In gedachten verzonken sta ik bij een schap in de supermarkt. Als ik ineens compleet uit mijn concentratie gehaald wordt door een wat oudere vrouw naast me. Die praat niet tegen mij, maar tegen Lauren, die zeer charmant zit te lachen naar haar. Eigenlijk kan ik dus verder gaan waar ik mee bezig ben, maar dat lukt niet meer, aangezien Lauren de vragen die haar worden gesteld niet kan beantwoorden, en ik nu ongevraagd woordvoerder ben tussen de mevrouw en dochterlief.

De conversatie gaat verder “hoe oud ben jij?” Zonder het antwoord af te wachten gaat ze verder met haar betoog richting Lauren ‘wat lach jij lief!’, ‘Ja jij lacht zo lief!’, ‘En wat heb je een mooi staartje in!’ Ik lach mee, want ik ben uiteraard dan ook heel trots als ook andere mensen haar lief vinden. Als die mevrouw weer verder winkelt, ben ik volledig de draad kwijt met het verdere weekmenu, wat zachtjes aan vorm begon te krijgen in mijn hoofd. Nou ja, ‘weekmenu’ dat wordt vaak bijgesteld tot dagmenu en heel misschien nog een maaltijd voor de dag erna.

“De tijd en/of de omstandigheden laten het meestal niet toe om heel uitgebreid het lijstje af te gaan.”

 

De tijd en/of de omstandigheden laten het meestal niet toe om heel uitgebreid het lijstje af te gaan, laat staan een lijstje te maken. Vandaag is er geen lijstje mee, en probeer ik uit mijn hoofd de kar vol te laden, meestal een slecht idee. Je vergeet dingen en het is niet bepaald economisch. Afijn, de mevrouw is doorgelopen, en ze staat verderop geconcentreerd en wel op haar lijstje te kijken wat ze ook alweer moest hebben. Zij wel…

Door middel van een harde gil en een verontwaardigde blik laat Lauren me weten dat ze wil rijden, dus we gaan verder. We racen een rondje door de groente afdeling waar ze lol om heeft, en we beginnen weer van voor af aan. Ik zie een bonusaanbieding en ik bedenk of die groente ook bonuspunten scoort aan tafel vanavond.

Met een schuin oog zie ik een vrolijke hamster die me aanstaart, en me probeert aan te moedigen om deze week mijn kar voller dan vol te laden. Lang stilstaan is er niet bij en ik deponeer lichtelijk inspiratieloos wat boodschappen in de kar. Liever de groenten niet vergeten dan ‘vergeten groenten’ met een hoog culinair gehalte.

Als we de bocht omgaan passeren we een winkelwagen met ander kind, de bestuurder daarvan is een in gedachten verzonken vrouw. Het kind zit een soepstengel te eten, waardoor Lauren mij zeer vriendelijk doch dringend verzoekt ook voor haar iets te eten te pakken. Maakt haar niet uit waar vandaan, ik moet het regelen. En ik regel het ook. Ik tover een mini-krentenbol tevoorschijn wat altijd een uitkomst is voor dit soort momenten, en ook als dit soort momenten er niet zijn is het nog steeds handig.

“Van huis gaan met Lauren om boodschappen te gaan halen gaat meestal een hele planning aan vooraf.”

 

Wat vooraf ging… van huis gaan met Lauren om boodschappen te gaan halen gaat meestal een hele planning aan vooraf, dit keer haal ik met haar op een ochtend boodschappen, dus na het ochtendritueel pak ik een tasje mee met de nodige ‘voor het geval dat’ inhoud en check ik vlak voor vertrek haar pamper nog even. En meestal check ik de boodschappenlijst nog even, maar die is er nu bij ingeschoten.

Als we dan zover zijn dat we kunnen gaan, kom ik bij de voordeur tot de ontdekking dat ik nog een muntje voor een winkelwagen moet pakken, en zie ik in een flits dat mijn haar de ‘look out of bed’ heeft. Lauren heeft haar jas al aan, en zet ik even neer “mama komt eraan, even wachten”

Als ik een muntje pak struikel ik letterlijk over de pannen onderzetters. Die lagen vanmorgen toch echt allemaal nog in de la? Laat maar even liggen nu… Wanneer ik mijn haar beter fatsoeneer, bedenk ik me dat ik ook wel even snel de vuilnis mee kan nemen naar beneden voor de ondergrondse container. Ook de stofzuiger probeert me nog even in de verleiding te brengen, maar die negeer ik nu echt even. Het weer ziet er droog en lekker uit, dus lucht ik snel nog even haar beddengoed uit het raam.

Goed, klaar voor vertrek. Lauren ga je mee met mama? Ik zie dat ze intussen alle schoenen van het schoenenrek heeft gehaald, en dat ze met een paar zit te spelen. Ook die laat ik liggen, geheel tegen principe, maar de tijd die we hebben is krap en gaan is nu prio 1. Dus dan denk je nog redelijk geordend de deur achter je dicht te trekken, maar eigenlijk is het alsnog een chaos. Dat zal ongetwijfeld bij deze mobiele ontdekkende leeftijd horen, je bent het meestal niet voor.

“Eenmaal in de supermarkt heb je niet ruimschoots de tijd met een kleintje, daar ben ik wel achter.”

 

Als ik met de auto ga kies ik in de parkeergarage altijd een vak naast of vlakbij de winkelwagens uit praktisch oogpunt met in en uitladen. Er is voldoende plek, dus dat gaat in rap tempo. Als we met de wielen van de winkelwagen vastgenageld staan op de roltrap naar boven, besef ik dat ik haar tasje in de auto heb laten liggen. Aaargh!! Dus we keren boven om, en racen terug naar de auto. Neem dat racen niet te letterlijk trouwens met die ongelijke vloer, Lauren vindt het schitterend.

Na een chaotische aanloop, eenmaal in de supermarkt, ga ik lekker gefocust van start. Want nee je hebt gewoon niet ruimschoots de tijd met een kleintje, daar ben ik wel achter. En als je dat wel hebt, zijn ze het snel zat in de winkelwagen of buggy.

Weer terug naar net en de krentenbol… Die is bijna op, en alle boodschappen zijn bijna binnen. ik heb standaard het gevoel iets te vergeten als ik met haar boodschappen haal. Dit heeft natuurlijk alles te maken met afgeleid worden, en Lauren die steeds mijn aandacht vraagt en ook krijgt. En alle uiterst vriendelijke mensen die iets van Lauren vinden of willen, zijn op zich geen ramp maar hebben echt niet door dat je op dat moment met een planning te maken hebt, en met een ‘wat vooraf ging’

Het begint er gelukkig aardig op te lijken met de boodschappen. Nog even toetjes pakken en dan hebben we het wel. Bij het zuivelschap is er uiteraard weer zoveel keuze dat ik weer helemaal afgeleid word van wat ik nu neem, vol, halfvol, light, 0%vet, geen suiker toegevoegd, 100% natuurlijk… Terloops denk ik aan een documentaire die ik onlangs zag, ‘Fed up’ interessant over hoe de voedingsindustrie ons voor de gek houdt met alle schreeuwende etiketten.

“De voedingsindustrie die ons voor de gek houdt. Ik wil gewoon iets normaals.”

 

Ik wil gewoon iets normaals, of in elk geval iets wat bij normaal in de buurt komt en waar ik een goed gevoel bij heb. Maar dat valt gewoon niet mee. Rechts van me hoor ik een man tegen me zeggen of hij haar niet even mag lenen. Huh watte?! Even schakelen, maar dan ben ik er weer bij. Een wildvreemde man vind het uiterst grappig om te vragen of hij mijn dochter even mee naar huis mag nemen, want zijn vrouw zou dat leuk vinden.

Lichtelijk geïrriteerd zeg ik hem dat mij dat niet zo’n goed idee lijkt, en richt me snel weer op de toetjes door mijn blik opzichtig af te wenden. Maar blijkbaar was ik niet heel duidelijk, en gaat hij door met zijn verhaal en vertelt dat zijn vrouw 30 jaar leidinggevende was op de kraamafdeling. Ik blijf vriendelijk, maar ik vraag me af waar zijn vrouw dan nu is, en of ze beter op haar man zou willen letten. Ik geef aan dat ik even verder ga omdat ik niet zoveel tijd heb.

Assertief, maar tegelijk opnieuw afgeleid. De meneer geeft Lauren nog een aai over haar bol en loopt weer verder. Even bijkomen van dit vreemde gesprek ben ik nu weer terug in papland, ik vraag aan Lauren welke pap ze wil hebben. Natuurlijk kan ik van haar geen zinnig antwoord terugverwachten, maar ik praat lekker even van me af.

Nu kan ik deze vraag nog stellen realiseer ik me, ze heeft nog niet door dat er ook toetjes staan te schreeuwen om meegenomen te worden door kinderen. Misschien sta ik hier over een jaar met een gillende peuter op de grond omdat ze persé die toetjes wil. Geen idee wat ik dan zou doen, waarschijnlijk haar proberen af te leiden, een soort revenge. De vraag is of het ook zal slagen. Ik neem nu een emmer Griekse yoghurt mee en een pak vanillevla en we gaan in één rechte lijn naar de kassa.

“Misschien heb ik niet alles, maar we gaan wel afrekenen. Voordat ze het echt zat wordt…”

 

Misschien heb ik niet alles, maar we gaan wel afrekenen. Voordat ze het echt zat wordt… Zo sluit je steeds compromissen in je hoofd, ‘maakt niet uit als ik niet alles heb, komt later wel!’ ‘Kan altijd vanmiddag nog wat halen’ of whatever.

Goedemorgen, hoor ik de caissière zeggen, ah mooi dat klinkt goed dat het nog ochtend is, het is bijna 12 uur zie ik met een schuin oog. Met het uitladen van de kar wil Lauren ook altijd spullen op de band leggen, ik geef haar wat lichte spullen in haar handje. We schuiven door richting einde van de band waardoor Lauren oog in oog met de caissière komt te staan, ze volgt haar handelingen op de voet.

Het scannen van de boodschappen is fascinerend, ook de kassa-lade die open gaat is zeer interessant. Meestal is de caissière een vrouw van middelbare leeftijd die dol is op kindjes en ze de nodige aandacht geeft. Maar deze niet, die heeft niet zo’n zin om te praten. Ze is in gedachten vermoed ik. Ze bedenkt waarschijnlijk haar eigen boodschappenlijstje vast voor als ze vrij is en leid ik haar af.

Juist bij de kassa vind ik het altijd ideaal als er naast een caissière ook een soort verkapte entertainer zit. Want meestal is Lauren er dan wel klaar mee, en staan we stil wat geen ideale combi is. Maar juist wanneer je aandacht voor je kind wilt, is het er natuurlijk niet. “wilt u er ook dinoplaatjes bij?” NEE HÈ! weer een nieuwe actie. Heb de handdoeken, de messen en de glazen nog nooit volgehouden met sparen en nu dit weer. Ja de moestuintjes die vond ik wel leuk op ten duur.

“In je uppie boodschappen doen is wellicht nog het meest efficiënt, maar niet altijd mogelijk.”

 

Even later loop ik met 3 dinoplaatjes, zegels en de boodschappen richting uitgang. Ik vraag me af of het ook andersom zou kunnen. Bij 3 dinoplaatjes je boodschappen kado, dan zou ik wel enthousiast zijn denk ik. Zulke ‘rommel’ neem ik altijd wel aan, want ik ken altijd wel iemand die dat wel op prijs stelt. Deze supermarkt doet zulke acties ongetwijfeld voor de klantenbinding, of in dit geval voor de ouders met grotere kinderen die persé alle plaatjes compleet moeten hebben, en de ouders hierdoor meer boodschappen gaan halen voor meer plaatjes. En dus wellicht thuiskomen met producten die ze niet eens nodig hadden, en daardoor de echt belangrijke boodschappen vergeten omdat ze afgeleid werden door mega tyrannosaurus aanbiedingen. Wat mij betreft Nienodig ipv Dinodig.

Bij de uitgang zie ik die man lopen die me aansprak bij het zuivelschap, naast hem loopt zijn vrouw vermoed ik. Zij heeft er geen idee van dat haar man een kind wilde lenen voor haar, en dat ik van haar weet dat ze 30 jaar op een kraamafdeling heeft gewerkt. Waarschijnlijk wilde ze even geconcentreerd haar boodschappen bij elkaar pakken, en kon ze haar man daar even niet bij hebben door hem los te laten in de supermarkt. Zij weet niet dat ik nu enorm door hem werd afgeleid bij het uitkiezen van toetjes…

Zo is er altijd wel weer een reden aan te merken dat je wordt afgeleid in de supermarkt van waar het wezenlijk om moet gaan in een supermarkt, namelijk je dagelijkse boodschappen. In je uppie boodschappen doen is wellicht nog het meest efficiënt, maar niet altijd mogelijk. Op de roltrap naar de parkeergarage krijgt Lauren nog een dikke vette knipoog van een soort oma. Ze zegt niks, dus doorrr. Zo! Dat hebben we ook weer gehad! Altijd best een uitdaging met een tijdsplanning in je hoofd. In de auto ruik ik dat ook wij vandaag thuis komen met niet alle gewenste boodschappen. Lauren vond het nu het moment voor haar grote boodschap.

Tot een volgende keer, met weer een nieuwe boodschap!