zeg, ik zou willen dat ik me eens een keertje kon vervelen haha. Veel humor en af en toe een k*tdag, maar dat mag.

Gelukkig is hij vanavond lekker thuis, eten we gezellig met z’n drietjes. En wat de komende weken gaan brengen…? We merken het wel 😉