Nog even en dan is het zover! Op 4 april vieren we Elijah zijn eerste verjaardag. Ondanks dat ik soms het idee heb dat ik tegen een peuter sta te praten, is hij dan officieel echt geen baby meer. Afgelopen jaar is zo voorbij gevlogen, maar als ik foto’s terug kijk, zie hoeveel hij veranderd is, ben ik zo blij dat ik elke dag weer bij zijn enorme ontwikkeling ben.
Het eerste jaar
Het eerste jaar gaat natuurlijk zo snel, omdat die kleintjes zoveel leren in dit jaar. Toen Elijah 3 maanden was, rolde hij al van zijn rug naar zijn buik. Vanaf dat moment werd ook de emotie frustratie bij hem geboren. Hij wilt altijd meer en verder dan dat hij kan. Dus dat hij niet meteen vooruit kwam, heeft wat tranen gekost.
“Dat hij een eigen karakter heeft, is al wel duidelijk.”
Eerste tandjes
Dan heb je ook nog dat gebit wat doorkomt.. Wat een feest is dit zeg. Er zijn kindjes die hier geen last van hebben, maar dat was hier helaas anders. Na 5,5 maand was zijn eerste tandje door en op dit moment heeft hij er 4 onder en 4 boven. Ik ben nu al bang voor de kiezen, dat blijkt een groot drama te zijn als die doorkomen.
Trots op zichzelf
Met 6 maanden kwam hij ‘eindelijk’ vooruit door te tijgeren. En met 7 maanden trok Elijah zich op tot staan en een maand later stapte hij trots achter zijn blokkenkar aan. Ik heb het idee dat de frustratie nu wel redelijk gezakt is. Hij kan stappen, gaat steeds vaker los staan en dan is hij zo trots op zichzelf.
Een eigen karakter
Dat hij een eigen karakter heeft, is al wel duidelijk. Op sommige momenten denk ik dat hij best auditie kan gaan doen voor Goede Tijden Slechte Tijden, want man man wat een drama scène kan hij maken. Of sinds kort, letterlijk gillen om aandacht. Ik dacht toch echt dat ik een jochie had gebaard, maar af en toe.. Tegelijkertijd kan ik er echt van genieten. Zo klein zijn en dan al zo’n eigen willetje. Ik hoop ook dat hij dit houd. Dat hij een eigen mening krijgt en durft te zeggen wat hij vindt, net als zijn ouders.
Het heeft me aardig opgebroken
Het klinkt misschien gek, maar stiekem ben ik ook blij dat dit eerste jaar bijna voorbij is. Jeetje, wat word je in het begin geleefd. En dat terwijl de eerste 3 maanden, bijna het relaxed zijn van de rest dat nog moet komen. De welbekende ‘sprongen’ die baby’s doormaken, nou dat hebben we geweten. Daar kwam vanaf 6 maanden elke maand een ziek kindje bij en dat heeft mij als moeder aardig opgebroken.
Bij elke oorontsteking een week 0,0 slaap. En als hij niet ziek was, sliep hij alsnog slecht. Elke 2 uur huilend wakker worden, maanden lang. Ik weet het, sommige ouders hebben dit jaren lang. Maar ik kan echt niet functioneren zonder slaap. Daarom heb ik na 4 maanden besloten om tijdelijk minder te gaan werken. Elijah sliep overdag altijd maar een half uurtje, maar toch ging ik die dan mee slapen.
“Ik stortte weer compleet in op mijn werk en ben toen naar huis gestuurd.”
Bang voor weer een depressie
Anderhalve maand heb ik minder gewerkt en nu ben ik het weer aan het opbouwen. Ik was bang weer een depressie te krijgen, maar eigenlijk wist ik ook dat ik me beter voelde dan tijdens mijn zwangerschap. Alle gevoelens waardoor ik even niet mezelf was, kwamen door pure vermoeidheid. Er was 1 dag dat ik Elijah bij mijn schoonmoeder gebracht, daarna stortte ik weer compleet in op mijn werk en ben ik naar huis gestuurd. Voor het eerst liet ik Elijah ‘achter’ om alleen thuis te gaan zitten. Toen pas voelde ik hoe ontzettend moe ik was. Een hele dag op de bank gehangen en naar Netflix gestaard.
Een operatie
Sinds zijn laatste oorontsteking, waarbij zijn trommelvlies scheurde, slaapt Elijah stukken beter. Overdag doet hij nu meestal 2 slaapjes en dan slaapt hij gemiddeld een uurtje. Ook ’s nachts wordt hij nu vaak nog maar 1 keer wakker. Dus hoe vaak ik het ook heb gedacht in het afgelopen jaar: zoals het nu gaat, gaat het prima. Precies een dag na zijn verjaardag wordt hij geopereerd en krijgt hij buisjes. Ook worden zijn neusamandelen geknipt, als dit nodig is. Ik zie hier enorm tegen op, mijn ventje onder narcose en aan een infuus. Maar met de gedachte dat we hopelijk van die ontstekingen af zijn, is het alleen maar beter!
Genieten van dit ventje
Terwijl ik dit blog aan het typen ben, zit Elijah naast me in zijn kinderstoel. Want ja, je moet wel overal bij zijn waar je moeder ook is. Dit geldt ook voor koken, altijd zit hij erbij. Alles zelf willen doen en ook alles willen eten wat zijn ouders hebben. Ik hoop dat hij zo’n eter blijft en dat ooit het woordje ‘nee’ geaccepteerd word door hem.
Als ik aan hem vraag: zeg eens mama. Krijg ik hard terug: DADA. Op zich niet erg, want door mijn werk weet ik hoeveel vragen kinderen per minuut kunnen stellen. Dus die tijd komt nog wel en ook die tijd zal er sneller zijn dan dat we door hebben. Voor nu, verder met de voorbereidingen voor zijn verjaardag. Want ineens ga je je druk maken om kleuren van ballonen en slingers. Ze zijn echt maar heel even klein, maar ik blijf echt elk moment genieten van dit ventje.
1 Reactie