Op 26 maart 2015 werd ik vader. Een sprong in het diepe. Nog nooit had ik voor een baby gezorgd. Nooit gedacht dat ik ooit zin zou hebben om vader te worden. Toch kan ik nu met zekerheid zeggen dat Trey geen andere vader zou wensen. En ik zou vaderschap voor geen goud willen inruilen voor geen enkel ander hemelse ervaring.

De voorbereiding op vaderschap voerde ik uit zoals de voorbereiding op een tentamen. Alle boeken over ouderschap uit de bieb gehaald en blokken. Vader zijn voor een baby! Hoe ik voor een kind of tiener moet zorgen kan ik nog over 5 jaar uitzoeken. De positieve zwangerschapstest was het startschot voor dat ik vader zou worden. Over 9 maanden moest ik optreden als echte vader en tot dan toe had ik nog nooit een luier aangeraakt!

Jo Frost, dit voor Dummies, dat voor Dummies, Vaderschapsblablabla. De avond dat we uit het ziekenhuis kwamen voelde ik me pas echt een Dummie. De 17-jarige kraamhulp was nog handiger in het verzorgen van mijn kind dan ik!

Als je ziet wat een fijn kind dit is dan moet dat toch wel betekenen dat ik een heleboel goed gedaan heb als vader? Mijn rol is bescheiden begonnen. Ik kon van letterlijk iedereen wat leren dit ons kind vastpakte. Hoe het wel moest en hoe het niet moest. Het is alsof een baby in duizend talen spreekt die ik niet kan verstaan. Eens in de zoveel tijd wanneer ik het niet verwacht leer ik een van zijn talen te begrijpen.

“Het leukste is als mama weg is. Dan sta ik namelijk tijdelijk op nummer 1!”

 

Er lag een huilend kind voor me wiens luier verschoond moest worden. Waarom hij huilde wist ik niet. Dat probeerde ik tegelijk ook uit te zoeken. Tot hij me in mijn ogen aankeek. Toen hij geboren was had hij met de muur nog meer oogcontact dan met mij. Nu leek hij te snappen dat hij in mijn ogen keek. Of hoe een baby daar ook over zou mogen denken. Vanaf dat moment konden we naar elkaar kijken om elkaar proberen te begrijpen. Vooral om de leuke ervaringen samen te delen. Zo spreek ik weer een van zijn talen of spreekt hij een van mijn talen en begrijpen we elkaar al wat beter. Zijn mama spreekt altijd meer talen van de baby en een spreekt ze ook vloeiender. De mama-babyrelatie zal altijd hechter zijn dan de papa-babyrelatie. Maar voor zowel mama als dreumes sta ik tenminste wel op nummer 2.

Het leukste is als mama weg is. Dan sta ik namelijk tijdelijk op nummer 1! Trey is nu 14 maanden en kan nu meer van de gekke papa-activiteiten genieten dan ooit! Op de eerste twee foto’s zie je dat Trey veel natter en viezer mag worden bij papa. Zit een beetje Jo Frost filosofie in verwerkt. Ze moeten toch alles eerst kunnen aanraken voor ze ooit echt kunnen snappen wat het is. En wat geniet hij ervan.

Op de derde foto zit hij in een karretje die ik zelf voor hem gemaakt heb. Hij heeft geen dikke grijns op zijn smoeltje, omdat ik een foto sta te maken en niet aan het rijden ben. Tijdens de zwangerschap zijn we verhuisd en kluste ik veel. Waarom dan niet een karretje voor mijn zoontje maken?

De vierde foto heb ik deze week op Kijkduin laten schieten door een vreemde. Deze foto bestond niet als ik nooit beïnvloed was door Project Wild Thing. Een Britse documentaire over hoe gezond het is om je kinderen de natuur in te brengen. Wie weet hoe lang het zonnetje nog zal blijven? Als ik vrij ben dan neem ik een paar uur per dag om Trey – en normaal gesproken de hond – uit te laten.