Mama Lieke: Toen ik zwanger was, kreeg ik het benauwd. Bang om hetzelfde mee te maken als mijn eerste bevalling

Toen ik 34 weken zwanger was, kreeg ik het benauwd. De bevalling van mijn eerste zoontje was niet zo fijn (zacht uitgedrukt), en ik was bang om weer hetzelfde mee te maken. Via de verloskundige werd ik doorverwezen naar een psycholoog, zij heeft EMDR therapie toegepast. Dit heeft gewerkt, want met een ontspannen gevoel en zonder angst ging ik de bevalling tegemoet.

Vertrouwen

Ik was precies 40 weken zwanger toen ik om 1 uur ‘s nachts uit bed sprong (ik was nog best flexibel ondanks mijn riante formaat). Ik zei tegen Rashid: “Ik heb in mijn broek geplast, of mijn vliezen zijn gebroken..” Bij nader onderzoek bleek het laatste het geval. Even een telefoontje met de verloskundige, en ik mocht meteen naar het ziekenhuis.

Daar kwamen de weeën maar niet op gang. Om 11 uur in de ochtend besloten ze om de bevalling in te leiden. Hier werd ik niet blij van, omdat ik hoopte dat deze keer alles natuurlijk zou mogen verlopen. Dit vertelde ik tegen de verloskundige, en ze antwoordde dat ze mijn dossier had gezien. Ze ging tegenover me zitten, keek me doordringend aan toen ze zei: ” Deze keer gaan we het anders doen, wij gaan er voor zorgen dat jij een prachtige bevalling krijgt”. Dit zal ik nooit vergeten, ze heeft mij daar, op dat moment, echt vertrouwen gegeven.

“Ik was best trots op mezelf.”

Puffen, puffen en nog eens puffen

Langzaam werd de bevalling ingeleid. Van stand 1 oxytocine naar stand 2, in de hoop dat mijn lichaam het zelf over zou gaan nemen. Dit was niet het geval, dus uiteindelijk is het opgevoerd tot de maximale hoeveelheid. De weeën kwamen daardoor heel geleidelijk. Ik kon ze ingetogen opvangen met ademhalingsoefeningen die ik leerde op zwangerschapsgym. Ook heb ik gebruik gemaakt van mp3 bestanden met hypnose en positieve uitspraken rondom bevallen. Hierdoor kroop ik in een aangenaam coconnetje, waardoor de ontsluiting snel vorderde.

Gecontroleerd pufte ik me door elke wee heen, Rashid heeft nog lippenbalsem voor me gehaald omdat ik er droge lippen van kreeg! Ik was best trots op mezelf, de vorige keer heb ik Rashid namelijk gebeten toen hij liefdevol zijn hand op mijn schouder legde. Ook heb ik hem geslagen, en het hele ziekenhuis bij elkaar geschreeuwd. Ik wilde zelfs de gynaecoloog schoppen toen ze een schaar tevoorschijn haalde. Gelukkig hebben ze me tegen kunnen houden!

Vliegensvlug

In 2 uurtjes ging ik van 5 naar 10 cm ontsluiting. Ik ging van bed naar stoel, en kreeg een warme kruik in mijn rug, heerlijk! In de laatste minuten, weer in bed, vroeg ik nog om een pethidine pompje, niet wetende dat ik die nauwelijks zou kunnen gebruiken. Rashid maakte grapjes omdat ik zo trilde van lichamelijke inspanning, daardoor kreeg ik de slappe lach.

Opeens voelde ik dat ik moest persen, maar de verloskundige leek dat onmogelijk in zo’n kort tijdsbestek. Toch bleek ik al 10 cm ontsluiting te hebben. Met spoed werd de kamer klaargemaakt voor de komst van de kleine, en mocht ik persen. Stiekem heb ik snel nog een laatste keer het pethidine pompje ingedrukt, terwijl dat niet meer mocht. Daar hebben ze wel even om moeten lachen.

“Dit was, werkelijk waar, het mooiste wat ik ooit heb meegemaakt.”

Zelf aanpakken

Ik perste een, twee, drie keer, en daar was het hoofdje al. De verloskundige leidde de schoudertjes naar buiten, waarna ik hem er zelf verder uit mocht halen. Dit was, werkelijk waar, het mooiste wat ik ooit heb meegemaakt. Dat had ik nooit gedacht toen ik 34 weken zwanger was, en super bang voor wat komen ging. Samen hebben we een rustige en ontspannen weg door de bevalling heen geslagen.