Mama Chiara: Mijn Hormoontje

In verband met de kerstvakantie gaan wij met de zaak 2 weken dicht, en wanneer de zaak weer open gaat, is officieel mijn verlof begonnen. Wat een bofkont he! Terwijl ik dit stukje schrijf is mijn laatste werkdag dus aangebroken. Dat is maar goed ook, want ik geloof niet dat iedereen het nog heel lang met mij en mijn hormonen gaat volhouden.

https://instagram.com/p/90xlH5Lwl0/

Zoals ik eerder in mijn eerste blog schreef ben ik best wel een beetje (erg?) temperamentvol. Dat zit in mijn bloed, veel schuld heb ik er dus niet aan 😉 Toen wij aan iedereen vertelden dat ik zwanger was, werden daar dan ook snel grapjes over gemaakt. “Chiara en zwangere hormonen, Succes!” Nou zullen mijn familieleden en vriend dit waarschijnlijk ontkrachten haha! Maar tot een week geleden viel dat toch echt reuze mee in mijn beleving! Heus wel eens last van een opvliegertje hier en daar. Een reactie die er toch net even anders uit kwam dan bedoeld. Maar eigenlijk ben ik door de zwangerschap juist gevoeliger, en daarmee ook minder temperamentvol.

Nou kreeg ik in week 31 van de zwangerschap een mail van mama en zo, waarin beschreven stond dat je super emotioneel kunt raken, boos wordt om niets, huilt om alles en dat dit alleen nog maar meer zal toenemen. Dit mailtje heb ik direct maar even naar al mijn naasten verzonden, zodat zij zich ook konden voorbereiden. Ik dacht nog bij het lezen van die mail, ach dat zal wel meevallen allemaal. Ehh ja… niet bepaald dus. Mijn lichaam begint nu flink wat vormen aan te nemen waar ik bang van wordt. Alles is nu toch echt wel zwaarder aan het worden. Het is een gekkenhuis op mijn werk, de kerst komt eraan en dus zijn er heel wat extra dingen die geregeld moeten worden. Dat heeft toch als resultaat dat mijn zwangerschapshormonen flink in opstand komen.

Storm op komst!

Zo durft een groep jonge jongens uit onze buurt waarschijnlijk nooit meer vuurwerk af te steken voor 31 december. Dit nadat ik ze vriendelijk verteld heb dat ik zojuist omver werd gegooid door mijn hond die doodsbenauwd is voor vuurwerk. Sterker nog, ik denk niet dat ze überhaupt ooit nog vuurwerk aan zullen raken. Zelfs lieve Gioia (Hond) is onder de indruk. Zodra mijn ademhaling overgaat in snuiven is voor Gioia het teken om te gaan, en vliegt zij met een noodgang naar haar mand. Op dat moment probeert ze zo min mogelijk adem te halen en zet ze haar liefste puppy ogen op. Alles in de hoop dat ik snel weer ontdooi. Gelukkig voor haar, en de rest, duren de hormonale aanvallen niet heel lang en slaat de boosheid of huilbui vaak snel om in een lachbui. Want eerlijk is eerlijk, het zijn vaak reuze grappige situaties wanneer je hormonen dit soort dingen met je doet. Iets waar je zelf totaal geen controle meer over hebt.

https://instagram.com/p/9WKoOItOAX/

Het stelt mij toch enigszins gerust dat ik niet de enige ben en dat wij zwangere vrouwen elkaar steunen. We met elkaar een sterk team kunnen vormen tegen alle niet hormonale mensen. Zo waren wij vorige week in het ziekenhuis tijdens de voorlichtingsavond voor de bevalling. Nadat Arjo de opmerking plaatste dat ik het beste maar helemaal vooraan kon gaan zitten zodat (alleen) ik extra goed kon opletten, kreeg hij ongeveer 10 zwangere en hormonale vrouwen achter zich aan. Don’t mess with us people!

Gelukkig voor iedereen is vandaag dus mijn laatste werkdag en kan mijn familie, met wie ik nauw samenwerk, weer ademhalen. Iedereen heeft het overleefd en niemand is gewond geraakt. Al heeft dat soms weinig gescheeld! Je zult begrijpen dat er één iemand is die niet zo blij is met mijn verlof. En dat is Gioia, die vanaf nu 24/7 met mij opgescheept zit 😉 De tijd van ontspanning, rust, en heel veel leuke dingen doen is nu dus aangebroken. Daarmee hoop ik, Arjo, en ehh de rest van de wereld, dat ook de hormonale stormen weer zullen gaan liggen.