Mama Leonie: Ik denk nog vaak terug aan mijn eerste bevalling. Hoe moeizaam de bevalling ging, en het zware eerste jaar…

Hiep hiep hoera! Mijn kleinste mannetje is alweer een jaar oud! Wat was het een geslaagd feestje op een prachtige nazomerdag in oktober, precies zoals een jaar geleden. In deze blog een terugblik op de bevalling en het eerste jaar van mijn twee mannetjes.

Een positieve zwangerschapstest

Bijna 4 jaar geleden houd ik voor het eerst een positieve zwangerschapstest in mijn hand. Ik kan het haast niet geloven; meteen zwanger, dat kan toch niet?! Maar niets is minder waar: we krijgen een kindje! Dolblij en op een grote blauwe wolk, blijkt bij de 20-wekenecho, doorlopen we de zwangerschap.

“Mijn leven stond totaal op zijn kop en niet in positieve zin.”

Mijn vliezen breken

We toveren de logeerkamer om tot babykamer en kopen spulletjes waarvan ik het bestaan niet wist. Als het bij 36 weken begint te rommelen, word ik nerveus. In een paar dagen tijd liggen alle kleertjes gewassen en gestreken in de kast en is echt alles klaar.

Rustig wachten we af tot de kleine man zich aandient. Nou ja, rustig…na 4 weken voorweeën, weinig slaap en een buik waar een pony in zit, zoals mijn zwager mijn behoorlijk dikke buik zo mooi omschrijft, ben ik er wel klaar mee.

En dan, 2 dagen voor de uitgerekende datum, is het eindelijk zover: mijn vliezen breken. Dat ik mijn mannetje pas 42,5 uur later daadwerkelijk op de wereld zou zetten, had ik van tevoren nooit kunnen bedenken.

Mijn leven stond totaal op zijn kop

Inmiddels is het ruim 3 jaar geleden dat ik van mijn eerste zoontje ben bevallen en nog steeds denk ik er regelmatig aan terug. Aan hoe moeizaam de bevalling ging, aan het zware eerste jaar dat erop volgde. Aan de gedachten die ik toen had, gedachten waarbij ik me nu helemaal niets meer voor kan stellen en waarvan ik het vreselijk vind dat ik ze ooit heb gehad. Mijn leven stond totaal op zijn kop en niet in positieve zin.

Maar na een jaar komt daar verandering in. Mijn mannetje zit zichtbaar beter in zijn vel – al blijft het een pittig ventje – en ook ik ben weer terug op aarde. Mijn joggingbroeken heb ik verruild voor de talloze leuke jurkjes die ik gelukkig toch niet heb weggegooid en ik krijg weer plezier in dingen ondernemen.

“Kinderen veranderen je leven, maar in welke mate ligt heel erg aan je bevalling.”

Opnieuw zwanger

Maar dan steekt de wens voor een tweede kindje de kop op… Dolblij, maar ook met angst voor wat er komen gaat, ben ik 16 maanden na de geboorte van ons eerste kindje opnieuw zwanger. Vanwege de heftige bevalling maken we uiteindelijk de keuze voor een geplande keizersnede.

Blijkbaar doet dit iets met mijn lijf, er komt een soort rust over me heen, want een week later begint de bevalling toch spontaan. Niet geheel gepland, maar ook niet met spoed, wordt na 38,5 week door middel van een keizersnede ons tweede mannetje geboren. Een onvoorstelbaar mooie ervaring! Evenals het eerste jaar van ons tweede kleintje.

Teleurstelling

Pas nu zie ik in dat je leven helemaal niet 180 graden hoeft te draaien vanwege de komst van een baby. Niet als je een goede bevalling hebt gehad, het herstel voorspoedig verloopt – in mijn geval weliswaar langzaam, maar door de keizersnede heb ik 6 weken lang hulp gehad, wat enorm veel scheelt – én je een baby krijgt die meer dan tevreden is. Van het begin af aan gaat het zo ontzettend gemakkelijk en soepel, dit had ik nou voor ogen tijdens mijn eerste zwangerschap! Wat de teleurstelling dat het totaal anders ging uiteraard nog groter maakte.

Gelukkiger dan ooit

In het eerste jaar van mijn eerste mannetje vloeiden er veel tranen van pijn, verdriet en frustratie; in het eerste jaar van mijn tweede mannetje vloeiden er tranen van puur geluk. Kinderen veranderen je leven, dat is een ding wat zeker is. Maar in welke mate ligt heel erg aan je bevalling en aan je kindje heb ik aan den lijve ondervonden.

Waar ik na de eerste heb gewenst dat we er nooit aan waren begonnen, zou ik er nu nog wel tien willen. Bij wijze van spreken dan ;-). Mijn kijk op het krijgen en hebben van kinderen is in ieder geval heel erg veranderd in de afgelopen jaren. Ik had bij de eerste nooit gedacht dat het zo lastig kon zijn en dat het mijn leven zo zou veranderen.

Bij de tweede had ik nooit gedacht dat het zo gemakkelijk en zo leuk kon zijn. Eigenlijk is het precies zoals mijn kinderen zijn, een soort water en vuur, zowel qua innerlijk als qua uiterlijk. Gelukkig kan ik nu oprecht zeggen, dat het het allemaal waard is geweest en dat ik gelukkiger ben dan ooit met mijn kleintjes in mijn leven!