Mijn naam is Angela (28 jaar) en ik woon samen met mijn vriend Mike (31 jaar). Samen hebben we een klein hondje genaamd Diva en sinds oktober zijn wij trotse ouders geworden van een zoon, Dani. Ons leventje is totaal veranderd maar we genieten volop van elk moment. Deze blog is een ode aan alle papa’s want ook zij mogen weleens in het zonnetje gezet worden!

Als klein meisje droomde ik er al van om zwanger te raken. Na 4 jaar samen te zijn met mijn vriend hadden we besloten om ervoor te gaan. En toch na een tijdje zijn we er niet meer zo bewust mee bezig geweest aangezien we al meerdere keren teleurgesteld waren. In februari 2015 kreeg ik ontzettend last van mijn borsten en na hier drie weken mee gelopen te hebben, begon ik toch maar eens te denken aan ‘zwanger zijn’. Op een zaterdag besloot ik maar eens een test te doen en ja hoor… IK WAS ZWANGER! Ik heb wel driemaal gekeken op de test en telkens weer de bijsluiter. Het was zo onwerkelijk. Ik heb mijn vriend erbij geroepen en samen konden we het nog steeds niet geloven. En toen begon het leventje als zwangere vrouw. Je gaat mensen vertellen dat je zwanger bent en alle aandacht gaat naar jou als vrouw. De man staat er maar bij.

Mijn zwangerschap verliep niet zoals ik altijd had voorgesteld. Met 10 weken kreeg ik al last van ‘bandenpijn’ werd er gezegd. Maar na een tijdje werd de pijn erger en met 21 weken wist ik dat het niet goed was. Uiteindelijk kwamen we mede door de verloskundige en bekkentherapeute erachter dat ik vanaf de 10e week al bekkeninstabiliteit had. Ik moest per direct stoppen met werken en veel rusten. Toen kwam ineens alles op mijn vriend neer. Hij was/is een enorme steun voor mij geweest en heeft me zo goed geholpen tijdens de zwangerschap en erna. De mensen om mij heen waren veelal met mij bezig. Telkens dezelfde vragen als: ‘neem je wel je rust, doe je wel rustig aan?’ Heel lief bedoeld allemaal maar eigenlijk wilde ik zoveel doen. Ik had als voorstelling om lekker rustig het babykamertje in te richten, veel te shoppen en nog veel meer dingen waar je als zwangere vrouw naar uitkijkt. Mijn vriend probeerde altijd om het leukste uit de zwangerschap te halen en zorgde voor zoveel mogelijk afleiding. Hij zag aan mij dat ik het erg vond dat de zwangerschap zo verliep, ik heb er zo weinig van kunnen genieten. Juist daarom was mijn vriend altijd bezig met iets regelen waardoor ik wel kon genieten van de zwangerschap zoals onverwachte uitjes (ook al wist hij dat ik het niet lang volhield), zwangerschapsfotoshoot, gipsbuik maken en als klap op de vuurpijl de babykamer eerder opgehaald zodat we dat samen konden inrichten. Wat is het toch een lieverd!

“Mijn vriend is een enorme steun voor mij geweest en heeft me zo goed geholpen tijdens en na de zwangerschap. Ik heb zoveel respect voor hem!”

 

Mijn vriend en ik wisten dat ik met 38 weken werd ingeleid vanwege mijn bekkeninstabiliteit. We waren beide heel nerveus over wat er allemaal ging gebeuren. In het gesprek voorafgaand aan de inleiding werd gezegd dat ik al 2 cm ontsluiting had. Ik werd diezelfde week (zaterdag 17 oktober) ingeleid en met 2 cm zouden ze dan mijn vliezen breken. Eigenlijk waren we hier dan ook vanuit gegaan want ik had toch al die 2 cm?! Maar toch moesten we die zaterdag wachten… wachten… en nog eens wachten. Ik kreeg pilletjes om de 4 uur om de baarmoedermond weker te maken. Het zal allemaal wel, ik doe gewoon wat er van me verwacht wordt. Net als mijn vriend die even rustig in het restaurant wat ging eten. Na een dagje afwachten begon er in mijn buik iets te rommelen. Ik noem het elke keer krampen (maar dit waren toch echt al weeën!). Terwijl mijn vriend snel al het eten naar binnen had gewerkt, hielp hij me in de rolstoel. Snel naar de verloskamers toe, maar natuurlijk was er achteraf nog niks volop aan de gang.

Mijn vriend is die nacht bij mij gebleven en dat gaf me zoveel rust. We waren beide eigenlijk best rustig, maar natuurlijk wel benieuwd naar ons zoontje (wij wisten al dat we een zoon kregen). Die nacht lag mijn vriend zo heerlijk te slapen maar ik schrok wakker van WEEËN! Ja dit zijn weeën, nu duidelijk geen krampen meer! Een paar uurtjes daarna kreeg ik een ruggenprik en meteen was ik weer vrolijk bij mijn vriend. Ik kon niet veel hebben tijdens de weeën, maar probeerde tegen hem wel aardig te blijven. Hij kan er tenslotte ook niks aan doen dat ik pijn heb.

“Mannen hebben het zeker wel zwaar tijdens een bevalling. Zij zien hun vrouw pijn hebben en kunnen voor hun gevoel niet veel doen. Maar eigenlijk doen ze zoveel. Juist door alleen al erbij te zijn stellen ze je zo gerust.”

 

Inmiddels was het al zondagochtend. De ontsluiting ging snel want ik was ontspannen. Om 9 uur kregen we te horen dat ik 10 cm ontsluiting had. We waren zo blij, na zo’n zware zwangerschap had ik de 10 cm bereikt en kon ik eindelijk gaan persen! Om half 12 mocht ik gaan persen. Ik had weeën opwekkers gekregen om meer persdrang te krijgen. Mijn vriend zat naast me en juist door alle lieve dingen die hij tegen me zei, kreeg ik zoveel adrenaline. Het is zo fijn om te horen dat hij trots op je is. Dat deed mij zoveel! Maar na 2,5 uur kwam de gynaecoloog en werd er besloten dat ik een keizersnede kreeg. NEEE DIT MEEN JE NIET?! Eindelijk kon ik iets zelf doen en moest ik het toch opgeven! Maar weer sleepte mijn vriend me erdoorheen. Ik was bang want een keizersnede klinkt zo beangstigend, maar hij stelde me gerust. Tijdens de keizersnede zat hij naast me en hield me vast en bleef maar tegen me praten. Hij was diegene die zag wat er allemaal met mij gebeurde. Ik heb zoveel respect voor hem! Mannen hebben het zeker wel zwaar tijdens een bevalling. Zij zien hun vrouw pijn hebben en kunnen voor hun gevoel niet veel doen. Maar eigenlijk doen ze zoveel. Juist door alleen al erbij te zijn stellen ze je zo gerust.

Onze zoon is zondag 18 oktober geboren en we zijn zo trots op hem! Mijn vriend doet het zo goed als kersverse papa! Alle tijd die hij heeft met onze zoon, daar geniet hij dubbel en dwars van! Bij deze daarom een ode aan alle papa’s!