Waar blijft de tijd? Dat is een vraag die tijdens de periode met een klein baby’tje op meerdere manieren gesteld kan worden. Vannacht om 3 uur had ik zo’n moment, dat ik verwonderd naar me meisje zat te kijken. Ze is al zo gegroeid dat het eerste rompertje niet meer dicht past en we met luiers al een maatje groter moeten pakken.

Ook in haar doen en laten, het is nu een pittige dame die haar mening vrij duidelijk maakt, niet dat ze het met zorgvuldig uitgekozen woorden verkondigd. Nee, ze huilt trappelt en krabt totdat jij doet wat zij wil. Ja ook als je dat twee uur lang niet begrijpt, blijft ze volhouden.

“Als moeder doet het je wat als je kindje
ligt te huilen en er kleine mini traantjes over
haar wangetje biggelen”.

 

Dat trappelen zijn nu ook krachtige schoppen en als ze huilt heeft ze echte traantjes waar ze elke keer tranen in mijn ogen mee creëert. Als moeder doet het je wat als je kindje ligt te huilen en er kleine mini traantjes over haar wangetje biggelen. Geen hele waterval, maar die paar kleintjes die ze er met moeite uit perst maakt het soms extra verdrietig.

Aan de andere kant heb je de “Happy Side”. Ik hoef haar kleine bibber hoofdje niet meer naar me borst te brengen. Nope… ze weet hem prima te vinden en hapt er hongerig op los. En na het drinken, knuffelen we altijd heerlijk saampjes voor minstens 10 minuutjes waarbij ik beloond wordt door verlegen glimlachjes en oogjes die me soms scheel en soms recht aankijken.

Dat voeden word ook steeds relaxter. Gelukkig! Ik weet nog dat ik 3 weken terug op haar kamertje midden in de nacht in de schommelstoel zat. Ik vroeg me af of ik ooit nog de tijd zou vinden om een keer normaal naar de winkel te gaan… En dan voor mezelf… niet voor luiers of boodschappen. Maar het moment is dan eindelijk daar, ik functioneer naast mama ook weer gewoon als Maryse. Tussen de voedingen door heb zelfs een beetje tijd voor mezelf.

https://instagram.com/p/BAFSY5YDSa5/

Het klinkt bijna egoïstisch, maar het is heerlijk dat het niet alleen maar ‘baby baby’ is…. Zo kon ik zelfs even naar de nieuwjaarsborrel van me werk. Ik had ons kleine moppie achter gelaten bij onze oppas, mijn schoonzusje. Hoewel ik haar volledig vertrouw met Noa, heb ik toch eventjes staan huilen in de schuur. Gewoon omdat ik er dan soms wel naar verlang, nu ik zonder haar wegging.

“Ik zal nooit, nooit, nooit meer andere
vrouwen beoordelen als ze met een krijsend kind
door de winkel rijden of slepen”.

 

Morgen gaat ze dan ook gewoon mee met het dagje quality time van papa en mama. Ben benieuwd. Over de markt wandelen en hier en daar wat winkelen in Zutphen om af te sluiten met een etentje. Spannend, benieuwd hoe het gaat en of ik straks niet met een kinderwagen met babyalarm door de winkelstraten rij.

Hoe dan ook, ik zal nooit, nooit, nooit meer andere vrouwen beoordelen als ze met een krijsend kind door de winkel rijden of slepen. Zij hadden waarschijnlijk ook even een momentje nodig of stonden net als ik huilend in de schuur.

Momma’s I get it! And got your back 🙂

Mijn vraag aan jullie hoe deden jullie dat, dagje weg, voedingen, luiers en slaapjes?

Tot volgende week!