Hoewel ik het iedere keer kon uitstellen, ben ik nu toch op dit punt beland. Ik heb hier vaker gestaan, maar uiteindelijk kwam het toch altijd goed. Maar nu weet ik niet of het nog goed komt en ik weet ook niet zo heel goed of ik er nog wel zin in heb. Aan de ene kant zou ik het verschrikkelijk vinden, maar aan de andere kant zou ik weer een stukje vrijheid terug krijgen. Het is me boven verwachting goed afgegaan en hoewel ik het nu wel een mooi moment vind om er een eind aan te breien, zou ik de momenten stiekem niet kunnen missen. Borstvoedingszorgen….

Toen ik zwanger was, deed ik er heel luchtig over, dat voeden. Ik zou wel zien hoe het zou lopen, lukte het, mooi. Lukte het niet, geen probleem. Het geven van borstvoeding ging eigenlijk vanaf het begin al heel goed. Ik ben ontzettend blij dat het zo goed is gegaan en ik Feline zo lang heb kunnen voeden zonder problemen. Ik weet ook dat het heel anders kan gaan. Dat je, ondanks alle pijn en moeite, alsnog op kunstvoeding moet overstappen, omdat het simpelweg onmogelijk is. Het verdriet wat je daarvan kunt hebben, is onbeschrijfelijk.

De grenzen aan het geven van borstvoeding heb ik voor mezelf steeds verlegd. Toen het voeden me goed af bleek te gaan besloot ik in plaats van tot 6 weken, door te gaan tot 3 maanden. Op dat moment zou ik weer aan het werk gaan en zou het vast en zeker teruglopen. Dat gebeurde ook, maar ondanks dat ik mezelf had gezegd dat wanneer het terug zou lopen, ik zou overstappen op kunstvoeding, voelde ik de drang om door te zetten. Het heeft wat stress opgeleverd, maar uiteindelijk paste de productie zich weer aan en kon ik Feline toch zelf blijven voeden, hoera! Op dat moment besloot ik dat het toch wel mooi zou zijn als ik de 6 maanden zou halen, ook die grens bereikte ik, maar had nog steeds de behoefte om zelf te blijven voeden. Omdat ik tot 9 maanden zou mogen kolven op mijn werk en ze dan ook (volgens het boekje) haar boventanden zou krijgen, werd dat mijn nieuwe doel.

“Bij de huisarts wordt er standaard vanuit gegaan dat ze na 6 maanden de fles krijgt. En zelfs bij het consultatiebureau heb ik al een hele discussie gehad omdat ik voed op verzoek.” 

 

Het kolven op het werk viel niet mee; omdat we met een enorm ruimtegebrek zitten, zat ik geregeld met mijn collega op haar kantoor. Gelukkig is ze een schat waarmee ik prima kan opschieten. Zij is ook degene die voor mij de grenzen bewaakte betreffende de regels voor kolven op het werk en zorgde dat ik in alle rust ongestoord kon kolven. Omdat het geen mega groot bedrijf is, wist iedereen dat zodra ik met mijn roze rugzakje langsliep, ik weer even moest kolven. Iedere 3/4 uur weer aan de kolfmachine. Door die kleinschaligheid kreeg ik ook regelmatig (goedbedoeld) commentaar. Opmerkingen als “geef je nou nog steeds borstvoeding” en “wel vervelend dat je daar zit, want nu kan ik er telkens niet bij” kreeg ik geregeld te horen. Ondanks dat heb ik toch door kunnen zetten en Feline volledig met eigen melk kunnen voeden.

Inmiddels zitten we op 10 maanden en de kolftijd op mijn werk is een maand geleden afgelopen. Feline loopt een paar maanden achter op het tandenschema, met 9 maanden kwamen haar twee ondertandjes pas door. Van de boventanden is tot nu toe nog geen spoor te bekennen. Op mijn werk kolf ik nog wel in mijn lunchpauze, om toch nog wat voeding te kunnen verzamelen en de voeding ook niet nog verder terug te laten lopen. Feline slaapt heerlijk van avonds 8 uur tot 7 uur in de ochtend. Hoewel ik me daardoor een stuk energieker voel, zorgt het wel voor een nog grotere dip in de melkproductie.

Wat me opvalt is dat er veel gesproken wordt over de borstvoedingmaffia wanneer je kindje geboren wordt. Maar zodra je kind ouder is dan 6 maanden lijkt er meer sprake van een flesvoedingmaffia. Het is in de huidige maatschappij bijna ‘not done’ om na 6 maanden nog steeds borstvoeding te geven. Bij de huisarts wordt er standaard vanuit gegaan dat ze de fles krijgt. En zelfs bij het consultatiebureau heb ik al een hele discussie gehad omdat ik voed op verzoek. Ik moest er een voeding tussenuit halen, waarbij zij er dus vanuit gingen dat Feline kunstvoeding krijgt. Toen ik aangaf dat ik dat niet ging doen, werd me duidelijk gemaakt dat dat moest volgens de voorschriften. Waarop ik antwoordde dat ik voedde op verzoek en niets met voorschriften te maken had. “Oh, geef je nog borstvoeding dan?” Zelfs bij de apotheek heb ik al medicatie gekregen die niet mocht worden gebruikt bij borstvoeding. Gezien ik Feline mee had toen ik het ophaalde, hadden ze het op zijn minst kunnen vragen, lijkt me.

Nu sta ik dus op het punt dat de productie een dieptepunt heeft bereikt en ik drie avonden aan de kolfmachine hang (sowieso al niet mijn hobby) om één voeding bij elkaar te verzamelen. Doordat ik me steeds ongemakkelijker voel tijdens het kolven, is een toeschietreflex moeilijk op te wekken. Het is een hele prestatie, vind ik, dat ik het zo lang heb weten vol te houden, maar toch zou ik graag doorgaan totdat ze 1 jaar is en ik niet op poedermelk hoef over te stappen.

“De andere zijde van het stoppen met de borstvoeding is dat ik weer meer tijd zal hebben om, zonder een tas met kolfspullen, erop uit te gaan.”

 

Ik vind het een hele moeilijke beslissing. Ik zou graag doorgaan, maar ik weet niet zo goed hoe ik dat moet doen. Ik zou natuurlijk meer kunnen kolven om de productie omhoog te kunnen krijgen, maar doordat Feline nog maar weinig drinkt op een dag, zakt het binnen no time weer in. Volgens de lactatiekundige is er behalve het drinken van borstvoedingsthee (bij ons thuis bekend als tietenthee) niet zo heel veel wat ik er nog meer aan kan doen. Het idee dat ik haar niet meer aan kan leggen als ze midden in de nacht een keer wakker wordt en troost wil na en nachtmerrie maakt me oprecht verdrietig. Ik denk dat ik degene ben die er van ons twee het meeste moeite mee heb als het zou stoppen.

De andere zijde van het stoppen met de borstvoeding is dat ik weer meer tijd zal hebben om, zonder een tas met kolfspullen, erop uit te gaan. Een dagje sauna is een stuk leuker als je niet halverwege in een zonnebankruimte moet kolven. Of je druk moet maken over spontane toeschietreflexen door de warmte. Opeens kan ik dan weer een nachtje met mijn moeder naar een hotelletje zonder dat ik bang hoef te zijn dat de productie terugloopt.

Al met al merk ik dat ik erg gehecht ben geraakt aan die intieme momentjes tussen moeder en dochter. Het moment dat ik even onvervangbaar ben, dat er behalve mij en Feline even niemand meer op de wereld is. Die enorme omslag van huilen naar lachen zodra ze doorheeft wat haar te wachten staat. Het idee dat ik dat moet gaan afbouwen, valt me zwaarder dan ik van tevoren ooit had kunnen bedenken. Het lijkt haast een soort rouwproces waar ik doorheen ga, ik heb er ook al heel wat tranen door gelaten. Misschien maar beginnen met een flesje kunstvoeding per dag te geven om te zorgen dat ze ieder geval genoeg melk binnenkrijgt. Dan zien we wel weer verder…