Mama Lieke: Het begin van borstvoeding is moeilijk. Maar wanneer je daar doorheen bent, wordt voeden een fijne bezigheid

‘Al het begin is moeilijk.’ Deze uitspraak is vast niet bedacht door een vrouw die borstvoeding geeft. Want die weet: het begin van borstvoeding is moeilijk, al het andere is er niks bij. Aanleggen lijkt zo gemakkelijk wanneer de kraamhulp het voor doet. Niets blijkt uiteindelijk minder waar, is de ervaring van menig moeder.

Kloven, ontstekingen, stuwing…

Eerst lijken je borsten te groot of te klein. Je tepels reusachtig, te zacht of te vlak. Tepelhoedje proberen, steriliseren, vreemde technieken, toch te veel werk. Vervolgens komen er kloven, ontstekingen en stuwing. Koolbladeren in je BH, Bepatène op je tepels en strakke topjes tijdens het douchen.

“Wat een opofferingen brengt borstvoeding geven met zich mee.”

Wat een opofferingen

Dan worden je borsten zo hard als kanonskogels, want je hebt te veel melk. Je baby verslikt zich, krijgt de hik en spuugt de hele dag. Andere houding proberen, blokvoeden en saliethee. Wat een opofferingen brengt borstvoeding geven met zich mee. Te veel thee gedronken, stress, je melk droogt op. Baby vaker aanleggen en rust nemen tot het beter wordt.

Lievelingstiet

Al snel krijg je een voorkeur, de lievelingstiet. In veel gevallen blijkt dit de linker te zijn. Met je baby ondersteund in je linkerarm, blijft de rechter vrij. Een reep chocola gaat toch iets soepeler naar binnen met de hand waar je ook mee schrijft.

Frustratie

Vervolgens slaapt je hummel door, en slaat één of meerdere voedingen over.  Met een dubbele hoeveelheid melk in opslag, wordt je wakker van de pijn. Frustratie: kolven als iedereen slaapt. Je wil niemand storen, dus laat je de lampen uit. In het donker met je potje melk richting koelkast, slalommend rondom slingerende legoblokjes en speelgoedautootjes. Je mag blij zijn als je heelhuids je bed bereikt. Daar lig je een tijdje wakker, en wanneer je bijna slaapt, word je weer geroepen, door je hongerige brabbelaar.

 “Voordat je gaat voeden, uitgebreid voelen welke borst het volst is.”

Het kan je niet zo veel meer schelen

Overdag kun je na lange voorbereiding eindelijk het huis verlaten. Haar gekamd, luiertas gepakt, baby mee. Zoogkompressen vergeten. Natte plekken, mensen die er niks over durven te zeggen, je wangen rood van schaamte. Of voordat je gaat voeden, uitgebreid voelen welke borst het volst is, terwijl je vergeet dat je het middelpunt van een feestje bent. Het kan je inmiddels niet zo veel meer schelen, na alles wat je al hebt meegemaakt.

Opnieuw pijn

Dan ga je alweer werken, gekolfde melk mee naar huis. Baby weigert de fles, moeder alweer in de stress. Kolf apparaat op te hoge stand of het opzetkussentje vergeten. Opnieuw pijn en kloven. Je zou het bijna niet geloven, dat borstvoeding geven ook fijn kan zijn.

Voeden midden in de nacht

De rust in huis en buiten, tijdens het voeden midden in de nacht. Waar het soms een uur kan duren, kun je beter liefhebben dan dat je wacht. Je hummeltje kan niet kijken op de klok, dus je versnelling zet je een tandje lager. Tijd wordt een middel in plaats van een doel. Langzamer leven, prakkiseren, filosoferen, de beste ideeën ontstaan als alle anderen slapen.

Het afdrukje

Het afdrukje op je onderarm, wanneer je uren achtereen hebt gevoed. Misschien door een regeldag, sprongetje, verkoudheid of gewoon de dagelijkse mamahonger. Een lief kleine oortje, afgetekend op jouw huid. Als je baby voldaan in zijn bedje ligt, koester je de stempel die hij op je achter liet. Een mooiere tattoo bestaat er niet.

“Wanneer je door het begin heen bent, wordt voeden een fijne bezigheid.”

Voeden wordt een fijne bezigheid

En wanneer je door het begin heen bent, wordt voeden een fijne bezigheid. Even rust voor mama en baby. Ontspannen snoezen, inspiratie op doen door uren te kijken op Pinterest, online shoppen of je vergapen aan hoe prachtig je baby wel niet is.

Jullie zijn helemaal op elkaar afgestemd. Niets meer te veel of te weinig, precies genoeg. Je legt je baby aan als zijnde een verlengstuk van jezelf. En eigenlijk is dat ook zo, het proces wat begon in je buik, mag je voort zetten nu hij ter wereld is. Een overweldigend gevoel van verbondenheid. Jij hebt dit mensje doen groeien, volledig op kracht van je vrouwelijkheid.