We zitten in de bus en ik kijk naar je. Je geniet van alles wat je om je heen ziet. We komen langs het ziekenhuis en op de radio in de bus hoor ik het nummer ‘Alles is liefde’ en bedenk me, ja alles wat ik voor je voel is liefde.

Ik kijk naar het ziekenhuis en denk terug aan een jaar geleden. Woensdag 18 februari 2015. Ik was precies 36 weken zwanger en wat voelde ik me goed. Zo goed dat ik naar de stad ben gefietst. Normaal doe ik daar zo’n kwartiertje over, nu met mijn dikke buik bijna drie kwartier. Maar dat gaf niet. Ik had verlof en ik genoot. Waarom ik naar de stad wilde wist ik niet. Het was vooral dat ik er al zo lang niet meer geweest was. Ik bekeek de kleding in de winkels, erg mooi allemaal maar daar paste ik nu niet in met mijn dikke buik. Dus besloot ik maar te kijken naar kleding voor jou. In je kast lag al heel veel kleding in maat 50. Maar dat had ik allemaal gekregen. En ik wilde graag jou 1e pakje zelf kopen. Sander vond het onzin maar liet mij met mijn hormonen mijn gang maar gaan. Ik slaagde bij V&D. Het was goed en ik fietste weer terug naar huis. Wat was ik blij dat ik er weer was. Ondanks dat ik me goed voelde was dit toch wel een hele onderneming. Maar ik was vooral trots op mezelf dat ik het toch gedaan had.

Het was woensdag dus ’s avonds ging ik naar zwangerfit. Met mijn dikke buik voelde het alsof ik heel veel dingen niet meer mee kon doen, maar Marjo zei juist dat ik nog super goed mee deed voor iemand die 36 weken zwanger is. Achteraf gezien was dit het moment dat ik me hoogzwanger voelde. ’s Avonds was ik moe en niet helemaal fit dus ik ging vroeg naar bed. Voor het slapen gaan nog wel een maandfoto laten maken door Sander. Ik viel snel in een diepe slaap. Wel op mijn linkerzijde want als ik op mijn rechterkant lag werd jij wakker en duwde zoveel tegen vooral mijn maag dat ik er misselijk van werd.

En toen werd ik om een uur of 1 wakker met pijn. Het was vrij constant dus het leken mij geen weeën. Ik had geleerd op zwangerfit dat dát als een golf aanvoelde. Door de pijn kon ik niet meer slapen dus ging ik naar beneden. Daar zat ik dan op mijn gymbal… Sander sliep nog, ik zag niet in waarom ik hem wakker moest maken. De pijn zat bij mijn middenrif en werd alleen maar erger. Ik dacht nog ‘als om 7 uur de pijn nog zo erg is ga ik de verloskundige bellen zodat ik weet of Sander naar zijn werk kan’.

De pijn werd niet minder en ik dacht ‘als om 3 uur de pijn nog zo erg is bel ik de verloskundige’. Rond kwart over 2 typte ik op Google de woorden ‘pijn middenrif zwanger’ waar al vrij snel ‘zwangerschapsvergiftiging’ stond. Ik schrok en belde de verloskundige. ‘Sorry dat ik bel’ waren mijn eerste woorden. Tsja het is een raar tijdstip om te bellen. Dat vond zij gelukkig niet en na mijn verhaal gehoord te hebben zei ze ‘ik ben er met 20 minuten’. Dan werd het toch maar eens tijd om Sander wakker te maken. ‘Schat? De verloskundige is hier over 20 minuten’. Ik heb Sander nog nooit zo snel zien wakker worden en naast zijn bed zien staan.

De verloskundige was er inderdaad snel en nam direct mijn bloeddruk op. Een onderdruk van 105, dat is niet goed. We moesten direct naar het ziekenhuis. Oke… mijn koffer had ik al van zolder gehaald maar inpakken stond voor morgen op de planning. Snel wat kleding pakken. En terwijl Sander wat babykleding in de koffer stopte stond ik met pijn mijn make-up tas in te pakken. Want die moest mee! Tot op de dag van vandaag weet ik niet waarom die mee moest… vast iets met hormonen en onwetendheid. Vóór de bevalling ben je nog in de veronderstelling dat je er mooi bij ligt tijdens de bevalling… mooi met make-up en het haar netjes…

“Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd ik aangesloten met allemaal slangetjes en meters. Diagnose: acute zwangerschapsvergiftiging.”

 

Goed we gingen met de auto naar het ziekenhuis. Het was geen fijne rit. Eenmaal aangekomen werd ik aangesloten met allemaal slangetjes en meters. Diagnose: acute zwangerschapsvergiftiging. De pijn waarvan ik dacht dat het mijn middenrif was bleek mijn lever te zijn. Ik kreeg direct een infuus met bloeddrukverlagers. Ook kreeg ik een infuus met magnesium. En dan nog de ctg om jou in de gaten te kunnen houden. Jij hield je rustig. Sander en ik waren nog in de veronderstelling dat als de bloeddruk laag genoeg was, wij weer naar huis toe mochten. Helaas werd ons ’s morgens verteld dat we voor de bevalling niet meer thuis zouden komen. Huh ik was pas 36 weken zwanger! En ik riep steeds huilend ‘ik ben nog naar de stad gefietst’. Niet dat dát er iets mee te maken had maar ik voelde het wel zo.

De dagen erna is geprobeerd de bevalling op te wekken door middel van het plaatsen van een ballon om de baarmoeder week te maken. Ze konden hiervoor kiezen omdat jou en mijn toestand redelijk stabiel was (met behulp van de medicatie). Ik voelde me niet heel erg ziek, maar achteraf gezien was ik dat wel. Normaal praat ik de hele dag door en mijn moeder vertelde dat ik er nu heel stilletjes bij lag… Door de zwangerschapsvergiftiging en het vele liggen hield ik veel vocht vast. Mijn benen en voeten waren zo opgezwollen dat lopen heel veel pijn deed.

En toen werd het zondagnacht, ik werd rond 12 uur wakker en zij tegen Sander weeën te hebben. Dit is precies wat ik geleerd had, echt als een golf. Sander downloadde snel een app en hield het allemaal keurig bij. De weeën waren om de 4 minuten dus riepen we de zuster erbij. Ik bleek al 4 a 5 cm ontsluiting te hebben.

Om 2.15 uur worden de vliezen gebroken en heb ik al 7 cm ontsluiting. Ik vind het allemaal heel zwaar en heb bijna geen kracht meer. Ook heb ik veel pijn, ik krijg een morfinepomp. Dan moet ik zelf op een knopje drukken. De pijn gaat niet weg maar wordt wel wat draaglijker. Ik ben bekaf.

Ik voel de persdrang, gelukkig heb ik 10 cm en mag ik persen. Het enige wat ik me afvraag, hoe dan? Waar haal ik de kracht vandaan om er een baby uit te persen? Het enige wat ik me kan bedenken is: ik moet dit doen want dan kan ik slapen.

En vraag me niet hoe, maar met behulp van de vacuumpomp heb ik het voor elkaar gekregen en kom jij om 3.54 uur ter wereld. 2682 gram en ongeveer 48 cm lang. Waarom huil je niet??? is het 1e wat Sander en ik ons afvragen. Daarom wordt je direct mee genomen naar de recovery room waar je uit jezelf begint te huilen. En dan komen ook bij mij de tranen. Tranen van geluk, van trots dat het me gelukt is en tranen dat ik jou na al die maanden wachten dan eindelijk hoor.

“Maar liefst 36 weken en 5 dagen om van een onzichtbare cel uit te groeien in een prachtig mannetje met alles erop en eraan.”

 

Jij gaat naar de neonatologie en ik? Nog voordat ik gewassen ben val ik uitgeput in een diepe slaap. Rond 7 uur wordt ik wakker en dan pas komt het daadwerkelijke besef dat het me gelukt is en jij bent geboren. 36 weken en 5 dagen heb je in mijn buik gezeten. 36 weken en 5 dagen om van een onzichtbare cel uit te groeien in een prachtig mannetje met alles erop en eraan. Je bent het mooiste wat ik ooit van mijn leven gezien heb.

En nu zijn we al bijna een jaar verder. Een jaar waarin je gegroeid bent van een klein hulpeloos mannetje die volledig van mij afhankelijk was naar een prachtige dreumes die zich al heel goed zelf kan vermaken. Een prachtig mannetje die alles met je mooie grote ogen bekijkt. Die naar iedereen lacht, die heel goed slaapt, die heeft ontdekt dat je met draaien ook het hele kleed over komt en die niet begrijpt waarom je achteruit schuift in plaats van vooruit.

Je hebt zoveel geleerd het afgelopen jaar. Ik ben benieuwd wat je het komende jaar allemaal gaat leren!

Ik ben zo trots op jou!!!!!