Mama Nikky: Mijn bevallingsverhaal. Het ging super snel. De kleine man lag met 15 minuten persen op mijn buik…

Lieve allemaal, er zijn alweer 2 weken voorbij sinds mijn eerste blog, en wat een leuke en lieve reacties heb ik mogen ontvangen! Super bedankt daarvoor! Vandaag ga ik verder met mijn bevallingsverhaal…

Mijn bevallingsverhaal begon met een steekje in mijn buik

Ik was 38 weken precies toen we na een gezellige barbecue met mijn moeder en zusje, lekker op de bank geploft waren, en ik een steekje in mijn buik kreeg. Ik had al de hele week last van steekjes, alleen deze steek ging niet zomaar weg. Lacherig hupste ik van de bank naar de stoel en weer terug tot dit steekje wegebde. Mijn man maakte er nog een grapje over: ‘Leuk hoor Nik, straks beval je gewoon op je verjaardag!’ Dat hij achteraf bijna gelijk kreeg hadden we zelf ook niet gedacht.

We doken in bed, en mijn man sliep al snel als een roosje. Ik daarin tegen was om het half uur, heen en weer aan het draaien in bed, die verdomde steekjes ook! Toch dacht ik niet dat de bevalling al zijn intrede gemaakt had. Echte weeën doen vast veel meer pijn! Toen de steekjes toch wel vaak terug kwamen ben ik ze eens gaan timen. Om de 20 min kwam er wel één. Wauw! Spannend!!! Ik maakte mijn man wakker, en met een dikke grijns op mijn gezicht vertelde ik dat ik om de 20 min steekjes in mijn buik had. Jajaja, zei hij… ga nou maar weer slapen, als ze om de 10 min komen kunnen we pas bellen.

“Op de wc zag ik slijm, en wat bloed. Hmmmm, dat had ik nog niet eerder gezien. Ik besloot toch maar even naar het ziekenhuis te bellen.”

 

Toch maar even het ziekenhuis bellen

Ik had weinig pijn, en zag de steekjes ook echt als voorweeën. Dus ik heb gewoon in bed gelegen en geprobeerd te slapen. Natuurlijk kon ik door het enthousiasme niet slapen, en heb de hele nacht bijgehouden, om hoeveel minuten, de steekjes terug kwamen. Tot ik ineens wakker werd van een heftige steek in mijn buik. AUW! Tot mijn grote verbazing had ik 45 min geslapen, alleen een flinke steek had me weer alert gemaakt. Dan maar even plassen…

Op de wc zag ik slijm, en wat bloed. Hmmmm, dat had ik nog niet eerder gezien. Het was inmiddels 7.30 uur in de ochtend, en besloot naar beneden te gaan en toch maar even naar het ziekenhuis te bellen. Die wilde me graag even zien voor een CTG. Ik maakte mijn man wakker, en samen gingen we, op ons gemakje, naar het ziekenhuis. Voor de zekerheid de Maxi Cosi en de vluchttassen meegenomen. Onder het motto van: je weet maar nooit. Onderweg in de auto had ik niet zoveel last meer van steekjes. Zie je wel dacht ik, het waren gewoon voorweeën, niks aan het handje! We doen die CTG gewoon even en dan weer naar huis.

Je bent al op de helft, 5 centimeter!

Op zondagochtend 11 september 2016 om 8.30 uur liepen we door de lege gangen van het ziekenhuis, op naar de 4e verdieping, afdeling verloskunde. Daar stond de verpleegkundige al op ons te wachten, en nam ons mee naar verloskamer 5, die inmiddels al aanvoelde als ‘thuis’. (‘Toevallig’! Bij bijna elke controle lag ik in deze verloskamer aan de CTG.) En al snel zat ik weer te luisteren naar het mooie hartritme op de monitor. Weinig weeën activiteit te zien.

Na een tijdje kwam de verloskundige binnen om de CTG te bespreken. Geen bijzonderheden, ze vond het wel een beetje vreemd dat ik zo’n onrustige nacht gehad had. Ze wilde voor de zekerheid toch even ‘voelen’, maar maakte ons al duidelijk dat we waarschijnlijk gewoon lekker terug naar huis konden. En ons konden voorbereiden op mijn verjaardag de volgende dag! Ze deed inwendig onderzoek en begon te lachen, “jij gaat vandaag helemaal nergens heen, want je bent al op de helft, 5 centimeter!”

“De echte pijn kwam pas 2 uur later, toen ik op zo’n 8 cm ontsluiting zat. Die laatste twee centimeter waren best heftig.”

 

Mijn vliezen waren gebroken

Toen ging het allemaal heel snel. Ze hebben 30 min gewacht, zodat het nieuws even kon bezinken, en hebben daarna mijn vliezen gebroken aangezien mijn weeën sterk verminderd waren vergeleken met de nacht ervoor. Na het breken van de vliezen (10.05 uur) kwamen ze weer op gang, alleen ik kan niet zeggen dat ze nou echt onwijs zeer deden. Het is oncomfortabel, maar echt pijn had ik niet. Zwangerschapsyoga heeft me wel geholpen de ontspanning in mijn lijf te kunnen vinden. Een goede ontspanning tijdens de bevalling zorgt voor een voorspoedige ontsluiting, dus dat was me in ieder geval goed gelukt!

De echte pijn kwam pas 2 uur later, toen ik op zo’n 8 cm ontsluiting zat. Die laatste twee centimeter waren best heftig, en ik had tussen weeën door bijna geen tijd om te rusten. Binnen 2.5 uur na het breken van de vliezen had ik volledige ontsluiting en mocht ik beginnen met persen. Petje af voor de verpleegkundige en verloskunde die me hier doorheen hebben geloodst! Wat een vakvrouwen! Ook mijn man die braaf mijn hand vast hield en me hielp mijn kin tegen de borst te houden met persen. Zonder hem, had ik het echt een stuk zwaarder gehad.

Ik was verdoofd, je leeft even in een roes

Dat persen voelde fantastisch! Eindelijk kan je de energie omzetten in kracht. Het ging dan ook echt super snel, en de kleine man lag met 15 min persen op mijn buik. Klein was ie, maar helemaal compleet, alles erop en eraan. De navelstreng was wel wat kort, en achteraf bleek ook een mini placenta. Maar op dat moment dacht ik daar niet meer over na, ik was verdoofd, je leeft even in een roes. In plaats van op mijn roze wolk, zat ik er even midden in en alles ging een beetje aan me voorbij.

Om 12.40 uur werd ons meneertje geboren, Javi, 47 cm lang, en 2510 gram. Klein maar fijn, en voor ons helemaal perfect. Neusje van mij, oortjes van zijn vader. Het is zo bijzonder, hij heeft zich in die 9 maanden ontwikkeld tot een eigen persoontje, een mix van mij en mijn man, en meer dan welkom bij ons in een liefdevol thuis.

“Ik dacht even snel dat ziekenhuisbed uit te hupsen, bleek dus geen goede zet te zijn. Je onderkantje voelt alsof er 20 vrachtwagens overheen gereden zijn.”

 

Heerlijk boven op mijn wolkje!

Zo’n bevalling is dus best een dingetje. Dat had ik min of meer wel verwacht, maar toch je erop voorbereiden, kan je niet. Het is maar goed dat alles verzacht word door de enorme hoeveelheid adrenaline die je aanmaakt tijdens de bevalling, haha! Want zodra je dus je kindje hebt uitgeperst, en je weer een beetje geland bent in de echte wereld, word je dus gehecht, mits het nodig is, en mag je gaan douchen. Vervolgens dacht ik even snel dat ziekenhuisbed uit te hupsen, bleek dus geen goede zet te zijn. Je onderkantje voelt alsof er 20 vrachtwagens overheen gereden zijn, en door al die inspanning word je, zodra je snel gaat staan, lichtelijk dizzy. Whoeps!

Na het douchen ‘even’ aankleden, en daarna werd ik in een heerlijk schoon bedje, terug gereden naar de afdeling. Met achter me aan mijn kleine ventje, die door de ziekenhuisgangen gereden werd door zijn papa.

Op dat moment, voelde ik me echt de rijkste persoon op de wereld! En zat ik weer heerlijk boven op mijn wolkje!

Veel liefs, Nikky