Mama Chiara: Hoe wij aan de dubbele naam van onze dochter zijn gekomen…

Mijn vader is Italiaans, mijn moeder Nederlandse. Al vanaf mijn geboorte kom ik dus regelmatig in Italië, en ik was er heilig van overtuigd dat ik na het afronden van mijn middelbare school, naar Italië zou verhuizen om daar verder te gaan studeren.

Mijn wilde plannen

Ik had destijds een Italiaanse vriend, aangemeld voor studie daar en ook de woning was gereed voor mijn intrek. Mijn wederhelft oftewel Simone was het echter iets minder eens met mijn wilde plannen en nadat ook mijn relatie uit ging overtuigde zij mij ervan om toch in Nederland te gaan studeren. (Best choice ever, want ik had onze tijd samen op kamers voor geen goud willen missen!)

“Het stond eigenlijk al vast dat er een Italiaanse naam moest komen.”

Een Italiaanse naam

Omdat ik als klein meisje er al van droomde om moeder te worden EN om te verhuizen naar Italië, stond het eigenlijk al vast dat er een Italiaanse naam moest komen, mocht ik ooit moeder worden. Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik altijd heb geroepen dat als ik ooit een dochter zou krijgen, zij de naam Giulia zou krijgen. Een mooie vrouwelijke en elegante naam die in Nederland toch best uniek is.

Een naam waar wij achter stonden

Vanaf het moment dat mijn scharrelperiode overging in een relatie met Arjo kon ik ongeremd mijn moederwens van de daken schreeuwen richting hem, en deelde ik hem dus ook mee dat Giulia DE naam zou worden. Daar viel niet over te onderhandelen. Tsja, je hebt een Italiaans karakter of je hebt het niet he.. what else can I say 😉

Toen vier jaar later bleek dat ik in verwachting was van een meisje was het dus vrij simpel. Ze zou Giulia gaan heten. Een naam waar wij beiden 100% achter stonden. Blaim it on the hormons, maar hoe verder de zwangerschap vorderde hoe meer ik begon te twijfelen aan de naam. Dit kwam mede doordat i e d e r e e n de naam al wist dankzij mijn gekakel de voorgaande honderd jaar. Ik wilde juist graag de mensen om ons heen verassen met de naam. Dat plan was dus eigenlijk al mislukt voordat ik überhaupt zwanger was.

Dubbele namen

Daarnaast was ik plots wild van dubbele namen zodat je je eigen unieke naam kan samenstellen, maar het was Arjo die voet bij stuk hield, en absoluut niet wilde switchen van naam. Had je me dit 10 jaar geleden verteld, dan had ik je hard uitgelachen. Was het mijn keuze geweest tijdens de zwangerschap dan had ze de naam Lola-Lois of Pippa-Mae (still love it!) gekregen.

“Haar naam bestaat eigenlijk dus uit een compromis.”

Wennen aan haar naam

Het heeft een paar maanden geduurd (ik geloof dat ik 32 weken zwanger was toen we definitief voor de naam Giulia-Mae kozen), en ik zat er vreselijk over in. Ik wilde al van alles bestellen met haar naam (shop addict much?) en kon absoluut niet tegen die onzekerheid. Daarnaast wilde ik graag zelf ook nog even wennen aan haar naam voordat ze zou komen…

Urenlange gesprekken hebben we gevoerd en het dilemma ook voorgelegd aan mijn moeder. Geen van ons beiden wilden namelijk toegeven. Het was uiteindelijk mijn moeder die de naam Giulia koppelde aan de naam Mae, waar we beiden direct verliefd op werden. Ook voor mijn moeder bleef de naam een verassing tot na haar geboorte. Dat het dus een naam werd die zij weken ervoor bedacht had vond ze toch wel erg leuk!

Onwijs blij en trots op haar naam

Haar naam bestaat eigenlijk dus uit een compromis. Hij de naam Giulia, en ik de naam Mae en een dubbele naam. Nu twee jaar later zijn we nog altijd onwijs blij en trots op haar unieke, bijzondere en toch zo goed bij ons passende naam.