Mama Nikky: Ik deed een zwangerschapstest. Een kleine check. Wat! Holy moly, staat het er echt?!

Super leuk dat jullie mijn allereerste blog OOIT gaan lezen!! En natuurlijk bedankt Babystraatje.nl voor deze mogelijkheid. Heel erg spannend, maar wel erg leuk om te doen. De blogs zullen voornamelijk gaan over mijn leven als mama, van een eigenwijs kereltje van 7 maanden, en alles wat daarbij komt kijken.

Photoshoot by: Dario Endara

Positief blijven en je gevoel volgen

Nou bekijk ik het leven, (om maar even heel filosofisch te beginnen) op een net iets andere manier, en ik ga jullie daar gewoon in meenemen! Ik ben bijvoorbeeld een echte draagdoek-mama, probeer (zoveel als mogelijk) biologisch te eten, ben spiritueel aangelegd, en geloof er heilig in dat eerste indrukken/gevoelens vrijwel altijd kloppen. Zo probeer ik dan ook mezelf door het moederschap te loodsen en dat lukt, tot nu toe, best aardig! Positief blijven en je gevoel volgen is voor mij de sleutel naar geluk, en ik hoop dat ik jullie hiermee kan inspireren.

Ook zal ik na het vertellen van mijn zwangerschaps- en bevallingsverhaal, iedere twee weken terugkomen op een actueel onderwerp, hoe ik tegen dat onderwerp aankijk, en hoe wij onze keuzes daarin gemaakt hebben. Maar om te beginnen bij het begin, eerst het verhaal van mijn zwangerschap.

“Terwijl ik naar de test keek, denk ik dat ik wel 30 keer met mijn ogen geknipperd heb: Oh, oke, holy moly, staat het er echt?! Het stond er toch echt met dikke koeienletters…”

 

Mijn zwangerschap

Het is 16 januari 2016, al de hele week had ik gevoeligere borsten dan normaal, en het zat me allemaal niet lekker. Mijn man en ik wilde gaan zwemmen deze dag, alleen het was maar de vraag of ik ongesteld zou zijn. Mijn ongesteldheid liet al een week op zich wachten, maar dat was voor mij normaal. Een drukkere periode op het werk, en wat stress doet al gauw dit soort dingen uitstellen. De pil gebruikte ik al een hele tijd niet meer, dit omdat mijn lijf er niet meer goed op reageerde.

Die ochtend voelde ik me niet lekker, maar geen ongesteldheid te zien. Prima! Dacht ik, laten we gaan zwemmen. Mijn man had nog een afspraak bij de kapper, en daarna zouden we vertrekken voor een lekker dagje samen. Zodra mijn man de deur uit was dacht ik: goh ik doe gewoon even een test, just to be sure! Dat deed ik wel eens vaker, gewoon om zeker te weten dat er niks aan het handje was.

Ik deed de test en legde deze vervolgens op het aanrecht. Smeerde nog even een boterhammetje en tussendoor keek ik naar de uitslag. Ik denk dat ik wel 30 keer met mijn ogen geknipperd heb: oh, oke, holy moly, staat het er echt?! Omg, omg, omg!! Zo’n 1.5 minuut nadat ik de test had neergelegd stond het er toch echt met dikke koeienletters: ZWANGER.

Photoshoot by: Dario Endara

Wat een onwijs mooi cadeautje

Mijn man kwam thuis, en zag een zenuwachtig hoopje mij door de kamer heen en weer wandelen. Na een diepe zucht en een brok in m’n keel kwam het eruit. Totaal niet gepland, en verwacht… Maar man wat was ik blij met dit mooie nieuws! En hij gelukkig ook… De dag waarop we ontdekten dat ons leven binnen negen maanden op zijn kop zou gaan staan. Wat een onwijs mooi cadeautje hebben wij zojuist mogen ontvangen.

Regelmatig bloedingen

Mijn zwangerschap verliep prima. Ik ben de eerste 13 weken wel wat misselijk geweest, maar mocht niet klagen. Tot 24 weken heb ik nog regelmatig bloedingen gehad. Waar dat vandaan kwam weet niemand, maar ik was blij dat ik er vanaf was! Het maakt je toch onzeker en het vertrouwen in je eigen lijf word op de proef gesteld. Toch is positief blijven het allerbeste op zo’n moment. Toen het eenmaal gestopt was, kon ik eindelijk gaan genieten van mijn buikje, en de bijbehorende schopjes van binnenuit.

Photoshoot by: Dario Endara

Met 16 weken hebben we een geslachtsbepalende echo gedaan, we waren zo benieuwd! Een voorgevoel had ik niet echt. Super cliché maar op zo’n moment wil je dat het gewoon gezond is! Er bleek tijdens de echo wat ’tussen de beentjes te hangen’ dus we konden ons gaan opmaken voor beschuit met blauwe muisjes!

“Helaas kan geen een homeopathisch druppeltje ervoor zorgen dat mijn kleine mannetje goed zou gaan groeien.”

 

Mijn kleine mannetje

Toen ik 28 weken zwanger was, kwamen ze erachter dat onze kleine man, wel erg klein was, en niet goed genoeg gegroeid was. Dus hup, van verloskundige overgedragen naar de gynaecoloog. Dat betekende geen gezellige wachtkamer meer (de verloskundige praktijk was veel leuker en vertrouwd), en lange wachttijden in een saaie witte omgeving tijdens mijn wekelijkse CTG en echo controles.

Wat is dat toch een onpersoonlijke benadering, maar dat ligt misschien meer aan de werkdruk van de artsen en verpleegkundigen, dan aan de personen zelf. Normaal gesproken ben ik helemaal niet van artsen en ziekenhuizen, en zou eerder naar een homeopathische oplossing zoeken. Maar helaas kan geen een homeopathisch druppeltje ervoor zorgen dat mijn kleine mannetje goed zou gaan groeien.

Photoshoot by: Dario Endara

In 6 weken, 6 verschillende artsen

Heb in 6 weken, 6 verschillende artsen gezien. Dat voelde natuurlijk niet fijn. Maar goed, het belangrijkste was onze klein man, en die deed het gelukkig goed. Hij groeide volgens zijn eigen lijntje. Tuurlijk groeit ie volgens zijn eigen lijntje, ieder kindje is uniek en zou beoordeeld moeten worden op zijn/haar persoonlijke groei. Zelf ben ik ook niet groot, dus dat we een grote baby zouden krijgen hadden we ook niet verwacht.

Toch besloot de gynaecoloog dat ik rust moest nemen, en toen ik 32 weken zwanger was ben ik gestopt met werken. Gelukkig stond mijn werkgever hier ook helemaal achter. Toen kon ik me echt gaan concentreren op mezelf, mijn buikje en de kleine man. De rust deed me echt heel goed, en dat was ook aan mijn buikje te zien, die doorgroeide als kool. De weken vlogen voorbij tot aan die ene zaterdag avond…

In mijn volgende blog mijn bevallingsverhaal !

Veel liefs, Nikky