Mama Lydia: Moeder zijn valt mij af en toe zwaar…

Moeder zijn valt mij af en toe zwaar. Je emoties die een loopje met je nemen of je gevoelens die net zo hard heen en weer swingen als het gedrag van je (al vroeg beginnende) puberende peuter. Mocht je een swiffer onder mijn peuter binden, heb je ongetwijfeld een schone vloer.


Het is een fase

‘Mag je tandenborstel niet in de wc-pot? VLOER. ‘Deed ik al de gordijnen open zonder jou?’ VLOER. ‘Om 7.00 ‘s ochtends een lange vinger uit de la willen pakken en mama het nog te vroeg vind.’ VLOER. ‘Als ik op het verkeerde moment je jas aan wil trekken.’ VLOER. Waarschijnlijk herkenbaar voor ouders met kleine of wat grotere boefjes. Het is de leeftijd en het hoort erbij.

En zoals altijd alles.. Het is een fase. Maar wat heb ik de afgelopen 1,5 jaar dit vaak geroepen. ‘Het is een fase, ook dit gaat weer voorbij.’ Maar de ene fase is nog niet voorbij of laat zich weer opvolgen voor een andere fase. En ook fases met natuurlijk geweldige momenten. Dit zorgt er bij mij in ieder geval voor dat ik met mijn kind mee dein.. ups met de mooie momenten, maar af en toe ook downs met de pittige momenten.

Het opvoeden

Na het eerste (huil)jaar zijn we nu echt aangekomen bij het opvoeden. Onze kleine man ontdekte al met 9 maanden dat hij met die twee dingen die aan zijn lijf zitten kon lopen en liet daar dan ook geen gras over groeien. Niks anders deed hij meer.. De wereld gaat open. Nee eigenlijk niet lopen, het liefst nog een pasje sneller. Klauteren en rennen.. Dit resulteerde in regelmatig blauwe plekken en beulen. Een echte jongen dus, lekker wild met zo nu en dan een schram en een bult. Dat heb ik ook gemerkt. Toen wij eind augustus bij de huisartsenpost zaten met een ziek kind. Zei de arts aan het einde van zijn onderzoek ‘hij heeft wel veel blauwe plekken..’

Daar zit je dan met je goede gedrag. Je voelt je meteen aangevallen en wilt meteen in de verdediging raken. ‘Ja, hij is een beetje onhandig aangelegd. Heeft het lopen snel ontdekt en valt nog weleens hier en daar.’ Man, wat voel je je dan opeens kwetsbaar. Ik zou er niet aan denken mijn kleine pijn te doen, maar een opmerking als deze voel je je toch lichtelijk beschuldigd. Mijn moeder was toen mee. Gelukkig zei ze al snel ‘Joh Lyd, dat is hun werk. Ze moeten dat gewoon in de gaten houden.’ En mijn moeder (zoals bijna altijd) heeft gelijk. Ze kunnen het ook maar beter vragen en zeggen.. Stel je voor… (vreselijk).



Weer bij de huisartsenpost

Maargoed, kind net weer een opgeknapt van een dubbele oorontsteking.. Zitten we een paar weken later weer bij de huisartsenpost. Wat denk je? Flinke jaap in zijn voorhoofd. Wat een vreselijke ervaring. Ik moet die avond weg, neem mijn zoontje mee naar boven om mezelf op te frissen, en papa ruimt het avondeten beneden op (oke, hij zat op de wc). We staan in de badkamer en mijn zoontje loopt altijd 100x heen en weer. Dan komt hij dit laten zien en dan weer dat. Tijdens het kammen van mijn haar zie ik hem opeens in de spiegel op de wc-pot klimmen. Ik draai mij op, haal hem er af en zeg dat het heel gevaarlijk is (je kent het wel).

En geloof me, het is niet dat ik niet op hem let, maar wat kunnen dingen snel gebeuren. Voor ik het weet zie ik hem er weer opstaan, en voor ik mij kan omdraaien knettert hij van de pot af op de grond. Met zijn hoofd op de stenen rand van de douche. Als een malle snel ik mij naar hem toe en til hem voorzichtig op. Hij huilt hard en ik kijk meteen naar zijn hoofd. Meteen zie ik een flinke, diepe snee en het begint heftig te bloeden. Ik gil naar beneden dat we meteen naar het ziekenhuis moeten en dat het niet goed is. Ik bedenk me dat het vaak wel goed is als kinderen huilen na het vallen. Maar verder..

In paniek

Wat nou EHBO? Ik weet opeens niks meer en het enige wat ik me bedenk is mijn schreeuwende kind rustig te houden en te troosten. Ondertussen probeer ik met een hydrofiele doek die in handbereik lag het bloeden tegen te gaan. Mijn man is ook geschrokken van mijn geroep, hijst z’n broek op en we springen in de auto.

Bel de huisartsenpost dat we er aan komen roep ik en ik ga met mijn zoontje op de achterbank zitten. Ik probeer tijdens zijn wilde bewegingen tegendruk te geven op de wond. Maar we rijden nog geen 10 seconden tot hij opeens stopt met huilen. Ik schrik me naar.. En ik zie hoe zijn ogen af en toe weg rollen en raak half in paniek. Inmiddels heeft mijn man nog steeds geen contact met de huisartsenpost. Druk op de spoedknop roep ik. Mijn man geeft aardig wat gas en ik ben alleen maar bezig met het roepen van mijn zoon zijn naam. ‘Kijk eens naar mama’. ‘Wakker blijven’. Hij reageert er wel op maar als hij even contact heeft gehad, zakken zijn ogen weer half dicht.

Spoedeisende hulp

Ik roep naar mijn man dat dit echt niet goed is en gelukkig krijgt hij iemand van de huisartsenpost aan de telefoon. Snel vertelt hij het verhaal en dat we al halverwege zijn richting het ziekenhuis. De vrouw vraagt een aantal dingen over zijn conditie en mijn man vertelt dat hij af en toe wegzakt, maar ook weer niet helemaal. De vrouw attendeert ons erop dat wanneer onze zoon echt wegvalt wij meteen naar de spoedeisende hulp moeten gaan en niet naar de huisartsenpost.

En opeens.. Onze zoon opent zijn ogen weer, gaat overeind zitten en wijst als of er niks gebeurd is naar de lantarenpalen op de weg. Ik sta versteld en we zeggen het ook tegen de vrouw aan de telefoon. Inmiddels zijn we er al en mogen we na het aanmelden meteen naar binnen. Mijn kleding onder het bloed en een bebloed kind in mijn armen.. Mensen in de wachtkamer lijken het meteen te snappen, wij krijgen voorrang. Normaal duurt het ritje naar het ziekenhuis zeker tien minuten. Maar vanavond waren we binnen 5,5 minuut in het ziekenhuis ..

Een nare ervaring

Er wordt door verschillende artsen en assistenten naar de wond gekeken. De meningen zijn wat verdeeld en er wordt besloten de wond toch te plakken omdat dat vaak ook het mooiste litteken geeft. ‘Een litteken?’ Man.. daar had ik nog niet heel veel aan gedacht. Ik benadruk nog even dat de arts echt heel erg zijn best moet doen om zo’n mooi mogelijk litteken te geven (sorry, het gaat hier toch echt om mijn mooie kindje). Vol adrenaline moet ik mijn zoontje in de houdgreep houden, zodat de artsen het kunnen lijmen en de wond kunnen beplakken. Wat een nare ervaring. De artsen waren super lief, maar dat hield niet tegen dat het toch even moest gebeuren.

Weer naar huis

In tegenstelling tot wat ik tijdens onze rit naar het ziekenhuis had bedacht is dat we meteen weer naar huis mochten en we hem ’s nachts niet eens wakker hoefden te maken. Hij reageerde goed op de testen, dus mocht weer lekker mee. Dat had ik nooit verwacht. Ik had verwacht dat hij na zo’n val ter observatie zou moeten blijven en in het ergste geval zelfs onder narcose gehecht moest worden. Eenmaal weer thuis gekomen leek onze kleine stuiterbal er niks van geleerd te hebben. En terwijl papa en mama vol schrik op de bank zaten, rende onze kleine peuter er alweer overheen als of er niks gebeurd was.


Liefde

Weer even terug naar de fases.. Deze hebben ze allemaal, de één wat pittiger dan de ander. En het is zwaar en af en toe kun je ze achter het behang plakken, maar MAN wat merk je toch hoeveel je van zo’n kleintje houd wanneer er iets gebeurd. Uiteindelijk is de liefde het die overwint. De liefde die ver boven alle driftbuien uitsteekt! De volgende keer dat mijn kleine weer op de grond spartelt, probeer ik hier maar aan te denken (oke, dat lukte al snel niet.. haha). “While we try to teach our childeren all about life, our childeren teach us what life is all about.”