In een eerdere blog kon je al lezen dat ik met 38 weken zwangerschap ben ingeleid. Na een hele korte nacht (probeer maar eens te slapen wanneer je weet dat je een paar uur later gaat bevallen) konden wij ons op 28 januari melden in het ziekenhuis. Daar gingen we dan, vol met zenuwen met onder de arm de yoga bal en alle hutkoffers. Wetende dat de bevalling op ons stond te wachten maar geen idee wat we ervan konden verwachten.
Het duurde even voordat mijn lichaam de weeën oppakte nadat ik aan het infuus met opwekkers was gelegd. Wel had ik inmiddels wat buikkrampen. In de eerste instantie twijfelde ik of dit dan de weeën waren en ik checkte bij de verloskundige toch even hoe ik nou kon merken of dit weeën waren. Met een kleine glimlach was haar geruststellende antwoord: “Dat merk je dan snel genoeg”. Nou daar was geen woord aan gelogen!
Onderweg: Daar gingen we! Ons laatste moment zonder onze baby.
Een paar uur nadat ik de weeën opwekkers toegediend had gekregen, begon ik de eerste weeën te voelen. ‘Als dit het is, dan is het best te doen’ riep ik nog vol zelfvertrouwen met een grote grijns. Vrij snel daarna begon ik enigszins de moed te verliezen toen ik alleen nog maar rug weeën had die steeds heftiger werden. Ik had al wel een beetje verwacht dat ik rug weeën zou krijgen, dus hebben we met yoga ook daarop de focus gelegd met masseren en het zoeken naar houdingen. Arjo had ik de dagen ervoor al gewaarschuwd dat hij mij waarschijnlijk de hele bevalling door rug massages moest gaan geven, toch een beetje misbruik maken van de situatie. 😉 Maar het tegenovergestelde bleek het geval te zijn. Het enige wat voor mij ‘fijn’ aanvoelde, waren zijn warme platte handen tegen mijn rug aan. Ik, zittend op de yoga bal, hij op een kruk achter mij.
“Ik zat inmiddels al op 7 cm. Wauw! Dat ging snel! Amper een kwartier later kreeg ik het gevoel dat ik persdrang had. Onmogelijk dacht ik. Hoe kan ik nou van 7 cm ontsluiting naar persdrang gaan in een kwartier tijd!”
Omdat de weeën zich zo snel opvolgden en ik nauwelijks tijd had om van mijn bal af te stappen om even te kunnen staan, is Arjo toch maar gaan timen. Want even een paar minuten kunnen bijkomen van een wee zat er niet in. Tussen de weeën zat nog geen 20 seconden. Nadat ze eerst het infuus met de opwekkers lager hadden gezet, hebben ze de ontsluiting gecheckt. Ik zat inmiddels al op 7 cm. Wauw! Dat ging snel! Nog een paar uurtjes en dan zou ik kunnen persen was de verwachting. Waren die weeën stormen toch nog ergens goed voor! We spraken af dat de verloskundigen eerst even wat zouden eten en dat ze mij daarna naar de verloskamer zou rijden.
Net geboren: Giulia-Mae net geboren… zo bijzonder!
Amper een kwartier later kreeg ik het gevoel dat ik persdrang had. Onmogelijk dacht ik. Hoe kan ik nou van 7 cm ontsluiting naar persdrang gaan in een kwartier tijd! Een paar uur was de verwachting, niet een kwartier! Dit kan niet kloppen, en om de verloskundigen nou weg te roepen terwijl ze aan het eten waren, leek me ook geen goed plan. Ze moesten natuurlijk wel genoeg energie hebben voor de geboorte van onze dochter dacht ik nog. Toen de persdrang werkelijk sterker werd, begon ik toch te geloven dat het echt weleens zover kon zijn. De rug weeën namen af, en de persdrang nam steeds meer toe. Wat een verademing, ik had even rust tussen alle weeën door! Ik had op dat moment al 9 cm ontsluiting bleek even later.
Nadat ze mij in record tempo hebben verplaatst naar de verloskamer en daar al volledige ontsluiting had kon ik beginnen met persen. Een gekneusde hand van Arjo (sorry), enkele oerkreten en gevloek van mijn kant en daar was ze… Onze prachtige en gezonde dochter! Ongelooflijk, alles zat erop en eraan! Ik heb de eerste minuten alleen maar verbaasd naar haar kunnen kijken. Hoe was het mogelijk dat het ene moment ik een heerlijk kindje in mijn dikke buik had zitten en het volgende moment ons prachtige kindje op mijn buik had liggen… Wat een heftige maar prachtige ervaring!! En ondanks dat ik de eerste 3 dagen na de bevalling alleen maar heb lopen tieren dat ik dit never nooit meer zou doen, kan ik mij nu niet eens meer voorstellen hoe de pijn voelde (hoe cliché).
Trotse papa met zijn newborn dochter.
5 weken oud inmiddels… Met haar nieuwe speenketting die we van Bebi Amsterdam hebben gekregen! Zo mooi en heel handig.
Giulia-Mae met haar zachte vriend Raffi.
Gekke bekken trekken tijdens het omkleden
Laatste berichten van Mama Chiara (toon alles)
- Mama Chiara: Mijn bevallingsplan. Hoewel ik wist dat ik er misschien wel niets mee zou doen, vond ik het toch een fijn idee… - 23 april 2018
- Mama Chiara: Hoe wij het IKEA speelgoedkeukentje hebben gepimpt. Een favoriet van onze dochter! - 12 april 2018
- Mama Chiara: Hoe wij aan de dubbele naam van onze dochter zijn gekomen… - 29 maart 2018
