Mijn oma-mama Sannie die met alle liefde van de wereld 5 kinderen heeft opgevoed is een wandelende apotheek. Ze mankeert dusdanig veel dat haar eigen risico binnen de eerste week van het nieuwe jaar ruimschoots overschreden is. Niet met een tientje of twee, maar minstens met een hondervoud daarvan.

Gedurende mijn studie Pedagogiek leerde ik dat het heel traumatische is voor een kind wanneer een van de ouders chronisch ziek is. Zo heb ik het echter niet ervaren. Toen ik jonger was lag mijn oma-mama regelmatig in het ziekenhuis. Tegenwoordig niet meer. De medicatie is de afgelopen 20 jaar dusdanig verbeterd dat dit gelukkig niet meer nodig is.

Nu komt het nog wel eens een enkele keer voor dat ze opgenomen dient te worden. Wij als kinderen zijn dan direct gestrest. Ze is onze rots in de branding. Een die verschrikkelijk eigenwijs is, een die je af en toe het liefst eigenhandig de mond zou snoeren. Maar ook een die na al die jaren nog steeds de enige is die no matter what voor ons klaar staat. Mijn oma-mama kent die stress niet. Het is niet zo dat ze het leven wil laten, maar ze is er ook niet bang voor. Nee, zij is er zo een die de Dood in de ogen staart en vraagt of hij misschien een kop koffie wilt.

Toen zij eens met een hartaanval door het ambulancepersoneel naar buiten werd gereden greep ze de hand van die uuwe vast en zei: “Dit is het dan, wat hebben het toch leuk gehad!” Zo wil ik ook gaan; zonder spijt! Het leven is een avontuur en je kunt het maar beter voor de volle honderd procent aangaan. Everybody dies, but not everybody lives.

De reden dat ik het vroeger waarschijnlijk niet traumatische heb gevonden dat ze zo ziek was had denk ik ook met deze mentaliteit te maken. Goed te been of slecht te been heeft ze ons altijd letterlijk en figuurlijk begeleid op ons levenspad.

Daarnaast ondernam en neemt onze moeder net zoveel, al dan niet meer met ons dan dat jonge gezonde moeders doen. Ze is de 65 inmiddels al ruim gepasseerd en heeft haar stok inmiddels verruilt voor een scootmobiel, maar ma gaat nog steeds met ons mee naar festivals en concerten. Sannie riep altijd: “Een moeder heeft geen tijd om ziek te zijn!”

Daar ben ik deze week ook achter gekomen. Nadat ik jullie vorige week beschreef hoe onze carnaval letterlijk in het water was gevallen werd ik niet lekker. Moe, oorpijn, strontverkouden en met pijn in mijn spieren en gewrichten wilde ik me het liefst opkrullen tot een balletje ongeluk.

 

“De belangrijkste taak; het zorgen voor je mini me kent geen ziekteverlof. Kontjes moeten gewoon verschoond worden. Flesjes gewoon gemaakt.”

 

Moeder’s hebben daar inderdaad alleen geen tijd voor. Werk kun je nog afzeggen, maar je belangrijkste taak; het zorgen voor je mini me kent geen ziekteverlof. Kontjes moeten gewoon verschoond worden. Flesjes gewoon gemaakt. Gelukkig, heb ik een geweldige vriend die niet alleen voor ons zorgt met Valentijn.

Daarnaast ben ik mijn trouwe lezers verplicht om iedere week een mooi stukje te schrijven. Tussen het zweten, slapen en snotteren van de afgelopen week door had ik daar geen tijd voor gehad. Dus aan die taak moest gisteren ook nog voldaan worden. Meestal schrijf ik op zondagavond, maar dat was ‘m niet geworden. Dus gisteren moest ik na mijn werk nog schrijven. Ik was vroeg klaar, dus tijd genoeg dacht ik zo.

Alleen miste ik mijn trein, die reed lekker voor mijn neus weg. Daardoor moest ik 30 minuten wachten op de volgende trein. Dus besloot ik dit blog maar alvast wat vorm te geven. Trein had weer eens vertraging, maar volgens het bordje kwam hij toch echt zo op dit perron. De trein kwam, ik stapte in en werkte lekker door. Kom ik er pas na een half uur achter dat ik in de intercity richting Zwolle in plaats van de stoptrein richting Harderwijk zit. Daar natuurlijk weer overstappen en wachten.

Ik was welgeteld twee uur later dan normaal thuis maar zoals een ander bekend oudje eens zei: “Ieder nadeel heeft zijn voordeel.” En door mijn treindrama had ik mijn blog al mooi af. Hierdoor kon ik de rest van de middag zonder verplichtingen heerlijk genieten van mijn mooie meisje! Met mama’s wijsheden in mijn achterhoofd roep ik daarom heel hard: “Ach, wat heb ik het leuk gehad!”