Moeder zijn… Nooit gedacht dat ik dit zou worden. Zoals er in een van mijn vorige blogs ook te lezen is. Wat had ik tien jaar geleden als visie, en hoe is deze visie nu? Dat is even graven. 10 jaar is lang geleden zeg. Ik weet dat ik heel blij was, intens gelukkig. Hoe zou het zijn als mama? Flesjes maken, lekker met mijn baby slapen, kroelen heel veel kroelen. En weinig slaap. Gebroken nachten. En dan daarna weer aan het werk.

Eenmaal geboren, liep het anders. Een goede thuisbevalling, slechte start, met een apgar-score, een soort examen, van 3 en 2x 5. Dus dan weet je eigenlijk meteen wat dit betekent. Kleintje kwam slecht bij en moest naar het ziekenhuis. De beste optie. Mama thuis om nog de placenta te laten komen en te herstellen. Dus daar ging de hechting… Dit is zo belangrijk voor het verloop van de toekomst. Die hechting. Papa aan zijn zijde, onze eerste jongen.

“Daar lag mijn vriendje, toeters en bellen. Slangetjes, hartbewaking, suikercheck. Niemand kon mij vertellen wat er aan de hand was.”

 

Het duurde even voor we bericht kregen, eenmaal klaar met alles kon ik naar het ziekenhuis. Daar lag mijn vriendje, toeters en bellen. Slangetjes, hartbewaking, suikercheck etc ect. Niemand kon mij vertellen wat er aan de hand was en of hij mee mocht. DIT WAS NIET WAT IK IN GEDACHTEN HAD. Een stomme verpleegkundige vertelde dat ik er maar vanuit moest gaan dat hij nog wel een poos zou blijven en vasthouden was geen optie. Hoe bedoel je geen optie? Ik heb hem net gebaard, ik wil hem knuffelen en ruiken. Dat wilde ik instinctief.

Een ziekenhuis is alles behalve veiligheid voor een pasgeboren kindje. Die wil zijn mama en papa als dit niet anders kan. Maar goed, daar lag hij, ik stond daar, net bevallen, bij een warmte bedje. Kijken was alles wat ik kon doen. Ik wist niet wat ik voelde, behalve dat ik je niet kwijt wilde raken. “Laat me niet alleen, dit kan niet de bedoeling zijn.. Ik wil voor jou zorgen ook na deze 9 maanden dragen…”

“Ik kon niet meer. Ik mocht in het ziekenhuis blijven, maar dan wel zonder mijn baby?! Dat was geen optie voor mij. Ik wilde mijn baby om mij heen.”

 

Eenmaal thuis, terug naar bed, ik kon niet meer. Ik mocht in het ziekenhuis blijven, maar dan wel zonder mijn baby bij me?! Wel op zaal bij andere moeders met hun baby’s. Dat was geen optie voor mij. Ik wilde mijn baby om mij heen en niet die van andere moeders. Manlief bleef even bij ons vriendje om hem voor te stellen aan opa’s & oma’s. Daarna kwamen ze bij mij met manlief, hij mocht een flesje geven of ik dat goed vond?! Natuurlijk, één van ons moet bij hem zijn.

Dit is niet wat ik voor ogen had. Na het flesje en kroelen kwam hij bij me om te vertellen hoe het was en of hij weer terug mocht later op de avond. Ga alsjeblieft, laat hem weten dat je er bent. Dit vond ik zo belangrijk. De verpleegkundige waren zo stom tegen ons en gaven zo weinig informatie elke keer. Ook al heeft hij “maar” 24 uur in het ziekenhuis gelegen, dit zijn de belangrijkste 24 uur van zijn prille leventje.

“Toen mocht ik hem voor het eerst vasthouden. Hij was super alert en keek me recht aan.”

 

Gelukkig mochten we de volgende ochtend vroeg komen. Half 9 waren we daar… Prachtig emotioneel moment natuurlijk. Hij was nog wat misselijk van de reis naar aarde dus daar moesten we rekening mee houden. Deze verpleegkundige was zo ontzettend lief, ze heette Zara. Ze was liefdevol naar ons kindje, met wassen en aankleden. En vertelde hoe de nacht was geweest. En dat we hem lekker mee mochten nemen, maar eerst werd het tijd dat hij bij zijn mama zou zijn. Toen mocht ik hem voor het eerst vasthouden. Hij was super alert, keek me recht aan. “Hoi ik ben jouw mama, je mag mee naar huis!”

Eigenlijk wilde ik een heel ander verhaal neerzetten. Maar dit is hoe mijn eerste ervaring met moeder zijn was. Niet zoals je zou verwachten. Deze situatie en ervaring heeft me nooit weerhouden om de volgende kindjes die kwamen ook thuis geboren te laten worden. In mijn volgende blog wil ik het graag hebben over hoe goed je je baby eigenlijk begrijpt of wat bedoelt hij nu echt? En wat zegt dit precies over jou als mama?