Mama Barbara: 9 maanden op, 9 maanden af. Met vallen en opstaan. Ik merk nu zo’n enorm verschil!

Het is alweer 9 maanden geleden dat mijn moeder avontuur begon. Het is met geen pen te beschrijven wat er in die 9 maanden voor gevoelens zijn losgekomen en welke ontwikkelingen zijn doorgemaakt. Ik kan me nog zo goed dat eerste moment herinneren, waarop ik dacht: ‘Ik ben moeder, voor dit kindje ben ik verantwoordelijk.’

9 maanden op, 9 maanden af

De eerste dagen, misschien wel weken, ging dat ‘moeder-zijn’ op een automatische piloot. Het was vanzelfsprekend dat ik voor dat kleine ventje zou zorgen, niet wetende dat er meer is dan dat kleine ventje. Al mijn aandacht en energie ging daar naar uit. Aan het eind van de dag als papa thuis kwam, had ik het gevoel dat ik niks had gedaan. Hoe kon ik mijn energieke ik zijn kwijtgeraakt? Is dat normaal? Hoort dat bij ontzwangeren?

9 maanden op, 9 maanden af. Hoe cliché dat ook klinkt, nu die 9 maanden om zijn merk ik zo’n enorm verschil. Alles lijkt zijn draai nog veel meer te vinden. Maar dat komt ook door die enorme ontwikkelingen die het kleine ventje al heeft doorgemaakt.. Van de een op de andere dag heeft hij weer iets nieuws geleerd. Maandag leek de poging tot kruipen niets meer dan een kleine toevalstreffer. Er ging een nacht overheen waarna op dinsdag hij opeens kon kruipen alsof hij nooit anders had gedaan.

“Als je net moeder bent geworden is het vanzelfsprekend om te gaan zorgen, om de rol van ‘moeder’ tot je te nemen. Wat die rol écht inhoudt, begin ik nu pas te beseffen.”

 

Een nieuwe fase na 9 maanden

De volgorde waarin hij alles doet laat mij wel lachen. “Als ze eerst gaan zitten, dan hebben ze niet meer de drang om te gaan kruipen enzo. Je moet hem vooral op zijn buik leggen, want vanaf daar ontdekken ze de wereld.” Doorrollen? Dat heb ik nog nooit gezien, met 5.5 maanden zat hij al los. Vanuit deze zit positie kon hij zich aan de spijlen van de box optrekken tot staan, heel veel op en neer wippen resulteert kennelijk in sterke spieren. Al die squads die hij heeft gedaan, ik wou dat ik mee kon doen..

Die ontwikkelingen, zijn lichamelijke vermogen om zichzelf te verplaatsen, gaf mij de ruimte om ook meer mijn eigen dingen te kunnen doen. Handletteren, de was draaien, de afwas doen. Kijken waar hij mee bezig is, stofzuigen, de vloer babyveilig houden, de tafel leeg maken.. Het is zo’n nieuwe fase, eigenlijk is het nog steeds een ontdekkingsreis. Wat gaan we beleven? Wat heeft hij nodig en hoe kan ik daar op reageren?

Met vallen en opstaan

Het is heerlijk om te zien dat er zulke sprongen zijn gemaakt in de vaardigheden die hij nu al heeft geleerd. Met vallen en opstaan, want dat hoort er bij. Net als vader en moeder zijn, óók dat gaat met vallen en opstaan. En dan is er niks prettiger dan eindelijk na 9 maanden weer de energie te hebben gevonden waar ik altijd zo tevreden over was! Het klinkt cliché 9 maanden op, 9 maanden af. Maar het is echt zo…

Als je net moeder bent geworden is het zo vanzelfsprekend om te gaan zorgen, om de rol van ‘moeder’ tot je te nemen. Maar wat die rol écht inhoudt, begin ik nu pas te beseffen. Alleen uitleggen aan een ander? Volgens mij zijn ‘moederliefde, onvoorwaardelijk, genieten, veiligheid bieden en verantwoordelijkheid een paar begrippen passend bij die rol.’