Mama Manou: Naaldenfobie en zwanger. Een klein zilverkleurig naaldje maar voor mij de grootste angst ooit!

Onder het genot van een lekkere kop warme chocolademelk en een fleece deken begin ik alweer aan mijn derde blog. Ik ben op dit moment 30 weken zwanger en eigenlijk heb ik (voor mijzelf gesproken) de perfecte zwangerschap. Geen ochtendmisselijkheid, bekkeninstabiliteit, extreme gewichtstoename en/of zwangerschapsdiabetes. Maar wel iets anders wat mij emotioneel tijdens de zwangerschap erg beïnvloed. Namelijk naaldenfobie en zwanger, een combi die heel wat stress oplevert.

We hebben al 30 weken gehad, nog maar 10 te gaan! Er zit nu een klein jongetje in mijn buik geschat op 37 cm en 1337 gram die erg beweeglijk is. Hier in huis is alles al gereed voor de nieuwkomer, van babykamer tot geboortekaartje, alles is geregeld. En ja, zelfs de vluchtkoffer voor het ziekenhuis staat al klaar. Ik ben namelijk een planner. Zo eentje die graag controle houd over alles en alle touwtjes in handen heeft. Zo iemand die het liefste haar eigen babyshower zou organiseren (maar dat mocht niet..) En het zal geen enkele zwangere ontgaan zijn, een zwangerschap/bevalling is gewoonweg niet te plannen. En dit word alleen maar lastiger met mijn extreme naaldenfobie (belonefobie)

“Naaldenfobie en zwanger: Ik ben door deze fobie de afgelopen 7 maanden zo vaak boos en teleurgesteld geweest in mijzelf dat ik er bijna aan onderdoor ging.”

 

Wat houd belonefobie in? “Belonefobie is een (extreme) angst voor naalden en andere scherpe voorwerpen. Deze fobie wordt vaak naaldenfobie, prikangst of naaldenangst genoemd. Iemand die deze fobie heeft, hoeft daar niet altijd last van te hebben en bij de meeste is het enkel de angst voor naalden”. Je kan je natuurlijk voorstellen dat een zwangerschap gepaard met een naaldenfobie niet erg prettig is. Je wilt het allerbeste voor je kindje dus moet je er aan geloven, geen ontkomen aan.

Wanneer ik mensen vertel dat ik deze aandoening heb, wordt het vaak weggewoven met een ‘advies’ zoals; “Dan kijk je toch gewoon even de andere kant op?” en “Maar het doet helemaal geen pijn!” De meest goed bedoelde maar ook de meest pijnlijke is “Ja, je doet het wel voor je kindje he.” Voor 1 keer ga ik het proberen om op papier te zetten wat ik voel als ik weet dat ik moet laten (bloed)prikken. Ik kan eigenlijk niet beschrijven hoe moeilijk het is als je hart en je lichaam elkaar tegenwerken. Ik ben in deze afgelopen 7 maanden zo vaak boos en teleurgesteld geweest in mijzelf dat ik er bijna aan onderdoor ging.

“Wanneer ik weet dat ik moet laten (bloed)prikken begint bij mij de stress. Dat betekent meestal 2 weken lang nachtmerries en nadenken over verschillende scenario’s.”

 

Wanneer ik weet dat ik moet laten (bloed)prikken begint bij mij de stress. Meestal staat zo’n afspraak 2 weken van te voren gepland, dus dat betekent 2 weken lang nadenken, scenario’s in mijn hoofd opnieuw en opnieuw afspelen en nachtmerries. Dat zet je niet zomaar uit. De dag van het (bloed)prikken begint eigenlijk altijd met een fikse huilbui. Onderweg naar de afspraak is contact met mij lastig omdat ik erg in mezelf ben gekeerd. Voor de beeldvorming, mijn moeder gaat elke afspraak mee en blijft de hele tijd aan mijn zijde, waar ik haar zo ontzettend dankbaar voor ben.

We lopen samen naar binnen, ik ga in de stoel zitten en dan breek ik. Alle angst borrelt dan zo hoog op dat ik het niet kan tegenhouden en begin te huilen totdat ik moet kokhalzen. Sommige afspraken duren anderhalf uur. Maar het belangrijkste is; ik doe het elke keer. Alle bloedonderzoeken heb ik gedaan en daar ben ik f*cking trots op. Het maakt me niet uit hoe, maar ik blijf in die stoel totdat het gelukt is en wanneer ik het wil opgeven is mijn moeder daar om me moed in te praten en me er doorheen te helpen. Want ja, ik doe het inderdaad voor mijn kind, maar mijn angst heeft daar geen boodschap aan. Het is gewoon niet zo simpel als even aan je kleintje denken en het gaat ineens wel. Tenminste, bij mij niet. Wanneer ik in die stoel zit voel ik me een slecht mens/moeder, zonder ruggengraat die haar angst gelijk geeft. En dat maakt me ontzettend boos en verdrietig. Want ik WIL het wel, maar mijn lichaam DOET het niet.

“De afgelopen keer bloedprikken is er zowaar een doorbraak geweest. Het is me gelukt om binnen een halfuur (!!!) buiten de prikpost te staan!”

 

Maar de afgelopen keer bloedprikken is er zowaar een doorbraak geweest. Het is me gelukt om binnen een halfuur (!!!) buiten de prikpost te staan! Ik ben zo tegen mijn angst ingegaan, 2 weken lang en elke dag tegen mezelf gezegd, jij kan dit! Oprotten met die angst, je doet dit ook voor jezelf! En daar ben ik heel erg trots op. Ik ben klaar met bang zijn, dus Angst, FUCK YOU!

Mocht jij jezelf nou herkennen in dit verhaal of heb je vragen over mijn angst en wil je graag een keertje praten, stuur me dan een berichtje via Facebook. Ik kan niet alle informatie hierin zetten want dan wordt het meer een boek i.p.v. een blog, maar ik ben altijd te benaderen voor vragen! Ik ga mijn mok nog maar eens een keer bijvullen en proberen mijn bewegende buik op film te krijgen, wat helaas nog niet gelukt is omdat meneer altijd stopt wanneer ik op play druk.. Over 2 weekjes is mijn volgende blog te lezen!