‘Moeder zijn is het mooiste wat er is’, ‘Kinderen verrijken je leven’, ‘Ach, het is soms zwaar, maar je krijgt er zoveel voor terug’. Een paar kreten die we waarschijnlijk allemaal regelmatig horen of zelf zeggen. Nee, het zijn geen leugens, maar menen we het ook echt altijd? Ben ik de enige die het soms retezwaar vind? Ben ik de enige die na een nacht met bar weinig slaap als een labiele trol op de bank zit, hunkerend naar de tijd dat je nog kon gaan slapen, zonder dat je je hoefde af te vragen wat de nacht nu weer ging brengen?
Pretletter
We houden het netjes
Ik weet wel zeker dat ik niet de enige ben. Maar het is nou eenmaal niet sociaal geaccepteerd om dit toe te geven. Als iemand vraagt hoe het met je gaat, zeg je netjes ‘goed hoor’. ‘Fijn, en met de kleintjes?’ ‘Uitstekend, echt genieten van die schatjes’.
Nee, we houden netjes voor ons dat we even helemaal strontziek zijn van de hele dag poepluiers verschonen. Dat we ook wel eens naar de winkels willen zonder dat er gezeurd wordt om ieder koekje, snoepje, pakje drinken, appel, rol vuilniszakken (echt waar, het maakt niet uit, als het een gekleurde verpakking heeft, willen ze het hebben). En dat we gewoon willen slapen, de hele nacht, totdat we uit onszelf wakker worden… ergens half januari…
“Ik ben de laatste maanden regelmatig in tranen uitgebarsten…”
In tranen uitgebarsten
Ik ben de laatste maanden regelmatig in tranen uitgebarsten. Bij m’n man, vader, moeder, schoonzussen, vriendinnen… Ze hoefden maar een ding te vragen en ze kregen de Niagara watervallen over zich heen. Op dit moment zit ik weer wat lekkerder in m’n vel en denk ik, waar maakte ik me druk om. Maar dat kan morgen zomaar weer anders zijn.
Als je moeder bent, hangt je humeur niet meer af van je maandelijkse cyclus, maar van hoe goed je kinderen slapen. Echt hoor, als het weer een nachtje prima is gegaan (doorslapen zit er nog niet in helaas), kan ik de hele wereld aan. Maar zodra de oudste besluit om 1 uur ’s nachts te doen alsof het ochtend is, kan je me weer bij elkaar vegen.
Maar met zo’n humeurtje kan je d’r wel achter het behang plakken
Soms verlang ik naar
Soms verlang ik naar die tijd dat ik en m’n man gewoon konden gaan en staan waar we wilden, zonder oppas te hoeven regelen. Naar de reizen die we samen maakten. Maar, dat zeg ik niet hoor… nee, dat hoort niet…
Maar als ik Fenna dan hele verhalen hoor vertellen tegen Zoey en zie dat Zoey hard moet lachen om haar, ben ik alles weer vergeten. Als ik Zoey in haar nekje kus en ze begint te schaterlachen, ben ik die slapeloze nachten vergeten.
En als ik Fenna opeens weer een nieuwe woord hoor zeggen en redelijk op toon hoor meezingen met een liedje, ben ik apetrots. Nee, ik kan echt niet zonder m’n twee meisjes! Dus we hobbelen lekker verder. Af en toe in de overlevingsstand en gelukkig ook heel vaak in de genietmodus…
Nu al samen spelen
Soms moet een moeder het zich gewoon even gemakkelijk maken
Heerlijk koppie
5 Reacties