Mama is nog steeds herstellende van de bekkeninstabiliteit. Soms vallen de dagen echt zwaar. Doodvermoeiend dat langzame herstel. We hebben inmiddels al een tijdje een lekker groot nieuw verstelbaar bed. Mijn lijf moest daar heel erg aan wennen. Met intense dagen is het een uitkomst dat de beentjes omhoog kunnen.

Er zijn dagen dag ik samen met de kleine aap naar bed ga, dit zou overdag vaker moeten gebeuren. Maar ook hij gaat overdag minder slapen. Ik probeer zo vaak als het kan de rust te pakken. Maar dit is makkelijker gezegd dan gedaan… Ons kleine aapje kan sinds kort trap klimmen! Wat een verschil voor mama als je naar bed gaat. Dan klimt hij zelf naar boven, gaan we naar zijn kamertje en dan klimt hij al bijna op schoot voor een voeding. Ideaal. Mama uitrusten op de lekkere stoel, daarna slapend lekker je mandje in. Je kan jezelf goed verstaanbaar maken en aangeven wat je nodig hebt. Op je beurt wachten is nog wat lastig, maar soms is het “nodig”?

“Ik probeer er zeker het beste van de maken! De ochtenden zijn altijd heavy, maar de pure liefde die mijn kids geven zorgt voor een warm gevoel.”

 

Dan is er nog een huishouden wat gedaan moet worden… Lastig om nog steeds keuzes te maken. Ik ben moe, luisteren naar je lijf is toch een partij lastig. Maar soms ga ik de grens voorbij. En zal ik het moeten bezuren. Afgelopen week 2 dagen de kindjes uit school moeten halen omdat het echt niet anders kon. Gelukkig niet twee dagen achter elkaar, dat is niet eens een optie! Kleintje de ene keer in de draagdoek omdat de wagen in de auto lag en ik deze er niet uit kan tillen. De andere keer met de kinderwagen, want die had ik er deze keer wel even uit laten halen. En het was nog lekker weer ook. Aapje genoot van de wandeling. Tussendoor hield ik even een pauze en kon hij eendjes kijken. En op de terugweg deden we hetzelfde. Om thuis weer opnieuw bij te komen. Het is niet anders en het is een kwestie van accepteren.

De kunst van deze hele situatie is om alles zo ontspannen en simpel mogelijk te houden, de “luie” moeder te wezen. Wat basicaly inhoud; de kindjes naar mij te laten komen in plaats van ik achter hun aan te lopen de hele dag. En wat niet gaat of lukt kan de andere dag ook… of eind van de week. Ik probeer er zeker het beste van de maken! De ochtenden als de kindjes wakker worden zijn altijd heavy, maar de pure liefde die ze geven zorgt voor een warm gevoel. Ze hebben mij nodig en ons kleine aapje is ook al lekker knuffelig. Dat de hele dag maakt het draagbaar. Heerlijk!!!