Mama Ilse: Over zwanger zijn en de gedachtes die daarbij horen

Als je zwanger bent veranderd je lichaam, duh. Maar nu ik zelf zwanger ben en daadwerkelijk de veranderingen van dichtbij – heel dichtbij – meemaak, vind ik het allemaal maar apart. Dat m’n buik begint te groeien is logisch, dat mijn gezicht (en rug!!) zou veranderen in een puisten slagveld had ik ook wel aan zien komen, maar wát is er met mijn navel aan de hand?! Het lijkt wel of die een achterover salto probeert te maken en daarbij een beetje ongelukkig terecht is gekomen. Wat m’n neefje zei? ‘Het lijkt wel een piemeltje!’

Word ik lelijker of wordt iedereen om me heen knapper?

Ja deze vraag stelde ik mezelf echt, maar ik denk dat ik het antwoord al weet. Ik vind het zwanger zijn heerlijk – echt waar – en neem alle bijwerkingen voor lief, want wat je ervoor terug krijgt is het mooiste wonder wat je maar kunt krijgen. Maar met onderhand meer puisten dan poriën en spataderen word ik er niet bepaald knapper op.

Ook fijn als mensen nog even benadrukken dat je lekker veel vocht vasthoudt, ‘vooral in je gezicht’. Als je (nog) geen last hebt van vocht vasthouden, is dit niet leuk om te horen. Nee jij trekt volle zalen… Ik krijg ook wel complimentjes hoor, bijvoorbeeld dat ik helemaal straalde en roze wangetjes heb. Heb er maar niet bij verteld dat ik nieuwe blush poeder heb.

“Halleluja, je hoeft je buik niet meer in te houden!!”

Mijn buikomvang lijkt elke week wel te verviervoudigen

Wat ik het leukste vind aan zwanger zijn? (behalve een kind krijgen dan). Halleluja, je hoeft je buik niet meer in te houden!! Schaamteloos zitten, lopen, bukken zonder na te hoeven denken aan dat rolletje vet wat boven je broek uit komt. Heerlijk! Dat zal wel even wennen zijn als ik straks bevallen ben.

Daarom geniet ik er extra van, vooral na het eten. Voorheen voelde ik mezelf weleens ongemakkelijk als ik net een maaltijd op had, dan voelt het alsof je zwanger bent van een foodbaby. Nu ben ik zwanger van een mensen baby en kan ik lekker ongegeneerd m’n buik uithouden. Echt, wat een luxe!

Mijn buikomvang

Als ik denk aan vorige week lijkt mijn buikomvang wel verviervoudigd! Ik merk nu aan mezelf dat ik het wel steeds zwaarder begin te vinden. Als ik thuis kom trek ik het liefst gelijk een legging aan met een wijd shirt en zachte sokken. Dat je zo kunt genieten van comfortabele kleding zeg… Gelukkig wordt het steeds lekkerder weer en kan ik straks lekker een jurkje aan met slippers eronder. Scheelt ook weer een hoop veters strikken, oftewel: bukken, zuchten en puffen. Kan nog wat gaan worden aangezien ik pas bijna in het derde trimester ben beland. Mijn pens gaat nog veeeeel groter worden.

“Ik voel me zwaar.. en dik.. en opgeblazen.”

Het anticonceptie kussen

Ik merk dat ik steeds meer respect heb gekregen voor vrouwen met kinderen, want wat ziet het er makkelijk uit. ‘ff’ zwanger worden, ‘ff’ een dikke buik krijgen, ‘ff’ bevallen en ‘ff’ opvoeden. Nou ik kan je vertellen dat nummer 1 inmiddels is gelukt, nummer 2 onderweg is en dat het zwaar is – en dan heb ik het niet alleen over het mentale gedeelte.

Ik voel me ook zwaar.. en dik.. en opgeblazen. Die grap over iets met Greenpeace en terugrollen? Jup, that’s how i feel. Ik voel me iets beter door het zwangerschapskussen wat ik heb besteld, oftewel: het anticonceptie kussen. Een groot U-vormig kussen dat heerlijk ligt, uiteraard in de roze uitvoering. Echt, je hebt niks anders meer nodig in je leven. Vergeet alle anticonceptie middelen, met dit kussen ben je verzekerd van een seksloze avond.

Het luchtte echt op

De hormonen hebben ook invloed op mijn stemming, niet in positieve zin bedoeld. Sorry Mike, hopelijk ben ik wat minder snel aangebrand als de zwangerschap er eenmaal op zit. Oh ja, en sorry dat ik pas zo uit m’n stekker ging (waarover ook alweer..?) en met spullen ging gooien. Maar het voelde zo goed, het luchtte echt op en ik moest gewoon even wat agressie kwijt. Ook alvast sorry voor als het nog een keer gebeurt, maar het ligt niet aan mij. Ik irriteer me ook wat sneller dan normaal maar al zorg jij dat er niks is om me aan te irriteren, voorkomt dat een hoop.

“Hebben ze hier Radler 0,0%?”

Zoveel gedachtes, is dat normaal?

Er gaan ook zoveel gedachtes ook door mijn hoofd, is dat normaal? Vaak vraag ik me af of ik er wel klaar voor ben en of ik alles op orde heb. Gelukkig bedenk ik me dan dat we deze keuze hebben gemaakt omdat we er klaar voor zijn. Er spookt echt van alles door mijn hoofd.. Hier een aantal van mijn gedachtes:

1. Is er hier een wc in de buurt?
2. Als ik echt in dit hoekje van de bank neerplof, heb ik dan genoeg eten, drinken en de afstandsbediening binnen handbereik? Als ik hier uit moet komen heb ik een takelwagen nodig.
3. Is dit echt de moeite waard om me aan te irriteren, of zijn het mijn hormonen?
4. Is het handig om al die bevallingsfilmpjes te kijken?
5. Als iemand mijn zoekgeschiedenis van Google zou lezen, word ik voor gek verklaard.
6. Wat ging ik ook alweer pakken?
7. Hebben ze hier Radler 0,0%?
8. Is het normaal om een zak KitKat op te eten?
9. Heb ik een rughernia?
10.Blijven mijn borsten zo groot?
11. Hoort iemand me zuchten, steunen en puffen als ik buk?
12. Zal ik dit T-shirt nog passen of zal deze ook te kort zijn?
13. Is het normaal om zoveel beweging in je buik te voelen, of heeft ze ADHD?
14. Is zoveel boeren wel gezond?
15. Wat was ik ook alweer aan het doen?
16. Waarom vind ik de C&A opeens leuk?
17. Kan ik hier even zitten?
18. Ik moet echt zo’n lange schoenlepel kopen.
19. Had ik niet beter wat rustiger kunnen reageren? (meestal komt dit een paar uur later pas door)

Google

Jup, hoe vaak ik wel niet iets Gegoogled heb.. Ik denk dat dit heel herkenbaar is voor 99% van de vrouwen. Gelukkig is mijn beste vriendin pas bevallen en heb ik haar vaak als persoonlijke zoekmachine kunnen gebruiken. Zoals ik al zei; als je mijn zoekgeschiedenis ziet… Toch zitten er ook nadelen aan, want elke vrouw en ieder lichaam is natuurlijk anders.

In het begin heb ik bijvoorbeeld wat bloedverlies gehad en zocht ik alles op Google op. Daar lees je dan een verhaal van een vrouw die ook bloedverlies heeft gehad wat helaas in een miskraam is geëindigd. Van een andere vrouw lees je weer dat zij de hele zwangerschap bloedverlies heeft gehad en een kerngezond kindje heeft. Ja jongens, wat moet ik hier nou mee? Gelukkig kun je de verloskundige altijd om advies vragen.

Ik bereid me het liefste op het ergste voor

Wat ik nog meer heb Gegoogled? Vieze plaatjes… in de zin van uitscheuren en bevallingen die niet helemaal lekker zijn gelopen. En dan hoor ik: ‘Ils, dat moet je niet doen!’ Maar ik bereid me het liefste op het ergste voor, dan kan het alleen maar meevallen toch?!