De roze wolk is opgelost. Na een paar weken gaan de gebroken nachten toch een beetje hun tol opeisen. Ik ben moe. Net als ik denk dat Fenna d’r ritme heeft gevonden, veranderd deze weer. Ze kan soms oorverdovend en hysterisch huilen. Wat er dan aan de hand is? Ze heeft gedronken, d’r luier is verschoond, ze krijgt spul tegen krampjes en volgens mijn berekeningen moet ze gewoon slapen. Maar als ik haar in bed leg, wordt het huilen alleen maar erger. Help! Waar is de gebruiksaanwijzing?!!

Nou klinkt dit hierboven als een flinke klaagzang, terwijl ik eigenlijk helemaal niet mag klagen. De eerste weken zijn perfect gegaan. Ze kwam ’s nachts wel, maar dronk even en viel al snel weer in slaap. Meer dan een half uurtje was ik dan niet met haar bezig. Tot een paar nachten geleden. Veel te vroeg trok ze alweer onze aandacht. Hup, snel drinken geven en weer naar bed; dacht ik… Maar madame was klaarwakker. In haar bedje was ze al snel uitgekeken, dus hebben we haar toen maar tussen ons in gelegd. Ik deed geen oog dicht, alles bewoog. En een lol dat ze had in haar eentje. Normaal kijk ik uit naar zulke momenten, maar niet midden in de nacht.

Na haar een tijdje te hebben laten feesten, probeerde ik haar weer in bed te leggen. Eerst heb ik haar een tijdje zachtjes gewiegd in m’n armen tot haar de oogjes dicht vielen. Heeeeel voorzichtig probeerde ik haar weg te leggen. Alleen nog m’n hand onder het hoofdje vandaan… hup, weer twee grote stuiters die me voor verontwaardiging aankeken. Op hoop van zegen ben ik toen toch weer naar bed gegaan, maar niet veel later trok Fenna haar mond weer open. Ik was kapot en met het kussen over m’n hoofd ging ik zelf ook maar mee janken. Toen heeft Man haar maar even gepakt. Toch weer even tussenin dan maar. Toen ik weer moed had verzameld en zag dat ze nu toch echt wel moe werd, ben ik weer met haar gaan lopen en na wat wiegen heb ik haar weer in d’r ledikant gelegd. Toen haar oogjes weer een beetje opengingen liet ik alle moed al varen, maar ze bleef gelukkig stil. Inmiddels was het vijf uur… tweeënhalf uur ben ik in de weer geweest. Zucht… Afgelopen nacht was weer hetzelfde verhaal. Oké, dit keer duurde het ‘maar’ twee uur.

“Ik ben moe. Daardoor zit ik ook niet lekker in m’n vel. De kraamtranen die ik in het begin niet echt heb gehad, komen nu als watervallen terug.”

 

Ik zei het in m’n inleiding al: Ik ben moe. Daardoor zit ik ook niet lekker in m’n vel. Even lijkt alles helemaal niet zo leuk. Ik betrap me er soms op dat ik denk waar ben ik aan begonnen. De kraamtranen die ik in het begin niet echt heb gehad, komen nu als watervallen terug. Ben ik wel een goede moeder? Ik begrijp m’n kind nog helemaal niet. Afgelopen vrijdag ging het echt even niet. Toen heeft man onze kleine meid naar zijn ouders gebracht. Ik voelde me falen. Het hoort toch leuk te zijn? Het voelde net alsof ik Fenna wegdeed. We zijn toen samen naar een verjaardag gegaan en hebben haar rond half 12 weer opgehaald. Half 11 was ze bij m’n schoonouders in slaap gevallen en pas kwart over 5 werd ze die nacht weer wakker. Dat was toch een aardig nachtje.

Elke avond hoop ik weer op zo’n lange doorslaapnacht… maar die is niet meer teruggekomen. Drieënhalf uur, hooguit vierenhalf. Zou het dan toch komen doordat ze bij mijn schoonouders ’s avonds een fles met borstvoeding heeft gehad? Flesvoeding begint steeds aantrekkelijker te worden. Maar ik zet nog even door, want in de mentale toestand waarin ik me nu bevind, moet ik niet zulke keuzes maken. Misschien zijn het gewoon een paar dagen waar ik en Fenna doorheen moeten. In ‘Oei ik groei’ – een boek waar ik een haat-liefdeverhouding mee heb (ideaal boek als je even onzeker bent over het gedrag van je kind, maar lees vooral niet vooruit wat je allemaal nog te wachten staat) – heb ik gelezen dat rond de achtste week de baby wat hangeriger kan zijn en dat ouders dan inderdaad een beetje moedeloos kunnen worden. Ik herken er wel wat in…

Nu wil ik deze blog niet zo depressief afsluiten. Fenna is een heerlijk meisje en ik hou onvoorwaardelijk van haar. Ze kan soms zo lief lachen dat je alles weer vergeet. Ik denk gewoon dat ik niet zo’n oermoeder ben die vanaf het begin helemaal hoteldebotel is. Daar kan ik me soms schuldig over voelen, maar het is niet anders. En ik ben waarschijnlijk niet de enige. Het is niet raar dat je aan je kleintje moet wennen. Dat je even nodig hebt om elkaar goed te leren kennen. Ondertussen probeer ik vooral te genieten van die heerlijke lach- en kroelmomentjes die er ook genoeg zijn en houd ik me vast aan de wetenschap dat we heus wel een keer een goed ritme vinden samen.

Ik hoop snel weer een wat vrolijkere blog te kunnen schrijven, maar wilde jullie ook juist dit niet onthouden. Ik geloof dat er veel meer jonge moeders zijn die zich op een bepaald moment net zo voelen als ik nu en dan is het fijn om ergens te lezen dat je niet de enige bent!