Mama Andrea: Ik ben wie ik ben als mama. Niet perfect, soms chaotisch, maar altijd iemand die haar uiterste best doet om een goede moeder te zijn…

Hoewel ik nog maar in de beginfase van mijn levenslange carrière als moeder zit, zijn er al een heel aantal dingen die nu al “typisch mij” zijn in het moederschap. Natuurlijk had ik me voor het überhaupt verwekken van een baby al een heel hoe-ik-ga-worden-als-mama-plan opgesteld, wat achteraf onmogelijk blijkt te zijn, maar ben ik wel echt zo’n moeder geworden?

Mama is bezorgd

Oké, dat je als moeder bezorgd bent over je kinderen is volkomen normaal. Je wilt dat je kinderen veilig zijn, gezond zijn en gelukkig, en zult er alles aan doen om dit doel te bereiken. Toch denk ik dat mijn bezorgdheid inmiddels next level is geworden, aangezien ik voor elke kwaal of situatie mijn trouwe vriend Google erbij pak om vervolgens weer uit te komen bij de meest bizarre aandoeningen of forumverhalen.

Niet alleen Google is slachtoffer van mijn bezorgdheid, ook mijn nabije omgeving en zelfs mijn verloskundige die ik 6 weken na de geboorte van Lexi nog steeds om 23.30 uur wakker belde voor advies. Ik ben niet alleen bezorgd om Lexi, maar ook om mezelf. Vaak komen de meest vreselijke scenario’s in mijn hoofd opdagen; wat als mij iets gebeurd waardoor Lexi zonder moeder opgroeit? Ik moet er niet aan denken.

 “Ik heb geen tijd meer om me druk te maken over welke 6 foundations ik ga gebruiken.”

Mama is op z’n paasbest

Als je me ’s ochtends in mijn net iets te grote joggingbroek, mijn afgetrapte sloffen en mijn vooral niet “rise and shine” gezicht de vuilnis aan de weg ziet zetten, zou je niet denken dat ik een uur later verzorgd en wel naar buiten kom om Lexi naar de opvang te brengen. Toch is het zo, want waar ik ook naartoe ga, ik zorg er altijd voor dat ik er goed uitzie (hierover valt natuurlijk te discussiëren).

Ik ben nooit iemand geweest die met een trainingspak de straat over gaat, ik heb niet eens een trainingspak. Ook zal ik nooit zonder make-up de deur uitgaan, of zonder dat ik tientallen pogingen heb gedaan om mijn haar in de plooi te krijgen. Nu ik mama ben heb ik natuurlijk geen tijd meer om me druk te maken over welke 6 foundations ik ga mengen om mijn eigen huidskleur enigszins na te bootsen, of om te zorgen dat ik mijn uitgroei op tijd bijwerk – ik ben afgestudeerd kapster en wil mezelf nog wel eens in de watten leggen – zodat het niet lijkt alsof ik een bayalage in mijn haar heb laten verven.

Toch vind ik elke ochtend de tijd om mezelf even snel op te maken en de stijl- of krultang door mijn haar te halen, en om fatsoenlijke (ook hierover valt te discussiëren) kleren aan te trekken. Ik vind het belangrijk om er verzorgd uit te zien, mede omdat ik me er zelfverzekerd en goed bij voel. Niet alleen zorg ik voor mijn eigen verzorging, maar natuurlijk ook voor die van Lexi. Ik probeer haar iedere dag leuk aan te kleden, zorg iedere dag dat ze gewassen is en fris ruikt en poets haar tandjes elke avond voor het slapengaan.

Haar snottebellen en kwijl (die 70% van de tijd aanwezig zijn) veeg ik om de haverklap af en haar handjes maak ik schoon als ze gegeten heeft. Vieze kleertjes van het spelen en we moeten nog ergens naartoe? Een nieuwe outfit dan maar. Dit wil niet zeggen dat ik het erg vind om mensen in een joggingpak over straat te zien gaan, of een kindje te zien met vuile kleertjes aan, ieder zijn eigen ding. Als je je er maar goed bij voelt, dat is het belangrijkst. En wat de kids betreft, die maken zich toch wel vies, daar zijn ze immers kinderen voor.

 “Ik ben een aanwezige moeder, altijd niet te ver van haar dochter verwijderd.”

Mama is aanwezig

Lexi huilt en ik laat gelijk alles uit mijn handen vallen om naar haar toe te gaan, behalve als ik borden of glazen vast heb dan. Lexi begint te lachen terwijl ze zit te spelen en ik wil gelijk weten waarom ze lacht. Lexi vraagt om (positieve) aandacht, Lexi krijgt aandacht. Lexi kucht twee keer en ik sta al paraat met een beker water en een zakdoek. Ik ben een aanwezige moeder, altijd niet te ver van haar dochter verwijderd en altijd iemand die alles wil meekrijgen van de ontwikkeling van haar kind.

Niet alleen op die manier ben ik aanwezig, ik ben ook aanwezig in de zin van luidkeels de Bumba themesong meezingen, aritmisch mee dansen op kinderliedjes en schaterlachen om dingen die Lexi doet. Soms haal ik alles uit de kast om mijn dochter aan het lachen te maken, en om die reden wil ik steeds bij haar zijn, simpelweg om dat stralende koppie te zien. Ik wil er zijn om haar te troosten, te beschermen en te zien genieten van het leven.

Mama is soms een controlfreak

Jawel, I have to admit, soms ben ik een controlfreak. Kennen jullie die nesteldrang wanneer je zwanger bent? Die is niet weggegaan na mijn zwangerschap hoor. Sinds Lexi er is ben ik misschien nog wel erger geworden wat betreft het huishouden, ik poets me nog eens kreupel denk ik. Lexi is gefascineerd door kleine frutsels, en ze vindt ze werkelijk overal! Een stofje, een haar, een klein stukje papier, alles wat ze tegenkomt in huis raapt ze op. Natuurlijk kan ik dit niet volledig voorkomen, maar de stofzuiger roept me al meteen wanneer ik het weer zie gebeuren.

Ik ben constant in de weer om Lexi’s omgeving schoon en veilig te houden, maar soms gaat het gewoon helemaal nergens meer over. Dan irriteer ik me ook aan mezelf, net zoals al die keren dat ik haar knuffels op een bepaalde plek in bed terugleg of haar speelgoed opruim terwijl ik weet dat het 10 minuten later weer door de hele kamer ligt.

Niet alleen wat betreft het huishouden ben ik soms een controlfreak, als het gaat om Lexi’s eet- en slaappatroon kan ik er ook wat van. Vooral in Lexi’s eerste half jaar probeerde ik me strikt aan bepaalde tijden te houden. Zo laat wakker maken, zo laat voeden, zo laat dutjes doen, ik had overal een bepaalde tijd en een bepaald ritueel voor. In het tweede half jaar van haar babytijd werd ik wat minder streng voor mezelf, want alles precies plannen kun je toch niet. Wat ik wel merk is dat Lexi door mijn “schema” al heel snel een eigen ritme had, en zo’n ritme heeft ze nog steeds.

“Ik maak ontzettend veel foto’s op ontzettend veel momenten.”

Mama is de hobby fotografe

Fotograferen is al jaren een hobby van me, met mijn bijna fossiele spiegelreflex camera ging ik voorheen maar al te graag de hort op om mooie plaatjes te schieten. Nu ik Lexi heb hoef ik niet meer ver te gaan om foto’s te maken, want die maak ik ontzettend graag van haar. Toen ze nog een kleine baby was en stil bleef liggen greep ik vaak naar mijn camera om een paar mooie kiekjes van haar te maken. Nu rent ze de hele dag rond en duurt het een eeuwigheid totdat ik een scherpe foto ertussen heb zitten, maar ik geef niet snel op.

Inmiddels is mijn camera zodanig verouderd dat ik soms nog beter mijn Samsung telefoon kan gebruiken om te fotograferen, dus over een tijdje komt er hopelijk een nieuw fototoestel in huis. Ik maak ontzettend veel foto’s op ontzettend veel momenten, simpelweg omdat ik geen enkel moment wil vergeten. Foto’s zijn belangrijk voor me, ik ben ermee opgegroeid en leerde vooral van mijn moeder hoe fijn het is om momenten vast te leggen en later terug te kijken.

Nog vaak als ik bij mijn ouders thuis ben kijk ik foto’s van vroeger, en kan ik het ontzettend waarderen dat er zoveel boeken vol met herinneringen zijn. Dit wil ik ook voor later, dat heb ik altijd al geweten. Ik wil het voor Lexi, voor mezelf en voor de rest van de familie. “A camera is a safe button for the minds’ eye.”

“Verliefd op mijn vriend, verliefd op het moederschap en vooral verliefd op mijn dochter.”

Mama is verliefd

Ik ben in de wolken hoor, ook al kan ik nog zo vaak een potje zeuren en klagen. Ik ben verliefd op mijn vriend, verliefd op het moederschap en vooral verliefd op mijn dochter. Ik dacht altijd wel te weten wat echte liefde is, maar nu ik Lexi heb en mijn gezin weet ik het pas ècht. Het is zo onvoorwaardelijk en het groeit elke dag, de liefde voor je kind(eren) is een liefde die eigenlijk niet uit te leggen is.

Ik laat maar al te graag merken dat ik gek ben op mijn kind, zowel naar de buitenwereld toe als tegen haarzelf. Zo vaak vertel ik haar dat ik van haar hou, en als ik het niet uitspreek laat ik het wel zien door mijn lichaamstaal. Ik knuffel haar (soms irritant vaak en dan duwt mevrouw me gewoon weg), geef haar kusjes en pak haar handje vast of aai haar zacht over de bol op willekeurige momenten. Ik spreek haar moed in, complimenteer haar vaak en noem haar altijd mooi en lief. Ik hoop hiermee te bereiken dat zij altijd, in welke situatie dan ook, weet dat ik van haar hou. Ik hoop hiermee mijn band met haar sterk te houden, net zoals de band die ik met mijn eigen moeder heb.

Ik ben wie ik ben als mama

Ben ik met al deze dingen de moeder die ik dacht te worden? Enerzijds wel ja, maar van de andere kant had ik sommige trekjes van mezelf niet verwacht. Ik wist niet dat ik soms zo’n controlfreak kon zijn – dat was ik van tevoren namelijk niet – en dat ik zó bezorgd zou kunnen zijn had ik ook niet gedacht. Ik ben wie ik ben als mama, en ik vind het prima zo. Niet perfect, soms wat chaotisch, maar altijd iemand die haar uiterste best doet om een goede moeder te zijn.