Mama Rianne: Paniek, angst, depressieve gevoelens, tijdens borstvoeding leek ik ongelukkiger te zijn dan ooit…

Een blog die ik begon te schrijven om mijn gevoelens kwijt te kunnen. Een verhaal wat bijna een jaar heeft liggen wachten omdat ik niet wist hoe ik verder moest schrijven. Een deel schaamte om het naar buiten te brengen maar ook geen idee te hebben waardoor alles is gegaan zoals het is gegaan.

Minder leuke kanten van borstvoeding

Op dit moment ben ik er klaar voor, sluit ik deze periode af en hoop ik dat er meer openheid komt over de minder leuke kanten van het geven van borstvoeding, zodat wij kersverse mama’s elkaar bij de hand nemen en elkaar er doorheen slepen en vooral niet zo hard oordelen over het wel of niet geven van borstvoeding. Zeker niet als je het verhaal erachter niet kent.

Met meer aandacht en begrip is het vroegtijdig afbreken van borstvoeding misschien niet nodig, maar ook van flesvoeding worden kleine kindjes groot en in ons geval nog vele malen gelukkiger ook, mede doordat dit meisje uiteindelijk met een fles in de hand een gelukkige en rustigere moeder heeft gekregen. Een moeder die zij verdiend.

“Intens geluk werd tegelijk een gevoel wat ik niet goed thuis kon brengen.”

Mezelf voorbij gelopen

Ergens tussen de geboorte van onze dochter en haar eerste verjaardag ben ik mijzelf voorbij gelopen.. of gerend is misschien een beter woord, meerdere malen misschien wel. Hoe mooi en fijn ik de zwangerschap vond, hoe ‘fijn’ ik de bevalling vond.. hoe enorm ik uitkeek naar dat kleine meisje op mijn borst, er kon geen geluk tegen op.

Hoeveel ik heb gelachen voor en tijdens de bevalling (lachen tijdens de bevalling hoor ik je denken?! Klik dan even een aantal blogs terug en je snapt waarom) zo weinig gebeurde dit in de kraamweek. Een gevoel van intens geluk werd tegelijk een gevoel wat ik niet goed thuis kon brengen. Een gevoel wat ik opzij heb gezet. Ik had nu toch eindelijk wat ik wilde? Een gezond en mooi kindje na een prachtige bevalling, niet zomaar een gezin.. mijn gezin!

Ik hoor gelukkig te zijn en vooral te genieten van de een op een momenten, met name de borstvoeding werd mij steeds vertelt. Iets fijns wat je alleen als moeder kunt geven, iets waardoor je onmisbaar lijkt te zijn en waarmee je een sterke band opbouwt met je kindje. Iets wat je niet lijkt te mogen missen.

Een emotionele achtbaan

Juist deze momenten hebben voor een bui gezorgd die de roze wolk als een snelle sluipmoordenaar een stuk donkerder hebben gemaakt.. De wolk waarvoor ik bleef rennen en mijzelf door de storm niet meer zag staan. Elk klein piepje van mijn dochter, het idee dat er gedronken moest worden, het alleen al grijpen naar mijn borst greep mij naar de keel.

Dat kleine geluksmomentje wanneer ze naar me lachte, werd bruut onderuit gehaald door een emotionele achtbaan waarin ik achter het laatste karretje leek te bungelen. Niemand van de professionals om mij heen die mij aan mijn arm heeft gegrepen en aan de noodrem heeft getrokken maar mij juist met alle kracht en bruutheid in dat karretje heeft willen duwen.. want onze dochter deed het zo goed!

“Als een schaapje volgde ik de kraamhulp.”

Ongelukkig

Het krijgen van een kindje zet je wereld op zijn kop. Hoeveel ervaring ook met baby‘s, kinderen en de hele ontwikkeling eromheen.. er op voorbereiden kan gek genoeg niet. Kind geboren, tsjop aan de borst en drinken maar! Geen idee wat je aan het doen bent, als een schaapje volgde ik de kraamhulp en haar adviezen maar wist dat het niet klopte.

Geen idee waarom ik op deze momenten ongelukkiger leek te zijn dan ooit terwijl ik zielsveel van die kleine wurm hield en op de andere momenten intens kon genieten. Geen idee dat er een oorzaak voor kon zijn en het niet tussen mijn oren zat dat ik op de momenten vlak voor en tijdens de borstvoeding in paniek uitbrak en de rillingen mijn hele lijf overgingen.

Het gevoel dat iemand mijn keel dichtkneep en ik de pijn moest verbijten.. “nog even doorzetten en daarna laat ik die handen los en kun je weer ademen” en dat om de twee uur, wekenlang. Maar dit zo eerlijk uitspreken.. dat deed ik eigenlijk alleen maar naar mijn man en daar bleef het bij.

“Wie er over het hoofd werd gezien, dat was ik.”

Mijn kraamhulp

De kraamhulp was ontzettend enthousiast over mijn geëxplodeerde melkfabriek.. Enthousiast over het talent waarmee die kleine fanatiek aan haar maaltijden begon en enthousiast over hoe goed ik het volhield en alle adviezen aan wilde nemen. Enthousiaster kon ze niet worden van het feit dat na een bezoek van de lactatiekundige een tekort lipbandje werd geconstateerd.. Daarna zou alles beter worden want de oorzaak voor alles was gevonden. Halleluja!

Wat er over het hoofd werd gezien zijn die kromme tenen, overspannen houding, tranen en de paniek die regelrecht van mij afspatte als het woord ‘voeding’ of ‘borst’ (en laat staan de combinatie hiervan) viel, lijkbleek en depressief werd ik ervan. Wie er over het hoofd werd gezien, dat was ik. Uiteindelijk is mijn man diegene geweest die dapper aan de noodrem heeft getrokken gezien de situatie nooit is verbeterd en hij mij continue zag worstelen met mezelf, met de pijn en mijn gevoel maar misschien wel het belangrijkste.. met onze dochter.

Ik faalde als moeder

Ik trok aan het kortste eind. De opluchting die ik had verwacht toen ik ging afbouwen met de borstvoeding (wat een hel voor me was) bleek er niet te zijn.. Een golf van schuldgevoel sloeg dit omver. Ik en mijn lichaam faalde, ik faalde als moeder en er leek weinig over te zijn van die enthousiaste vrouw.

Een zielig hoopje dat een goede mama probeerde te zijn, vrolijk naar de buitenwereld maar binnenshuis een zee aan tranen heeft gelaten omdat ze zich soms afvroeg waarom ze hier aan was begonnen. En waarom het niet was gelukt zoals ze zich al die maanden had voorgesteld en gewoon die fles had gepakt. Dit alleen niet hardop durfde te zeggen en te delen met meer mensen uit schuldgevoel en schaamte. Puur omdat zij dacht dat ze faalde.

“Ik kwam uit op een blog en verschillende artikelen over DTSR.”

In therapie

Ruim anderhalf jaar na de geboorte heb ik zelf pas aan de rem getrokken en ben ik in therapie gegaan. Daar werd helaas geen conclusie gesteld zoals ik uiteraard had gehoopt; een postnatale depressie past niet in het plaatje, maar wat het dan wel precies is geweest dat bleef onduidelijk. Dat ik ver en ver over mijn eigen grenzen ben gegaan mag wel duidelijk zijn en daar gingen we dan ook mee aan de slag, het verwerken van het opgelopen trauma.

Naast het volgen van therapie en mijzelf weken suf googlen (want dat is wat ouders doen nietwaar?) kwam ik uit op een blog en verschillende artikelen over DTSR en barstte in huilen uit. Alle puzzelstukjes vielen op zijn plaats.. Het kon mijn eigen verhaal zijn, en daar was eindelijk dat gevoel van opluchting; Dysforisch toeschiet reflex. Een ‘fout’ in de samenwerking van de hormoonhuishouding die ervoor zorgt dat er tijdens (of vlak voor) een toeschietreflex een te sterke daling van het dopamine gehalte is wat zorgt voor de depressieve gevoelens en angsten op dat moment.

Angst die overheerst

Nu ik zwanger ben van ons tweede kindje is de borstvoeding een met hoofdletters geschreven onderwerp van gesprek. De onzekerheid die erbij komt kijken maar ook de angst die overheerst omdat ik weet wat er kan gebeuren, hoe het kan voelen en hoe moeilijk het is om niet achter dat karretje aan te gaan bungelen. Het is fijn om te weten waardoor het komt en dat ik er niks aan kan doen, zodat ik mijzelf maar ook de mensen om mij heen kan informeren en instrueren zodat wij er niet alleen voor staan; ik stap nu voor in die kar!

Want hoe vreselijk het is geweest.. zo stronteigenwijs ben ik dan ook weer en wil ik er een positieve ervaring van maken waar ik met meer fijne herinneringen op kan terugkijken. Een eerste periode waaraan ik überhaupt fijne herinneringen heb want die staan van onze dochter helaas niet op mijn netvlies. Een kraamperiode waarin ik de stap neem om het avontuur aan te gaan en ook trots kan zijn als het niet gaat slagen. Een periode waarin ik een trotse en blije mama kan zijn voor twee mooie kindjes doordat ik mijzelf begroet en niet blindelings meer voorbijloop.