Na een zwangerschap van 39 weken en 1 dag kwam ons mannetje op de wereld. 3 januari was hij net zo lang uit mijn buik als dat hij er in gezeten had. En net als nog 684 dingen waar je als moeder bewust van bent, vond ik dit toch ook een soort bijzonder moment. Ik dacht direct terug aan mijn zwangerschap en bevalling.
Mijn zwangerschap
Mijn zwangerschap was alles behalve een roze wolk. Met de kleine man ging alles goed en dat was het belangrijkste. Ik zat daarin tegen 9 maanden met mijn gevoelens onder de grond en moest eerder stoppen met werken, omdat ik het letterlijk niet meer aan kon. Er zijn een paar weken geweest dat ik goed in me vel zat. Maar verder was het een tijd met paniekaanvallen, veel huilen en enorme vermoeidheid.
“Ik herkende mezelf niet meer en dat was voor mij een keerpunt.”
Een zwangerschapsdepressie
Een zwangerschapsdepressie is nog een beetje ‘nieuw’. Natuurlijk is het niet nieuw, maar mensen erkennen het minder snel tijdens een zwangerschap dan erna. Je denkt dat het allemaal komt door hormonen, als je die dingen kon uitzetten, had ik het meteen gedaan!
Maar blijf vooral luisteren naar jezelf en je eigen lichaam. Ik heb zoveel gehoord: Hoort erbij. Het zijn de hormonen. Ach, na het eerste trimester wordt het beter. Blablablablabla. Ik kon niet eens een supermarkt inlopen zonder dat ik duizelig werd door de drukte. Vervolgens zat ik thuis een halfuur vooruit te staren om het allemaal te verwerken. En als kers op de taart, nog even een potje janken.
Hulp zoeken
Ik herkende mezelf niet meer en dat was voor mij een keerpunt. Hulp zoeken was dan ook de beste optie. En na 24 weken stoppen met werken, hoorde daar ook bij. Eindelijk groeide mijn buik, kwam ik aan (ondergewicht tijdens een zwangerschap is niet heel chill) en eindelijk kreeg ik een beetje rust in mijn hoofd. Dat was wel even wat hoor.. Ik kon mezelf wel slaan en eerst kon ik alleen maar denken: 24 jaar en je kunt niet eens normaal werken! Maar een mensje dat groeit in je buik is niet zomaar iets.
Na 39 weken
Na 39 weken en 1 dag kwam er een eind aan deze periode. Jeetje, wat was ik opgelucht! Na 2 nachten voorweeën, kreeg ik steeds meer echte weeën. Helaas, ze kwamen elke 15 minuten en dus nog niet regelmatig genoeg.
Ineens voelde ik me intens moe en besloot ik te gaan slapen. Ik werd na een uur slapen wakker door kramp in mijn buik, ik stond op en patssss mijn vliezen braken naast mijn bed. Het eerste wat ik dacht? ‘THANKGOD NIET IN MIJN BED’. Ik voelde me super kalm en heb eerst mijn vriend even gebeld met de mededeling. En ook de verloskundige, want ja wat nu?
Bevalling begonnen
Mijn vruchtwater moest even bekeken worden, omdat ik niet zeker was of het helder genoeg was. ‘Het goede nieuws is dat je bevalling begonnen is. Uiterlijk vrijdagochtend zal je je kindje vasthouden’. Vrijdagochtend!? Serieus.. Oké, top. Terug naar huis en wachten tot de weeën regelmatig komen.
Naar het ziekenhuis
Ik wilde in het ziekenhuis bevallen en daarom mochten we de verloskundige bellen als ik 1,5 uur regelmatige weeën zou hebben. Toen mijn vriend thuis kwam, kwamen de weeën behoorlijk regelmatig. Elke 3 minuten. En na drie kwartier heeft mijn vriend de verloskundige gebeld. Aangezien we nog een half uur moesten rijden, mochten we al komen.
De verloskundige bekeek alles even van onder en zei: ik heb goed en slecht nieuws. Het goede nieuws was dat ik 9 centimeter ontsluiting had! En het slechte nieuws dus, dat ik geen pijnbestrijding kon krijgen. Daar schrok ik wel even van, maar mijn vriend zei al meteen: die laatste centimeter red je ook wel!
“Zo trots en zo bizar dat er een minimensje in je heeft gezeten”.
Heftige weeën
Na 3 uur heftige weeën, was het tijd om te persen. Na een half uur zei de verloskundige: zullen we het op de baarkruk proberen? Als het dan niet lukt, dan moeten we knippen. Nou, dat leek me duidelijk. Geen ruggenprik, dus we gaan ook niet zitten knippen. De baarkruk stond in mijn geboorteplan en wilde ik graag proberen. ‘Wil je mee kijken?’ Nee, bedankt. Ik kijk wel een keer wanneer de kijkdoos weer gekrompen is.
De baarkruk hielp goed! En na een tijdje mocht ik het laatste gedeelte doen op bed. Na een uur persen, hielp mijn vriend de verloskundige om onze zoon op mijn borst neer te leggen. Daar was hij dan! En wat voelde ik me goed. Zo trots en zo bizar dat er een minimensje in je heeft gezeten.
Echt bijzonder!
Mijn bevalling was er eentje waar ik nooit van had durven dromen. Na zo’n zwangerschap gaf dit mij zoveel positieve energie. Zoals ik die eerste nacht naar hem lag te staren, staar ik nu nog steeds als hij ligt te slapen. Wat zo’n klein mensje voor je kan betekenen vanaf het moment dat je hem of haar ontmoet. Het is simpelweg, echt bijzonder!
