Hangend aan de eettafel met ontploft haar en een pyjama aan, kijk ik naar een spelende Lauren. Waar ik na haar ontbijt nog geen meter verder ben gekomen, is zij haar boterham alweer aan het verteren door energiek aan de gang te zijn met speelgoed. Het hindert haar niet hoe ik er bij zit/hang, en ze kijkt ook niet op van de stapel zakdoekjes die alsmaar groter wordt naast me. Ze is waarschijnlijk allang blij dat ik haar neus er niet mee afveeg. Het is de derde dag op rij dat ik goed ziek ben, en het lijkt er nog niet veel beter op te worden.

Het moederschap en ziek zijn, het is geen ideale combinatie. Oftewel geen combinatie… Het overkwam me deze week vrij plotseling, het weekend was druk en vol bezet met verjaardagen, en de week ervoor was Lauren ziek. Dat leverde wat minder slaap op en de nodige troostmomentjes, waarbij de bacillen vrije toegang hadden tot de slijmvliezen. Dus midden in de incubatietijd ben ik gewoon op verjaardagsvisite geweest bij deze en gene, en heb ik zonder het te weten vast wat mensen besmet, excuses voor het ongemak.

Zondagavond waren de bacillen erin geslaagd om het virus geheel in me los te laten, en dat heb ik geweten. De zon die normaal mijn grootste vriend is, kon ik ’s middags niet luchten of zien. Ik was rillerig en daarna weer te warm, gepaard met stevige keelpijn. Maar ik dacht: gewoon doorgaan! Dat is het beste. En het ging ook nog wel redelijk.

Op het menu stond kippensoep, wat ook wel als een natuurlijk antibioticum wordt gezien dus dan zal het wel goed komen. Toen Lauren lekker op bed lag, zou ik haast ook in dat ledikantje duiken. Even later lag ik ook in bed, totaal gevloerd. Slapen wilde ik, alleen maar slapen. Met een cocktail van paracetamol en ibuprofen achter m’n kiezen ging dat aardig. Toen Arjan thuiskwam (uit de kerk) werd ik wakker van de deur. Hij drukte me op het hart, dat als Lauren wakker werd aankomende nacht, ik hem eruit moest schoppen 😉

Lauren sliep door, zoals ze altijd doet eigenlijk. Behalve als ze ziek is of er staan tanden klaar om door te komen. Het ziek zijn had ze al weer achter zich gelaten, en lag tevreden met een stabiele temperatuur te sabbelen op haar speen. Ik sliep daarentegen niet door, en zat midden in de nacht aan de citrosan, dat is hete citroendrank met 500mg paracetamol en vitamine c. Het helpt nauwelijks, maar je grijpt alles aan om zo snel mogelijk weer op de been te zijn.

Neusspray, zakdoekjes paracetamol en ibuprofen hielpen me verder de nacht door. Tot de volgende ochtend aanbrak, het was 6.45 uur toen de wekker ging. Lauren sliep nog. Ik wist me geen raad van de keelpijn en ik had het gevoel een marathon te hebben gelopen, wat een spierpijn! Ook voelt mijn gezicht gloeiend aan. Overduidelijk ook verhoging, ik vraag me af of dit virus niets beters te doen had dan zich op te hopen in mijn holtes.

“Lauren die merkt niets aan het feit dat mama de hele dag brak in bed lag, die past zich aan ieder situatie aan, en vraagt zich niet af wat een volwassene zich afvraagt.”

 

Thuis blijven van mijn werk doe ik niet snel, maar als ik nu ga weet ik dat ik na een uur rechtsomkeert kan maken. Thuis blijven dan maar. Ik wurm mezelf uit bed, en bedenk van alles, maar kom maar op één uitkomst en dat is dat Lauren toch maar wel naar de oppas moet. Oma had al gerekend op een dag oppassen, en doet dit met veel liefde en plezier. De keus is dan makkelijk gemaakt als ik verder geen omkijken naar haar heb, en ziek mag zijn.

Met een bromstem van een beer probeer ik Arjan te vertellen dat ik niet ga werken, maar dat ik zo ook niet voor Lauren kan zorgen. Hij springt uit bed en geeft aan het niet te redden om haar weg te brengen, hij staat voor de klas en wil dan rond 8.00 wel op school zijn. Met veel ochtendstress en met hulp van de ziekenboeg is het hem toch gelukt Lauren weg te brengen, en vielen de leeuwen en beren –> gevreesde files en roadblocks mee. Via whatsapp laat hij weten dat hij Lauren weg heeft gebracht en dat hij op school is, 8.05 uur, en wenst me beterschap toe met veel liefs.

Arjan haalt Lauren ook weer op, en zei net aan de telefoon te koken als hij thuiskwam. Maar dat zou dan pas rond 18.30 uur zijn zie ik op de klok dus ben ik zelf gaan koken, lees: wankelend en duizelig gaan koken. Dat er eten klaarstond had hij niet verwacht, en zegt het onverantwoord te vinden dat ik toch gekookt heb. Lauren die vond het wel fijn dat ze gelijk kon aanvallen. Ze heeft het heel erg fijn gehad bij oma, daar heb ik me ook geen moment druk om kunnen maken. Op een paar uur na heb ik de hele dag geslapen…

Ook al heb ik niets van deze dag meegekregen, wat heb ik dit meisje gemist! Ergens in mijn onderbewustzijn heb ik haar vreselijk gemist, de korte tijd dat ik wakker was, was het erg stil in huis. Ze weet me werkelijk in iedere situatie energie te geven, en een lach op mijn gezicht te toveren. Ook al weigert ze nu na 2 happen de rest van de -met het zweet op de rug klaargemaakte- maaltijd

Lauren die merkt niets aan het feit dat mama de hele dag brak in bed lag, die past zich aan ieder situatie aan, en vraagt zich niet af wat een volwassene zich afvraagt. Dat vind ik zo mooi aan een kind, in elke situatie is ze hetzelfde, het maakt haar niet uit hoe ik er uitzie, in een slonzig pyjama-shirt of een keurige outfit, en wat kan haar het schelen als ik een keer makkelijk doe met het avondeten. Ze staat er niet bij stil, en kijkt nergens van op.

De avond die volgt werd er helaas niet veel beter op, het lijkt nu wel sterk op griep. Lang geleden dat ik me zo heb gevoeld. Aangezien wij Lauren niet naar een kdv brengen, en ze één keer per week naar oma gaat, zou Arjan morgen zijn papa-/werkdag hebben. Dat ik morgen nog niet ga werken lijkt me aan mijn lichaam te voelen de beste optie. Arjan verzekert mij dat hij zich morgen voor 100% om Lauren zal bekommeren.

“KAN je als moeder zijnde wel ziek zijn? Ben je als moeder in staat om los te kunnen laten als dat kleine wezentje onder hetzelfde dak bivakkeert?”

 

De dag die breekt aan, en ik voel me nog zieker dan gisteren, ik ben er helemaal klaar mee! Ik wil gewoon normaal kunnen functioneren! Zoiets accepteren is absoluut niet aan mij besteed. En dan is het ook nog eens stikheet op de slaapkamer door het warme weer, waarvan ik geen seconde kan genieten. Ook papa/-werkdag is aangebroken, en dit gaat altijd uitstekend want dit doen we al zo sinds ik weer werk na mijn verlof. Maar nu ben ik thuis, ziek en heeft hij zijn papa/-werkdag. Ik ben dan wel ziek maar ook wakker en ik hoor alles.

We zijn wel vaker samen thuis met Lauren maar dan heeft mama meer de regie in handen. Ik spreek mezelf toe dat ik het nu mag loslaten en mag ‘uitzieken’. Yeah right! Loslaten… Ik weet dat Lauren nu in de kamer zit te spelen in haar pyjama, en dat papa waarschijnlijk ‘even’ achter zijn laptop zit te werken en dat de planning was dat hij haar meenam naar de bouwmarkt. Dus strompel ik toch maar even naar de kamer, en zeg: als je weg wilt gaan met haar dan is het nu wel de tijd hiervoor, gezien haar schema met het oog op moe worden tegen lunchtijd. Even later hoor ik de vraag: wat kan ze aan? En komt met Lauren een kusje brengen. Normaal leg ik haar kleren altijd klaar, of ze draagt hetzelfde als de dag ervoor.

Als hij haar aankleed leg ik gauw een krentenbol klaar en zet een fles drinken klaar om mee te nemen, inclusief de speen voor het geval die nodig is. Het slaat nergens op eigenlijk, want hij doet dit wekelijks en toch vind ik dat ik me er mee moet bemoeien. Ik denk dus vooral om mezelf een goed gevoel te bezorgen. Ik hoor moeders vaak zeggen dat je als moeder niet ziek kan zijn, met het oog op dat je onmisbaar bent, en er moet zijn voor je kroost. Maar ik ben dit nu ook anders gaan bekijken, want ik heb nu twee dagen echt de kans gehad om ziek te zijn, maar KAN je als moeder zijnde wel ziek zijn? Kunnen wij dat als moeder bedoel ik dan. Ben je als moeder in staat om los te kunnen laten als dat kleine wezentje onder hetzelfde dak bivakkeert?

Ik denk namelijk dat je als moeder wel ziek KAN zijn, maar dat we het gewoon niet kunnen. Zo’n klein wezentje heeft zo’n grote aantrekkingskracht, dat is gewoon natuurlijk bepaald denk ik. Ook al wordt moeder ziek, je blijft graag voor je kind zorgen. In de dierenwereld is de vader vaak foetsie, en zorgt de moeder ongeacht hoe zij zich voelt voor haar jonkies. Mooi is dat hè! Maar zeker niet altijd even makkelijk.

“Al ben je nog zó ziek en je kan eigenlijk niet voor je kleine zorgen. In je onderbewustzijn doe je niets liever dan dat!” 

 

Uiteraard zijn er natuurlijk ook de moeders die alleenstaand zijn, of hebben een man die veel van huis is, waardoor je er op een paar andere mensen om je heen na, vrijwel alleen voorstaat. Dan kan je wel ziek zijn maar moet je echt door. Maar bedenk in deze situatie dan het volgende: al ben je nog zó ziek en je kan eigenlijk niet voor je kleine zorgen. In je onderbewustzijn doe je niets liever dan dat! Want al is moeder geveld door griep, jij weet als geen ander wat goed is voor je kindje.

Nu zit ik hier als een soort brakke toezichthouder aan tafel op Lauren te letten. Het vult en voelt elkaar goed aan, want of ze iets doorheeft of niet, ze heeft nog nooit zó goed en gefocust gespeeld als vandaag. Ik sleep me van tafel naar de bank en andersom, ondertussen brengt Lauren me taartjes uit haar keukentje die ik met liefde ontvang. Al ben ik natuurlijk heel blij wanneer haar middagslaapje is aangebroken, zodat ik ook even kan slapen. Als ik ze weer uit bed haal heb ik nog steeds ontploft haar, een wit gezicht en een slonzige outfit. Maar het maakt haar niets uit, ze weet dat mama haar nu uit bed komt halen en ze steekt beide armen in de lucht, daarbij heel vrolijk en wijzend naar de gordijnen die open moeten.

Ik merk dat ik haar amper kan optillen, en zij zich op haar beurt als een aapje aan me vastklampt, hierdoor gaat het tillen makkelijker. ‘S middags mag ze mee met Arjan, die heeft een uitje van de kinderclub. Maar ik hoor mezelf zeggen, nee laat ze maar thuis joh net zo gezellig. En dat meen ik oprecht ook nog. Rond 17u kan ik niet wachten tot hij thuis komt om met haar te eten, het eten wat ik wel zelf heb gekookt, wat niet had gehoeven.

Ik zit ook aan tafel, hoef geen eten maar ik vind het blijkbaar ‘gezellig’ of nodig. Waarschijnlijk wil ik gewoon weer de brakke toezichthouder uithangen, en erop toezien dat ze niet te grote happen krijgt, het voedsel niet te warm is en het toetje gewoon normaal is zonder poespas.

Op het moment van schrijven voel ik me gelukkig alweer stukken beter, en waardeer ik mijn gezondheid enorm en geniet ik weer met volle teugen van Lauren. Wat ik wel geleerd heb van het ziek zijn: Neem de hulp die je kan krijgen aan, of roep hulp in. Laat je kind even ophalen als dat kan(!) zodat je er weer sneller bovenop bent en weer sneller helemaal kan genieten van je kind. Dit advies geldt ook vooral voor mezelf.

Het draait allemaal om loslaten, ik weet wel dat het een goed idee is om de aankomende tijd grondig aan mijn weerstand te gaan werken. Zodat het virus mij niet bereikt of sneller loslaat. Ziek zijn en moederschap, vroeg of laat krijgt iedereen er mee te maken. En ook al lees je dit nu en denkt nog steeds dat je als moeder niet ziek kan zijn, je hebt gelijk. Moeders kunnen dat niet.