Ziek… Ook dit hoort erbij. Helaas. Nou lijkt het wel alsof er geen stop op zit in het gezin. Iedereen is iedere keer weer ziek. Zo ook deze week. Ons kleine aapje weer verkouden. Sinds november vorig jaar komt er een hoestje bij kijken, wat nu weer voor de derde keer terug is. Wij zijn toen in december met hem bij de huisarts geweest voor controle, niks te zien of te horen buiten een verkoudheidskuchje.

https://www.instagram.com/p/BBHz1PTl547/

Anderhalve week later zaten we er weer, bronchitis. Op de één of andere manier ontwikkelen al onze baby’tjes dit in hun eerste levensjaar. Gelukkig hebben de andere twee jongens er geen last meer van gehad na hun eerste jaar. Ik zelf had het tot een jaar of 14-15 en sindsdien niet meer. In het begin vond ons kleine aapje het geen probleem om de babyinhaler op zijn snoetje te krijgen, dat is inmiddels omgedraaid… Hij kan nu echt héél erg boos worden!! Dus gebruiken we het als het echt nodig is.

Gelukkig heeft hij geen koorts dit keer i.v.m. RSV. Je moet toch extra alert zijn met de hele kleintjes. Door al het hoesten en gesnotter drinkt hij anders dan normaal. Dat maakt hij wel weer goed als hij beter is. Ze zijn zo zielig als ze ziek zijn! Doordat ik nog steeds bezig ben met het herstellen van bekkeninstabiliteit kost het mij extra veel energie. Je doet alles voor je kindjes, ziek of niet. Ons kleine aapje draag ik op zulke dagen dan weer extra veel. In het begin deed ik dit ook om de prikkels te verminderen, maar nu hij kan kruipen is dat in huis bijna niet meer nodig.

“Doordat ik nog steeds bezig ben met het herstellen van bekkeninstabiliteit, kost het mij extra veel energie. Je doet alles voor je kindjes, ziek of niet.”

 

Nu was ons middelste aapje ook ziek, althans aan de dunne. Afgelopen week twee dagen. Daarna was het weg en toen weer 2 dagen terug. Hij is een dagje thuis gebleven van school want hij was natuurlijk hartstikke moe en futloos. Sinds november vorig jaar zit hij op school en hij vindt het echt stom. Alhoewel, soms is het stom. In het begin was het echt een ramp, tranen met tuiten… arm kind. Hij is al die tijd thuis geweest bij ons, dus misschien heeft dat er ook mee te maken. Nu inmiddels 4 vriendjes rijker vindt hij het wel leuk, denken wij.

Er zijn dagen dat hij dus vol plezier en als gelukkig kind de klas in loopt. Maar de volgende dag klampt hij zich vast aan je been en komt er een trillip met dikke tranen… Gelukkig gaat hij de dag wel aan en heeft hij het uiteindelijk naar zijn zin. Thuis vraagt hij met regelmaat tijdens het naar bed gaan of hij de volgende dag naar school moet… Nu heeft hij het hele weekend nergens last van gehad en had hij zin om morgen naar school te gaan… Ik ben benieuwd hoe dit gaat verlopen de komende tijd, want schoolziek zou toch wel heel vervelend zijn…