Mama Mandy: De opvoeding van mijn dochters. Hoe doen andere moeders dat?

Wat haat Cate mij wanneer ik haar uit de opvang haal, ze moe is, maar ze niet haar popje en speen mag omdat ze niet in bed ligt. Krijsend staat ze op straat als ik haar uit de auto heb getild. Naar binnen wil ze niet, dan maar optillen en op de mat zetten (met de voordeur op slot want anders loopt ze weer naar buiten). Tja niet echt een hele goede opvoedtactiek, maar laat haar maar even boos zijn en op de mat staan, tot ze weer voor rede vatbaar is.

Als voorbereiding op het schijven van deze blog ben ik me gaan verdiepen in opvoed stijlen. Eigenlijk zijn er vanuit de theorie 4 stijlen van elkaar te onderscheiden. Ik was vooral benieuwd in welke stijl ik mezelf het meeste zou herkennen.

Je komt deze vier stijlen tegen onder verschillende namen. Belangrijkste is dat er vier belangrijke factoren een rol spelen in de opvoeding. In welke mate heb je als ouder de controle over je kind of kun je het meer loslaten. Houdt je als ouder meer afstand tot je kind of ben je meer (betrokken)in de nabijheid van je kind. Natuurlijk is opvoeding niet een gegeven maar een proces. Dus zal iedere ouder zich niet alleen in één vak of op één plek bevinden, maar zal je schuiven. Daarbij speelt natuurlijk ook een grote rol hoe je zelf als ouder bent en hoe is je kind en hoe reageert je kind op jou? Ik hebt mezelf als ouder het meeste herkent in de democratische opvoeding. Grappig want ik doe wat ik denk dat goed is past bij mij en bij m’n kind, maar het is wel de manier van opvoeden die ik vanuit de theorie het mooiste vind.

“Opvoeding: Ik vind het belangrijk dat Cate weet waar ze aan toe is, dat ze duidelijk weet welke dingen wel en niet geaccepteerd worden.”

 

In welke aspecten herken ik mezelf dan? Ik vind het belangrijk dat Cate weet waar ze aan toe is, dat ze duidelijk weet welke dingen wel en niet geaccepteerd worden. We geven haar duidelijke grenzen en stellen daar ook consequenties aan. Ik vind het wel belangrijk dat Cate snapt en weet waarom we die grens stellen of waarom we bepaald gedrag niet accepteren van haar. Cate mag zijn wie ze is, ze mag fouten maken, ze mag leren, ze mag ontdekken. Dat wat allemaal ook bij het leven en opgroeien hoort. We proberen haar te leiden en te kijken naar wat zij aangeeft en aankan. Daarbij stappen we ook in de bekende valkuilen.

Als we ‘s ochtends op moeten schieten omdat Cate naar de opvang moet, m’n man moet werken en zij niet wil aankleden staan we ook te “chanteren” of onze stem te verheffen en worden we boos. Als we ergens naar toe gaan en Cate op haar loopfiets wil, maar na 400 meter stopt en niet verder wil. Dan worden we ook boos en proberen we haar op allerlei manieren mee te krijgen (als je nu mee fiets dan mag je thuis wat lekker uit je trommeltje kiezen…).

Als we moe zijn en Cate blijft doordrammen dat ze op de ipad wil of tv wil kijken, dan zwichten we ook. Het is zo fijn om dan even rust te hebben ipv geschreeuw en gehuil, als je zelf zo moe bent dat je wel kunt huilen. Ook kent Cate nu het woordje ZOOI. Dit omdat ze na een uurtje spelen werkelijk al het speelgoed uit de kast heeft getrokken waardoor ik er niet meer kan lopen, ik boos op haar wordt als ze niet wil opruimen en ik vervolgens de gene ben die het verkeerd heeft gedaan.

We proberen vooral de positieve dingen te benoemen richting Cate, maar ik wil geen prinsesje creëren. Ik ben me ervan bewust dat ook benoemd moet worden wat er niet goed gaat en wat de regels en grenzen zijn. In dit filmpje wordt treffend uitgelegd hoe belangrijk regels en grenzen zijn. Hoe moeilijk kan het zijn? Ik moet zeggen dat ik het makkelijker vind als juf om aan te geven wat mijn grenzen zijn dan als ouder. Daarbij vind ik het best lastig om het aan een 2-jarige uit te leggen (soms begint ze te lachen omdat ze denkt dat ik een grapje maak). Ook niet elke tactiek werkt en soms werkt het de ene keer wel en de andere keer niet. Soms maakt het totaal geen indruk, sta je daar met je goede gedrag. Ik vind het wel van belang om uit te leggen wat de reden is, maar soms moet ze ook gewoon luisteren.

“Soms ben ik bang dat ik teveel uitleg en daardoor misschien te beschermend ben. Waar doe je als moeder goed aan? En door de theorie ga ik dan anders opvoeden?” 

 

Waarom moet ze opruimen, nou omdat het anders een zooi is en we niet kunnen lopen op stofzuigen. Je mag niet slaan of schoppen, want dan doe je me pijn en het is niet aardig. Je mag je zusje even geen kusjes geven, want je bent verkouden en dan wordt ze ziek. Als je op de puzzel gaat staan dan gaat ie stuk.(Ik laat het haar dan wel gewoon doen, maar ik zeg het er wel bij). Kijk uit je beker staat op de rand van de tafel en dan gaat ie zo vallen.

Soms ben ik bang dat ik teveel uitleg en daardoor misschien te beschermend ben. Waar doe je als moeder goed aan? En door de theorie ga ik dan anders opvoeden? Voed ik ook anders op omdat ik juf ben? Doordat ik dagelijks met kinderen om me heen ben, denk ik wel dat ik een manier heb gevonden die bij mij past en bij de meeste kinderen werkt. Dat zal vast wel invloed hebben, ook op de opvoeding thuis. Ik vind het wel belangrijk om Cate de ruimte te geven om zelf dingen te ontdekken. Maar ik heb ook wel snel iets erover gezegd omdat ik (juffentik denk ik) ook alweer een paar stappen vooruit denk en alweer dingen zie gebeuren waar ik dan voor waarschuw. Eigenlijk wil ik dat dan niet doen, maar het is er alweer uit voordat ik er erg in heb. Is dit erg, nee ik denk van niet, zolang Cate maar wel de ruimte krijgt om ook zelf dingen te ontdekken en te ervaren.

Ik ga maar weer aan de slag met “opvoeden” van mijn dochters. Ik ben wel benieuwd hoe andere moeders opvoeden en of je bewust kiest voor een bepaalde stijl of dat je gewoon doet wat je gevoel ingeeft (maar welke manier is dat dan?). Dus reageer!