Mama Maryse: Een baby. Het doet wat met je. Nooit gedacht dat ik trots zou zijn op volle luiers!

Afgelopen dinsdag was ons meisje precies 2 maanden. Als een trotse moeder (koe, want me metgezellen stonden werkelijk op knappen) stapte ik mijn bed uit. Met een big smile stond ik aan Noa haar bedje te vertellen hoe trots der “mammie” wel niet is en hoe fantastisch ze groeit en zich ontwikkelt. Aan haar koppie te zien kon dat haar weinig schelen en wou ze vooral melk.

Eenmaal onder de douche belandt, waar ik eindelijk langer onder kon staan dan 5 minuten omdat manlief vrij was, kon ik me alleen maar bedenken hoe ons leven is veranderd. Positief hoor! Ja het verlangen naar uren uitslapen blijft sudderen, maar de oorzaak van de korte slaapjes is positief, namelijk onze prinses.

Nooit gedacht wat zo’n kindje met je leven kan doen, ik kan het zelfs moeilijk voorstellen hoe het ook alweer zonder haar was. Behalve dat ik kon gaan en staan waar ik wilde en heerlijk uit kon slapen, zelfs overbodig uitslapen was mogelijk.

De andere verandering is het feit dat jij als ouder totaaaal niet meer interessant bent, maar dan echt totaal niet interessant! Zodra de baby eruit is ben je als mama niet meer het middelpunt van aandacht. Nu 2 maanden later is het misschien nog erger, als er bezoek is lopen ze direct op Noa af. Zij wordt begroet met kusjes en knuffels en ik ja, ik sta er naast en krijg misschien een keer een klopje op me schouder. Ook telefoontjes zijn van meestal alleen mensen geïnteresseerd in Noa.

“Ik sta nu toch elke keer weer met een piep stemmetje te vertellen hoe trots mama is op die mega voller luier. Het doet wat met je zo’n baby, meer dan je verwacht.”

 

Ook had ik het nooit geloofd als iemand in mijn leven vertelde hoe trots ik ooit zou kunnen worden van volle luiers, scheetjes en verliefd op baby kwijl. Ik had die gene totaal voor gek verklaard. Maar ik sta nu toch elke keer met een piep stemmetje te vertellen hoe trots mama is op die mega voller luier, die zo vol is dat het ook de romper en rug in beslag heeft genomen. Dat scheetjes zo extreem schattig konden zijn. En dat het baby kwijl op me schouders (waar je meestal achter komt buitenshuis) een glimlach op je gezicht kan toveren.

Het doet wat met je zo’n baby, meer dan je verwacht. Zo kon Noa gisteren niet inslaap komen. Maar liefst 2 uur heb ik met haar buiten gewandeld rond de supermarkt voor ze eindelijk sliep. Terwijl ik in een mega tempo me boodschapjes verzamelde kon ik niet om de starende blikken heen… Ja oké ik had geen make-up op en me wenkbrauwen al een week niet gedaan, maar was dat zo heftig? Ook de bekende die ik tegen kwam benaderde me iets voorzichtiger dan normaal.

Eenmaal thuis kon ik ze geen ongelijk geven, een blik in de spiegel was genoeg. Een dikke klodder baby kwijl op me schouder, toch wel flinke wallen die dit keer niet gecamoufleerd waren onder een make-upje en prachtige zwarte mondhoeken. Lichtelijk verbaast stond ik mezelf aan te staren. Totdat ik realiseerde wauw shit! Dat zal wel dat snel naar binnen gewerkte handje vol Oreo koekjes zijn geweest die als lunch diende. En eigenlijk kan het me geen reet schelen, me meisje sliep tenminste eindelijk en de kindloze zullen ooit nog wel in een vergelijkbare situatie terecht komen.