Mama Chiara: Mijn bevallingsplan. Hoewel ik wist dat ik er misschien wel niets mee zou doen, vond ik het toch een fijn idee…

Herken je dat? Dat wanneer je zwanger bent die drang/zin naar een wijntje of een broodje filet American alleen meer groter wordt? Je wilt het omdat je het niet mag hebben. Zo werd mijn behoefte om thuis te bevallen ineens veel groter. Terwijl ik al wist, voordat ik überhaupt zwanger raakte, dat ik sowieso verplicht in het ziekenhuis moest bevallen vanwege diabetes type 1.

Bevallen in het ziekenhuis

Ik hoopte enorm dat de weeën thuis zouden beginnen. Het liefst nog voordat ik met 38 weken zwangerschap ingeleid zou worden. Want ook de datum stond al vanaf het begin vast. Ik hoopte dat de bevalling thuis op gang zou komen, zodat ik uiteraard in overleg met het ziekenhuis, de eerste weeën thuis kon opvangen.

Lekker in mijn vertrouwde omgeving zonder al dat medische om mij heen. Ik wilde namelijk een zo ‘puur’ mogelijke bevalling. Geen mega spotlights op mij gericht met daarbij alleen maar steriele instrumenten om mij heen maar gewoon lekker thuis in mijn eigen vertrouwde omgeving. Nou dat werd hem helaas niet, want hoeveel alles erop leek dat ik toch rond 37 weken zou gaan bevallen, werd het een geplande bevalling. Oh wat was ik uiteindelijk blij dat ik al in het ziekenhuis was en niet vol in mijn weeënstorm naar het ziekenhuis toe moest rijden.

Het bevalplan

Ik had zo georganiseerd als ik ben, een heel bevallingsplan klaar liggen. Hoewel ik wist dat ik er misschien wel niets mee zou doen, vond ik het een fijn idee dat het toch klaar lag. Just in case. In je bevalplan kan je verschillende dingen aangeven wat jij prettig of juist onprettig vind, en daar kan de verloskundige dan rekening mee houden in hoeverre dat mogelijk is.

In mijn plan stond aangegeven dat ik het prettig zou vinden dat ze alleen af en toe zouden komen checken maar niet continu in en uit zouden komen lopen. Het was opzich handig geweest als ik dit van te voren had besproken met Arjo, want die begreep er maar niets van dat er zo ‘weinig’ begeleiding kwam controleren in het ziekenhuis.

“Als ik uiteindelijk pijnbestrijding zou willen, dan zou ik er zelf om vragen.”

Pijnbestrijding

In mijn plan stond ook beschreven dat ik het op eigen krachten wilde proberen en dat ze dus niet om de haverklap pijnbestrijding moesten aanbieden. Als ik uiteindelijk pijnbestrijding zou willen, dan zou ik er zelf om vragen. Feitje: ik was die hele optie van pijnbestrijding compleet vergeten. Ja echt. Totdat Arjo op een gegeven moment opperde dat ik misschien toch maar eens pijnstilling moest overwegen. Helaas, ik zat al op acht centimeter, dus ik had al geen keuze meer..

Een eventuele knip

Daarnaast stond in mijn plan beschreven dat ik het fijn zou vinden als ze iedere stap die ze zouden ondernemen met mij zouden overleggen, of in ieder geval zouden bespreken. Behalve een eventuele knip, of ze dat alsjeblieft niet wilden zeggen. Dat lijkt mij zo geen pretje, en hoewel ik alleen maar hoor en lees dat je daar niks van voelt, ik kan me er gewoon niets van voorstellen dat je dat niet voelt.

Toen de verloskundige aan kwam lopen met een schaar in haar handen schoot in ongeveer een meter de lucht in van paniek. Bijna huilend vroeg ik of ze een knip moest zetten. Ja.. ik wilde het niet weten, en toch ernaar vragen.. vrouwen.. Maar ze antwoordde heel droog dat die schaar die ze in handen had bedoeld was voor de navelstreng door te knippen en dat Giulia-Mae er bijna was.. hallelujah!

“Het gaf mij wel een rustig gevoel dat er een plan B klaar zou liggen.”

Het niet alleen laten van de baby

Als laatste had ik erin gezet dat de baby niet alleen gelaten zou worden door vader of moeder. Ik geloof dat ik teveel ziekenhuissoaps heb gekeken tijdens mijn verlof, maar het hele baby verwissel idee leek mij geen strak plan.

Ik had het telefoonnummer van mijn moeder in het plan gezet, zodat zij haar konden bellen mocht er onverhoopt een operatie of iets dergelijks nodig zijn. Mijn moeder zou dan naar mij toekomen en zo zou Arjo bij Giulia-Mae kunnen blijven. Gelukkig is het niet nodig geweest, maar het gaf mij wel een rustig gevoel dat er een plan B klaar zou liggen.

Allemaal hormonen

Dat niet alleen laten van de baby nam ik erg serieus. Dus ook wanneer de verpleging ’s nachts tijdens de verschoonronde (wij moesten nog even in het ziekenhuis blijven) ervandoor ging met onze newborn, en net om het hoekje waren verdwenen gilde ik met een piepstem richting Arjo dat hij erachter aan moest gaan!

Dus toen ik bedoelde dat ze niet alleen zonder vader of moeder zou zijn, toen bedoelde ik ook letterlijk geen seconde. Arjo heeft dit nog 1 ronde volgehouden en toen riep ie kwaad dat als ik het zo wilde- ik er zelf maar achteraan moest hobbelen. Dus ja. Daar ging ik.. al schuifelend achter mijn kind aan. Hormonen mensen.. allemaal hormonen.

Een bevalling kun je niet plannen

Al met al is mij zeker duidelijk geworden dat je je bevalling zelfs als control freak niet kan plannen. Het gaat zoals het gaat. Gelukkig hadden wij een onwijs fijn team om ons heen, en heeft het bevalplan ondanks dat ik aan sommige punten wel of juist geen behoefte aan had, wel geholpen. Ik zou het – mochten wij ooit nog een kindje mogen krijgen – dan ook zeker weer maken. Had jij ook een bevalplan en heeft jouw plan geholpen?