Mama Ilse: Mijn bevallingsverhaal, inclusief persdrang in de auto, vacuümpomp en knip

Nou daar is ze hoor, mag ik jullie voorstellen aan… Maila! Donderdag 9 augustus is ze geboren om 05:20 uur met een gewicht van 3148 gram. Inmiddels zijn de dagen voorbij gevlogen, maar de bevalling staat nog op mijn netvlies gebrand. En dan zeggen ze: als ze eenmaal op je borst ligt ben je alles vergeten! Not. Maar of dit het waard was? Zeker!

Al dagen voorweeën

Al dagen voor de bevalling had ik last van voorweeën en het PHPD (pijntje hier – pijntje daar) syndroom. Met 35 weken was ik de slijmprop al verloren en vanaf dat moment ben ik aan het googlen geslagen. Ik kan je 1 tip geven: don’t! Bij elk krampje of pijntje dacht ik dat het eindelijk zou beginnen, maar helaas zette het nooit door.

Toen ik bijna 38 weken zwanger was begon het écht te rommelen: steeds meer slijmverlies, voorweeën die niet doorzetten en ontzettende rugpijn. De dag voor de bevalling zat ik bij m’n moeder in de auto, het was bloedje heet maar toch ging de stoelverwarming aan want wát een verademing was dat voor die rugpijn die ik de hele tijd had. Ook had m’n moeder een goed idee: een voetreflex massage om de bevalling op te wekken. Nou, dat heb ik geweten later.

“Zo’n pijn had ik nog nooit in mijn leven gevoeld.”

En toen braken ineens mijn vliezen

Die avond ging ik nog langs een vriendin en had ik nog steeds last van PHPD. Na nachten niet lekker te hebben geslapen sliep ik die nacht eindelijk, totdat ik om 00:30 uur ineens wat voelde knappen. Ik voelde het warm worden tussen mijn benen, gátverdamme wat een vies gevoel. ‘Mike, Mike, mijn vliezen zijn gebroken! Je bent voor het weekend vader hoor!’ We hebben de verloskundige gebeld en zij vertelde ons dat we terug moesten bellen als de weeën om de 4 minuten terug zouden komen. Weeën? Nergens last van, dacht ik nog.

We verschoonden het bed nog even, maar een kwartier later dacht ik dat ik dood ging. Achter elkaar, zonder tussenstop bleven ze maar komen: wát was dit? Ik wist niet meer wat ik moest doen en was paniekerig; moest ik staan, zitten, liggen? Zo’n pijn had ik nog nooit in mijn leven gevoeld. Ik vergelijk pijn meestal met mijn blindedarmontsteking die ik ooit heb gehad. Nou, dit was blindedarmontsteking 6.0. Mike belde de verloskundige en gaf aan dat ze meteen moest komen.

De meest verschrikkelijke autorit van mijn leven

Toen de verloskundige gearriveerd was, voelde ze hoeveel ontsluiting ik had: 5 centimeter. Wát? 5 centimeter?! Mike pakte nog snel wat spulletjes en we vertrokken naar het ziekenhuis. Wij reden voorop, de verloskundige achter ons aan. Ondertussen belden we mijn moeder, omdat ik graag wilde dat ze bij de bevalling zou zijn. Even dacht ik dat de meest verschrikkelijke autorit van mijn leven zou eindigen langs de kant van de weg in de berm met een baby in m’n armen. Jup, in de auto kreeg in persdrang. ‘Mike, ik móét persen!’ ‘Ja, ik kan hier toch niet stoppen!!’ kreeg ik terug.

Het meest verschrikkelijke wat er bestaat: persdrang en niet mogen persen. Hoe het voelt? Ik heb erover nagedacht maar dat gevoel is met geen pen te beschrijven. Later vertelde de verloskundige ons dat ik in plaats van 5 centimeter, al 8 centimeter ontsluiting had voordat we naar het ziekenhuis gingen. Ze wilde niet dat ik in paniek zou raken, dus had ze niks gezegd. En daar ben ik haar zo dankbaar voor! Hadden de voorweeën toch zijn werk gedaan.

“Ik had 2 opties: weeënopwekkers via een infuus of de vacuümpomp en een knip.”

De kleine dondersteen was een sterrenkijker

Eenmaal aangekomen in de ziekenhuiskamer trok ik gelijk mijn broek uit: ze móést eruit. En wat denk je, Mike zijn telefoon lag nog in de auto. Stond ik daar kotsend en persend over het bed geleund terwijl hij nog ‘ff’ snel zijn telefoon ging halen. Uiteindelijk kon hij wel ‘ff’ wegblijven hoor, want van de baby was letterlijk geen haar te zien.

Na een tijdje gaf de verloskundige aan dat ze er iemand bij ging halen, want dit schoot niet op. Voor ik het wist stond de kamer vol; verloskundigen, kinderarts, gynaecoloog. Ook hebben ze allemaal even in me lopen vroeten, geen fijn gevoel kan ik je vertellen. Wat bleek, de kleine dondersteen lag verkeerd om met haar gezicht. Oftewel: ze was een sterrenkijker en had op natuurlijke wijze nooit de draai naar buiten kunnen maken. Ik had 2 opties: weeënopwekkers via een infuus of de vacuümpomp en een knip. Ik koos gelijk voor het tweede, ze móést er nu uit.

Na bijna 3 uur persen was ze er eindelijk uit!

Tussendoor werd er nog even een katheter geplaatst om de blaas te legen – tuuuuurlijk kan er ook nog wel bij – en een echo gemaakt. Ik kreeg te horen dat ik een paar weeën de kans had met de vacuümpomp en dat het anders een keizersnede zou worden. Keizersnede? Whaaaat? Maar op dat moment vond ik alles best, ik was uitgeput en kapot. De pomp werd op haar hoofdje gezet, de knip werd gezet en – thank god – met twee keer persen was ze daar eindelijk: Maila!

Een warm, nat, klef lichaampje werd op mijn buik gelegd. Hebben wij dat gemaakt? Heeft dit al die tijd in mijn buik gezeten? Er gingen zoveel gedachtes door me heen, maar vooral ook opluchting. Na bijna 3 uur persen is ze er eindelijk uit! Maar echt waar, alle cliché’s zijn waar: zodra je baby is geboren is alle pijn verdwenen. En schaamte? Ha, welke schaamte? Voor m’n gevoel heeft de hele afdeling tussen m’n benen zitten kijken (en voelen), maar het maakte me allemaal niks meer uit. En poepen? Jup, geen schaamte. Ik zei al tegen m’n moeder: ‘Mam, nu kunnen we ook wel naar de sauna samen.’

“Een warm, nat, klef lichaampje werd op mijn buik gelegd.”

Dat een mensje je leven zo kan veranderen

De pijn was op dat moment verdwenen, maar vergeten? Nee zeker niet! De volgende adopteren we. 😉 Maar als je ziet wat voor een schatje Maila is, word je spontaan verliefd. Dat een mensje van nog geen 50 centimeter je leven zo kan veranderen, bizár! Ook heb ik het al aangedurfd om de foto’s van de bevalling te bekijken.. Ja, ook die waar ze nog tot haar navel in me zit. Zoals ik al zei: BIZAR!