Ieder kind ontwikkelt zich op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo. Dat is een zin die ik regelmatig vertel tegen ouders op mijn kinderdagverblijf. Je zou dus denken dat ik heel goed weet wat dat betekent. Maak je geen zorgen, het komt vanzelf wel. En in theorie en op mijn werk weet ik dat ook heel erg goed. Alleen bij mijn eigen kind is het toch net iets anders, zit daar dan net iets meer gevoel bij? Alhoewel ik ook heel veel liefde voor alle kindjes op mijn werk voel…

Laten we het erop houden dat Julian niet zo snel is. Hij doet alles in zijn eigen tempo (net als ieder ander kind). Rollen deed hij toen hij ongeveer een half jaar oud was. Er werd me vaak gezegd dat je speelgoed buiten handbereik moest leggen om hem te stimuleren zodat hij het gaat pakken. Het zal vast bij veel kinderen werken, maar bij Julian niet! Hij strekte zijn arm, keek me aan, strekte nog een keer zijn arm tot hij erachter kwam dat hij er niet bij kon. ‘Helaas, dan kijk ik wel naar wat anders’ leek hij me duidelijk te willen maken.

“Over de ontwikkeling van onze baby maak ik me soms zorgen. ‘Loopt hij achter?’ of ‘ontwikkelt hij zich wel goed’?”

 

Ach, het komt allemaal vanzelf wel… dat zegt mijn verstand. Alleen soms vervelend dat mijn gevoel wat anders zegt. Ik maak me dan zorgen. Er zijn vragen die dan door mijn hoofd spoken: ‘loopt hij achter?’ of ‘ontwikkelt hij zich wel goed’? En nee, niemand kan me daarin gerust stellen. Alleen ikzelf kan dat. Maar ik weet niet zo goed hoe ik dat moet doen. Het is ook niet dat ik me alle dagen zorgen maak, het verschilt van dag tot dag.

Ik ga met Julian zo’n 2 keer per maand naar de fysiotherapeut. We zijn hier begonnen toen Julian zo’n 4 maanden oud was en hij toch wel een sterke voorkeurshouding had. En omdat ik niet wilde dat mijn kind mogelijk gepest zou worden met een plat hoofd was onze instelling ‘baat het niet dan schaadt het niet’. Wel voelde het raar om er heen te gaan. Vanaf dag 1 zijn we veel bezig geweest met zijn houding. Juist door mijn werk wist ik dat dit belangrijk was. Dus steeds zijn knuffeltje naar de andere kant en zijn hoofdje draaien. Maar kennelijk heb ik een kind met een sterk eigen wil, want hij besloot op een gegeven moment toch steeds naar 1 kant te kijken en zo kwamen wij bij de fysiotherapeut terecht. Inmiddels heeft Julian een mooi rond hoofd dus daarvoor gaan we er nu niet meer heen. Waarom dan wel?? Omdat hij niet zo snel is in zijn ontwikkeling. Is hij dan langzaam? NEE volgens de fysio niet! Elk kind ontwikkelt zich op zijn eigen tempo en Julian neemt daar duidelijk de tijd voor. Hij is druk met andere dingen, bijvoorbeeld het krijgen van tanden. Op het moment heeft hij er al 5! En hij slaapt heel goed!! Sommige kinderen lopen voor hun 1e verjaardag maar slapen niet… tsja en als ik dan de keuze mag maken ben ik toch eigenlijk heel gelukkig!

View this post on Instagram

A post shared by Agnes Dijkhuizen-Paree (@chinnygirl83)

Afgelopen vrijdag waren we weer bij de fysio en wat was ze (en mama) trots. Vorige keer had Julian namelijk geen zin om ook maar iets te laten zien en liet dat ook heel goed horen. Alleen bij mama op schoot was het goed. Maar nu… nu liet hij alles heel goed zien. Hoe goed hij al kan draaien, hoe hij al naar achteren schuift (dat is iets wat hij zelf niet zo goed begrijpt), hoe hij zijn knietjes onder zijn billen probeert te doen, hoe hij zijn hoofd heel hoog kan houden als hij op zijn buik ligt en vooral hoe goed hij kan zitten. Dat zitten kan hij nu ongeveer een week en hij zit direct al heel stevig en lang!

Zoals de fysio zei ‘hij is misschien niet zo snel maar kwalitatief doet hij het heel goed’. Zo die kan ik in mijn zak steken! Dat geeft me weer heel veel vertrouwen dat het allemaal goed komt.