Mama Sjors: Vroeger wilde ik geen kinderen, totdat ik ging samenwonen en ineens die klok tikte…

Deze keer ga ik eens dieper in op het mama zijn. Steeds vaker om mij heen hoor ik van vriendinnen dat ik echt gemaakt ben om mama te zijn. Dat vind ik echt gek om te horen. Vroeger wilde ik helemaal geen kinderen. Totdat ik (18) ging samenwonen en ineens die klok tikte…?! Wait whatttt? Uh ja, echt zo vroeg. Mijn (toen) vriendje, nu mijn man, was daar natuurlijk niet voor in, “Ben je gek ofzo, als het zover is laat ik het je wel weten. Ik wil er niks over horen hoor!” ….Uh oké, en ik heb daar nooit meer over gesproken en netjes gewacht.

Hier ben je 2 dagen oud en doet je broer (3jr) een gek gezicht trekken, en volgens mij moet je lachen.

Jaja, voor de mensen die mij kennen, ik weet wanneer ik moet stoppen met praten hoor! 😉 Toen het eenmaal zover was, sprong ik een gat in de lucht, niet wetende dat het niet altijd vanzelfsprekend zou zijn om zwanger te worden. Bij de eerste was de stap naar de medische molen gezet om onderzoek te doen maar mijn vruchtbaarheid. Mijn instinct vertelde mij toen dat ik moest testen voordat ik tabletten zou slikken om een menstruatie op te wekken. Dit gedaan en inderdaad ik was zwanger!

“Ik ontpopte mijzelf tot moedertje, zoveel liefde, dat had ik niet bij mijzelf gezocht.”

Ein-de-lijk mocht ik over de dingen na denken en ze uitvoeren! Ik wilde heel graag thuis bevallen en een draagdoek omdat ik vind dat het de meest natuurlijke manier is van een kindje op de wereld zetten. Alleen borstvoeding, ik zakte door de grond van de pijn aan mijn tepels, alleen er naar kijken deed al zeer. Dit was echt geen optie…

Zo zagen onze eerste maanden eruit. Samen slapend drinken.

Ik ontpopte mijzelf tot moedertje, zoveel liefde, dat had ik niet bij mijzelf gezocht. En bij de tweede nog veel meer. Deze kleine meneer liet een tijdje op zich wachten, medische molen in en ook uitgestapt. Zoals de arts zei; “De kans is net zo groot als wanneer je de staatsloterij wint…” Ik had een pauze nodig en liet het op zijn beloop.

“Verbaasd en tranen van blijdschap toen ik zwanger was, hoe is het mogelijk!”

Uiteindelijk is het in totaal na drie jaar toch vanzelf gelukt. Weer een goede thuisbevalling, ook geen borstvoeding omdat ik weer ontzettende pijn had aan mijn tepels. Ik genoot van mijn jongens. En toen was daar weer het getik van die eierstokken… Dit samen besproken, als we nog een kindje mogen krijgen moeten we de tijd daarvoor uittrekken. We worden ook ouder en de kinderen ook. Wie weet duurt het weer 3 jaar, dan deze keer zonder medisch traject.

Zo gezegd zo gedaan. En toen was de derde super snel….! Verbaasd en tranen van blijdschap, hoe is het mogelijk. Kotsmisselijk de eerste 3 maanden, en deze keer geen pijnlijke tepels! Dus nu gaan we voor borstvoeding. Duidelijk verhaal. De beste boeken gekocht, zoveel mogelijk informatie opgezocht om te weten wat er allemaal gebeurd. Buiten dat dit het beste is voor je kleintje vond ik nog veel meer info. Mijn stressfactor was erg hoog door werk gerelateerde issues. Door borstvoeding te geven verlaagt het stress niveau wat hij mee krijgt in mijn buik. Top dit gaan we doen.

“Misschien hebben mijn vriendinnen gelijk en ben ik wel echt een moedertje…”

Er wordt verschillend gereageerd op mijn keuze, want tja hiervoor heb ik dat ook niet gedaan en ben ik daar het type niet voor? Maar goed, ik heb gelukkig een hele duidelijke sterke mening en heb ik mij niet laten weerhouden door de omgeving. Ook ik heb wel eens met mijn handen in het haar gezeten, ieder uur drinken, verstopte melkklieren, te veel melk, mega snel toeschietreflex…

Hier ben je samen met dezelfde broer (4jr) heerlijk samen aan het spelen.

Gelukkig was daar Pelpina van Youtube, die mij verder hielp met de ontsteking! Héél fijn!! Nu zijn we bijna anderhalf jaar verder en ik geef nog steeds borstvoeding! Waarom? Omdat het nog steeds werkt. Hij wordt er echt heel gelukkig van. De hoeveelheid melk kan ik ook niet zomaar afbouwen i.v.m. ontstopping. Ik laat het op zijn beloop en hij bouwt het zelf af. Het is nu nog als hij wakker wordt en als hij gaat slapen. Of als hij echt verdriet heeft of genegenheid zoekt. Ook bij dit kindje heb ik mijzelf nog meer ontpopt tot mama en nog meer verdiept in de ontwikkeling van het kind zelf. Daar kan je gewoon goed op in gaan spelen als ze opgroeien.

Ik weet niet wat het is. Misschien hebben mijn vriendinnen gelijk en ben ik wel echt een moedertje… Maar daar ben ik toch helemaal het type niet voor…?!